Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 35

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Τρέχω πάνω στο άλογο και νιώθω όλα τα προβλήματα να μένουν πίσω μου, να τα παίρνει το ελαφρύ αεράκι. Φτάνοντας κοντά στο σπίτι βλέπω το αυτοκίνητο σταματημένο, την ψάχνω με το βλέμμα μου και όταν την βρίσκω νιώθω ότι βρήκα τον παράδεισό μου. Τα μαύρα της μαλλιά είναι πιασμένα σε μία ψηλή κοτσίδα, φοράει ένα γαλάζιο φόρεμα στράπλες με μια μικροσκοπική καφέ ζώνη, τα σανδάλια της είναι μπεζ χρώμα και δένουν πάνω στη γάμπα της με γαλάζιες κορδέλες. Είναι απλή και πανέμορφη. Κατεβαίνω από το άλογο και χαιρετάω, το ίδιο κάνει και εκείνη. Θέλω να την αρπάξω στην αγκαλιά μου αλλά εννοείτε, δεν το κάνω. Της λέω ότι μας έλειψε και εκείνη με μια απάθεια μου λέει ότι είναι εδώ για όσους της λείψανε και εκείνης. Βλέπω μια ηρεμία στο πρόσωπο της. Δεν αρχίζουμε καθόλου καλά... σφίγγω τις γροθιές μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω.

 Ήλπιζα ότι αν ερχόταν εδώ δε θα ήταν μόνο για τη Λίζα, δε μπορώ να καταλάβω τι έχει στο μυαλό της αλλά θα προσπαθήσω να το μάθω σύντομα. Την ενημερώνω για τον ξενώνα και τελευταία στιγμή σκέφτομαι να την τσιτώσω λίγο, έτσι για να δω μια πιο έντονη αντίδραση από το όμορφο προσωπάκι της. Και τα καταφέρνω λέγοντας της ότι θα της δώσω οδηγίες σχετικά με τη Λίζα. Γυρίζω από την άλλη και απομακρύνομαι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.

Κατευθύνομαι προς τον στάβλο και ταχτοποιώ τον Κεραυνό. Στην επιστροφή για το σπίτι θυμάμαι ότι πρέπει να περάσω από το γυμναστήριο. Κατεβαίνω κάτω από την πίσω είσοδο, και τελειώνω τη δουλειά που είχα αφήσει στη μέση. Εκτονώνω λίγη από την ένταση που έχω σε ένα σάκο του μποξ και μπαίνω να κάνω ένα ντουζ. Τυλίγω μια πετσέτα γύρω από τη μέση μου και ανεβαίνω τη σκάλα, τις ακούω να μιλάνε στην κουζίνα και νιώθω μια προσμονή. Χωρίς να πω κουβέντα συνεχίζω και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι τι θα της πω όταν θα μείνουμε μόνοι. Φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου και σχεδόν όλα είναι θετικά. Χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Νικήτας.

«Ελα!»

«Που είσαι ρε? Έχουμε μαζευτεί όλοι και σε περιμένουμε!»

«Έρχομαι σε πέντε λεπτά.» τα σενάρια στο μυαλό μου εξελίσσονται και σκέφτομαι ότι την έχω εδώ.. μπροστά μου.. στο κρεβάτι μου.. πάνω μου.. γυμνή και έτοιμη για εμένα. Την φαντάζομαι με το γαλάζιο φορεματάκι της και τα μαύρα της μαλλιά να ανεμίζουν στην πλάτη της, φαντάζομαι να της το βγάζω και από κάτω να μη φοράει τίποτα, να κάθεται πάνω μου και να με παίρνει μέσα της ξανά και ξανά, να κάνει τόξο το κορμί της και να την χαϊδεύω από το λαιμό μέχρι το στήθος... να της τσιμπάω τις ρώγες και να βογκάει, να μπαίνω μέσα της πιο δυνατά και να ζητάει κι'άλλο και εγώ να της το δίνω δυνατά.. και πιο δυνατά και ακόμα πιο δυνατά τόσο που να μην αντέχει άλλο ούτε εκείνη ούτε εγώ. Τελειώνω και νιώθω μια γλυκιά ανακούφιση. Στην φαντασία μου την έχω συχνά, την θέλω όμως και στην πραγματικότητα και σύντομα... το τηλέφωνο ξανά χτυπάει, αυτή τη φορά είναι ο Στρατής, του λέω ότι πάω και το κλείνω στα γρήγορα. Κάνω ένα γρήγορο ντουζ, φοράω μια φόρμα, αρπάζω και ένα μπλουζάκι και αρχίζω να κατεβαίνω τη σκάλα, στην διαδρομή αποτελειώνω το ντύσιμο μου φορώντας το.