Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 68

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Μόλις η Άννα έφυγε από το γυμναστήριο ανέβηκα στην κουζίνα και πήρα τις πιατέλες με τα υπόλοιπα ορεκτικά. Βγήκα έξω και η μητέρα μου αμέσως τα μοίρασε στα τραπέζια, έβλεπα τον κόσμο να χορεύει και χαιρόμουνα. Κοίταξα γύρω μου και ένιωσα μία ανατριχίλα, την ίδια στιγμή βλέπω την Ελπίδα να βγαίνει πίσω από το σπίτι και να φωνάζει το όνομα μου δυνατά. Το βλέμμα της ήταν λες και είδε φάντασμα, τρέχω προς το μέρος της και την ακολουθώ, πίσω μου έρχονται ο Νικήτας και ο Στρατής. Βλέπω τον Πέτρο να κρατάει στο έδαφος τον Νικ και δίπλα την Ελπίδα να προσπαθεί να συνεφέρει την Άννα. Την σηκώνω στην αγκαλιά μου,

«Πηγαίνετε το κάθαρμα μέσα από την πίσω πόρτα και πείτε ότι η γιορτή σχόλασε!» Την ανεβάζω στο κρεβάτι μας και λέω στην Ελπίδα να καλέσει τον οικογενειακό μας γιατρό. Φωνάζω τον Πέτρο για να μου πει τι έγινε.

«Λέγε!»

«Σου είπα, πηγαίναμε προς τον στάβλο με την Ελπίδα για να μείνουμε λίγο μόνοι και ακούσαμε μία κραυγή, ευτυχώς ήμασταν πολύ κοντά. Την είχε κολλημένη στον τοίχο...»

«Συνέχισε.»

«Ξέρεις... προσπαθούσε... της είχε σκίσει τα ρούχα..»

«Θα τον σκοτώσω, δε μου γλιτώνει..»

«Την ώρα που φώναξε... της χτύπησε το κεφάλι στον τοίχο..»

«Σταμάτα. Μην τον ακουμπήσει κανείς μέχρι να κατέβω!» έρχεται η Ελπίδα και με βοηθάει αν της βάλουμε μία μπλούζα. Μετά από λίγο φτάνει ο γιατρός, της καθαρίζει την πληγή στο κεφάλι και της κάνει μερικά ράμματα. Κάθομαι δίπλα της και παρακαλάω να συνέλθει και να είναι καλά, αν δεν της είχα στείλει το μήνυμα δε θα ήταν σε αυτή τη κατάσταση. Έχει περάσει περίπου μία ώρα όταν την ακούω να λέει το όνομα μου, την κοιτάω με βουρκωμένα μάτια, την αγκαλιάζω και της λέω πόσο την αγαπάω. Σιγα σιγά συνειδητοποιεί τι έχει γίνει και αρχίζει να κλαίει με αναφιλητά, της λέω λόγια παρηγορητικά αλλά τα αναφιλητά της γίνονται εντονότερα και δε μπορεί να ανασάνει.

«Γιατρέ!» φωνάζω δυνατά, μπαίνει μέσα, μαζί και η μητέρα της, της κάνει μια ηρεμιστική ένεση και σε δευτερόλεπτα βυθίζεται ξανά στον ύπνο.

«Τι έπαθε γιατρέ?» με ενημερώνει ότι ήταν μια απλή κρίση πανικού, την εξετάζει και βγαίνει έξω, θα περιμένει να ξυπνήσει και θα τη δει τότε. Η Ελπίδα μπαίνει μέσα και της λέω ότι πάω κάτω.