Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 46

ΑΝΝΑ

Η Μαλού είναι ευτυχώς ένα πολύ ήρεμο και καλόβολο άλογο. Περπατάει αργά και σταθερά, έχουμε φτάσει σχεδόν, από την επόμενη στροφή θα μπορώ να δω την παραλία. Έχει βραδιάσει αλλά το φεγγάρι λάμπει τόσο που βλέπω καθαρά γύρω μου. Αυτό που βλέπω τώρα όμως θα το έβλεπα και στο απόλυτο σκοτάδι. Σε μια απόσταση περίπου δέκα μέτρων στέκεται ο Στέφανος και με κοιτάει με το πιο σέξι βλέμμα που έχω δει ποτέ. Φοράει ένα λευκό λινό πουκάμισο και από κάτω ασορτί παντελόνι. Η αντίθεση που κάνει με το ηλιοκαμένο δέρμα του είναι υπέροχη... σταματάω το άλογο σχεδόν δίπλα του και εκείνος πιάνει τα χαλινάρια και το ηρεμεί. Με βοηθάει να κατέβω πιάνοντας με από τη μέση, με σέρνει πάνω του και καταλήγω στην αγκαλιά του. Με φιλάει γλυκά αλλά έντονα, όταν με αφήνει προσπαθώ να βρω την ανάσα μου. Εκείνος ήρεμος απλά με καλωσορίζει δίνοντας μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και λέγοντας μου...

«Καλώς ήρθες μωρό μου σε περίμενα... από πάντα!» χαμογελάω

«Χαίρομαι που ήρθα... και που επιτέλους είσαι εδώ και σε βλέπω...» η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα ότι μπορεί να μην είναι εδώ,

«Είσαι έτοιμη να με ακολουθήσεις?» σκέφτομαι ότι είμαι έτοιμη από καιρό αλλά σε εκείνον λέω μόνο ένα "Ναι!". Με πιάνει από το χέρι και περπατάμε μαζί.

Είμαι σίγουρη ότι θα με πάει προς την δεξιά πλευρά της παραλίας που είναι το κιόσκι, όμως κάνω λάθος γιατί κατευθυνόμαστε αριστερά. Κάνουμε μερικά βήματα ακόμα και βλέπω μπροστά μου πάνω στην άμμο ένα μονοπάτι φτιαγμένο από αναμμένους πυρσούς δεξιά και αριστερά. Κάτω υπάρχει ένα λευκό ύφασμα και πάνω κόκκινα ροδοπέταλα. Περπατάμε και στο βάθος διακρίνω κάτι φωτεινό μέσα στη θάλασσα που δε μπορώ να καταλάβω τι είναι. Σε όλη την διαδρομή με κρατάει από το χέρι και μου το χαϊδεύει με τον αντίχειρα του, οι κουβέντες που ανταλλάσουμε είναι λιγοστές, καταλαβαίνω ότι έχει και εκείνος άγχος.

«Είναι απίστευτοοοο!!» μου βγαίνει αυθόρμητα! Έχουμε πλησιάσει στην θάλασσα και μόλις κατάλαβα τι βλέπω! Είναι μια πλωτή πλατφόρμα που επιπλέει! Με ένα τραπέζι πάνω! Στη θάλασσα!

«Πως σου φαίνεται?» μ'αρέσει που ρωτάει,

«Είναι τέλειο! Υπερφανταστικό!» Γυρίζω προς το μέρος του, τον αγκαλιάζω και του δίνω ένα φιλί που δε περίμενε, εννοείτε ότι ανταποκρίνεται... για λίγο όμως γιατί με σταματάει και μου λέει: