Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 70

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Σχεδόν ένα χρόνο μετά...

Έχω τη γυναίκα μου αγκαλιά και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου... δεν μιλάει κανένας μας. Μάλλον θα σκέφτεται την χθεσινή μέρα... τον γάμο μας και την βάφτιση της έξι μηνών κόρης μας. Όλα ήταν υπέροχα! Για χάρη της, φόρεσα ένα κουστούμι στο χρώμα της άμμου και στήθηκα στο ξωκλήσι της αγίας Ευθυμίας μαζί με φίλους και συγγενείς. Η ζέστη του Αυγούστου ήταν αποπνικτική αλλά εγώ ούτε που το καταλάβαινα. Την περίμενα υπομονετικά... μετά από τόσο καιρό επιτέλους θα γινόταν δικιά μου και ενώπιον του Θεού. Όταν αποφάσισε επιτέλους να με παντρευτεί, πριν από ένα χρόνο, αμέσως έφτιαξα τα χαρτιά μας και τρεις μέρες μετά την πήγα στο Δημαρχείο, κάναμε ένα γρήγορο πολιτικό γάμο και την άφησα να ετοιμάσει τον θρησκευτικό όπως ήθελε αυτή και η τρελή κουμπάρα μας, η Ελπίδα! 

Είχε περάσει περίπου μισή ώρα όταν την είδα να κατεβαίνει το μονοπάτι. Μπροστά ήταν ο Νικήτας και κρατούσε τα γκέμια της Μαλούς, πάνω καθόταν η Άννα, κρατώντας αγκαλιά την μικρή μας και πίσω τους, ακολουθούσαν οι υπόλοιποι. Φορούσε ένα ιβουάρ νυφικό σε ίσια γραμμή  της πήγαινε πολύ. Δίπλα μου στεκόταν η Λίζα, φορώντας ένα λευκό φορεματάκι και κρατώντας ένα στολισμένο με τούλια καρότσι για την μικρή που σε λίγη ώρα θα έπαιρνε το όνομα Αφροδίτη. Είχε πλησιάσει αρκετά, ο αδερφός μου πήγε να την βοηθήσει να κατέβει αλλά τον σταμάτησα. Πήγα κοντά της και έβαλα τα χέρια μου στη μέση της. Την έσυρα πάνω μου, τα πόδια της πάτησαν στο έδαφος και τα χείλη μας ενώθηκαν. Άρχισαν να σφυρίζουν και να χειροκροτούν, όταν σταματήσανε εμείς ακόμα φιλιόμασταν, ο βήχας του Νικήτα μας συνέφερε και περπατήσαμε τα λίγα μέτρα που μας χώριζαν από το εκκλησάκι. Την ώρα που ο παπάς έλεγε το "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" της ψιθυρίζω: «Κάντο μωρό μου! Πάτα με!» μου χαμογελάει και μου ψιθυρίζει: «Δεν χρειάζεται να ξέρουν όλοι ότι εγώ και οι κόρες σου σε κάνουμε ότι θέλουμε!»

Όταν τελείωσε ο γάμος σειρά είχε η βάφτιση, νονός της μικρής ήταν ο Φίλλιπος! Όλα πήγαν καλά, η μικρή έκλαψε πολύ και μας φόβισε λίγο αλλά ευτυχώς όταν πήγε η Λίζα κοντά της και την είδε συνήλθε αμέσως. Οι μικρές, είχαν τρομερή αδυναμία η μία στην άλλη. Στον χώρο έξω από τους ξενώνες είχαν στηθεί τραπέζια, όταν επιστρέψαμε ήταν ήδη στρωμένα και οι σερβιτόροι σερβίρανε τους καλεσμένους. Κόψαμε την τούρτα και περάσαμε απ'όλα τα τραπέζια για να ευχαριστήσουμε αυτούς που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, κλάψαμε και τέλος ανασάναμε ευτυχισμένοι που όλα πήγαν καλά. Όταν σηκώθηκε να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο μόνη της, τα έχασα, πήγα κοντά της και χτυπούσα παλαμάκια, μέχρι να τελειώσει και την τελευταία στροφή την είχα ερωτευτεί ξανά δεκάδες φορές.