Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 67

ΑΝΝΑ

Βγαίνω από την πίσω πόρτα του γυμναστηρίου και περπατάω λίγο για να βγω στην πλευρά που είναι οι ξενώνες, δεν προλαβαίνω και ένα χέρι με αρπάζει κλείνοντάς μου το στόμα. Με κρατάει πάνω στο σώμα του και ακούω την ανάσα του πάνω στο αυτί μου, βρομάει αλκοόλ. Έχω παραλύσει από το φόβο και δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Αρχίζει να με ακουμπάει παντού, στο στήθος, στην κοιλιά, καταλαβαίνει ότι δε φοράω εσώρουχο,

«Με περίμενες μωρό μου?» αυτή η φωνή... είναι ο Νικ «Βλέπω ότι είσαι πανέτοιμη... για εμένα!» με σπρώχνει πάνω στον τοίχο, τον νιώθω πίσω μου να με πιέζει με το σώμα του, τραβάει με δύναμη την μία ράντα από το φόρεμα και το σκίζει, αισθάνομαι αβοήθητη, τα δάκρυα μου καυτά πάνω στα μαγουλά μου και το μυαλό μου δε μπορεί να βρει μια δίοδο διαφυγής. Νιώθω την στύση του να με πιέζει, προσπαθώ να κουνηθώ μα είναι αδύνατο, θέλει να ανοίξει το φερμουάρ του, παλεύει με το ένα χέρι, δε τα καταφέρνει, βγάζει το άλλο του χέρι από το στόμα μου και η κραυγή μου ξεχύνεται από το στόμα μου σαν άγριου ζώου... νιώθω έναν πόνο και όλα μαυρίζουν... ευχαριστώ το Θεό που με πήρε κοντά του...

Ανοίγω τα μάτια μου και είμαι ξαπλωμένη στο δωμάτιο του Στέφανου, στο δωμάτιο μας, σκέφτομαι και χαμογελάω. Το κεφάλι μου πονάει πάρα πολύ, κοιτάω δίπλα μου και τον βλέπω καθισμένο σε μία καρέκλα, έχει το κεφάλι του σκυμμένο,

«Στέφανε..» προσπαθώ να μιλήσω αλλά η φωνή μου δε βγαίνει, σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάει, τα μάτια του είναι βουρκωμένα, δε θέλω να στεναχωριέται.

«Μωρό μου..» μου φιλάει το χέρι «αγάπη μου..» συνεχίζει να με φιλάει «καρδιά μου..» πάω να σηκωθώ αλλά δε με αφήνει. Πονάει το κεφάλι μου, σηκώνω το χέρι μου και πιάνω γάζες στον κρόταφό μου, στο μυαλό μου έρχονται εικόνες, ο Στέφανος να χορεύει, το μήνυμα που μου έστειλε, η συνάντηση μας στο γυμναστήριο και... και... ο Νικ. Κλαίω με αναφιλητά, με αγκαλιάζει και δε μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα, νιώθω ότι δε μπορώ να αναπνεύσω..

«Όλα τελείωσαν μωρό μου, όλα τελείωσαν..» μπαίνει κάποιος στο δωμάτιο και πίσω του η μαμά μου, με αγκαλιάζει και εκείνη τη στιγμή νιώθω κάτι να με τσιμπάει. Βυθίζομαι στο σκοτάδι για δεύτερη φορά.

Νιώθω να ονειρεύομαι και οι αισθήσεις μου αρχίζουν να επανέρχονται, κρατάω τα μάτια μου κλειστά, ακούω την Ελπίδα να μιλάει με τον Στέφανο, είμαι πολύ κουρασμένη αλλά μπορώ και τους ακούω...