Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 45

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Έχω σηκωθεί από τα χαράματα για να προλάβω να γίνουν όλα όπως τα έχω φανταστεί! Η αγωνία μου είναι τεράστια... και το άγχος μου επίσης! Το ίδιο έκαναν και τα δύο αγαπημένα μου αδέρφια, ο μικρός με λίγη δυσκολία ως συνήθως αλλά τελικά τα κατάφερε... τα παγάκια στην πλάτη πάντα βοηθάνε! Τοποθέτησα τον δεύτερο φάκελο στην πόρτα της και μετά πήγα αμέσως στο σπίτι του Νικήτα όπου είχαμε ραντεβού. Ο Πέτρος ανέλαβε χρέη οδηγού και ο Στρατής θα έπρεπε να πάει την μητέρα μας και τη Λίζα στο σπίτι της, μετά θα ερχόταν να μας βρει.

Τα συνεργία κατευθυνόταν ήδη στην παραλία και σε λίγο θα ήμασταν και εμείς εκεί. Οι τελευταίες λεπτομέρειες, φαγητά και ποτά θα έφταναν αργά το απόγευμα κατόπιν συνεννοήσεως. Με αυτό που είχα στο μυαλό μου ήλπιζα να της σβηνόταν κάθε αμφιβολία για μας, ήθελα να πιστέψει και εκείνη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και να είμαστε επιτέλους μαζί χωρίς παρατράγουδα. Όση ώρα περιμένουμε τον Στρατή παίζω στα χέρια μου το τελευταίο λευκό κουτί. Μπορεί να είναι το μικρότερο αλλά για μένα σίγουρα είναι το σημαντικότερο.

Όταν φτάσαμε στην παραλία υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και αναρωτιόμουν αν θα προλαβαίναμε να τελειώσουμε μέχρι το βράδυ. Τα αδέρφια μου ήταν αισιόδοξα και με τα πειράγματα τους, μου έδιναν κουράγιο. Το εύκολο κομμάτι ήταν το στήσιμο γύρω από το κιόσκι, το δύσκολο πάλι ήταν η εξέδρα που ήθελα να στηθεί μέσα στη θάλασσα. Την είχε αναλάβει εδώ και μέρες ένας φίλος του Νικήτα, με την ομάδα του και είχα αγωνία να δω αν θα πετύχει. Όλοι έτρεχαν από δω και από κει, όταν μία δουλεία τελείωνε την σημείωνα και το άγχος μου μειωνόταν κάπως.

 Οι ώρες περνούσαν και τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, θα προλαβαίναμε... έτσι ήλπιζα τουλάχιστον. Οι ηλεκτρολόγοι θα δούλευαν μέχρι τελευταία στιγμή, η δουλειά τους νομίζω ότι ήταν η πιο δύσκολη. Ήθελα γύρω από την εξέδρα, στην οποία θα έβαζα το τραπέζι για το δείπνο μας, να υπάρχουν φώτα και να φέγγουν μέσα στο νερό. Ευτυχώς δε φυσούσε καθόλου και το αποτέλεσμα αν πετύχαινε θα ήταν παραμυθένιο. Όλοι έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Πέτρος με είχε πάρει αρκετά τηλέφωνα και με ενημέρωνε για το πώς περνάνε τα κορίτσια. 

Πιστεύω ότι η έκπληξη να φέρω την Ελπίδα στο νησί ήταν καλή ιδέα, μιλούσαν πολύ συχνά στο τηλέφωνο και καταλάβαινα ότι της έλειπε. Σκέφτηκα να έφερνα και την μητέρα της αλλά δεν ήθελα να επέμβω τόσο, θα της το πρότεινα μία από αυτές τις μέρες, να την καλέσει να μείνει μαζί μας όσο θέλει, χώρο έχουμε πολύ! Σε δύο μέρες θα αρχίσει να έρχεται και κόσμος στους ξενώνες, θα λείπω αρκετές ώρες από το σπίτι, αν ερχόταν η μητέρα της τουλάχιστον θα είχε μια επιπλέον παρέα, η ξαδέρφη μου δε ξέρω πόσο θα μείνει.