Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 6

ΑΝΝΑ

 Αφού πίνω τον καφέ μου, συμμαζεύω λίγο και ξανά μπαίνω στο γραφείο του. Τώρα είναι όρθιος και κοιτάει προς το παράθυρο. Φοράει μαύρο τζιν παντελόνι και μαύρη μπλούζα ζιβάγκο. Ξεροβήχω και πλησιάζω μερικά βήματα,

«Στέφανε?» δε γυρνάει να με κοιτάξει

«Σε ακούω.» πάντα κοφτά.

«Να... ήθελα να σε ρωτήσω αν κάποιος από τα παιδιά που δουλεύουν εδώ θα κατέβει σήμερα στην πόλη.» ούτε γυρνάει, ούτε απαντάει συνεχίζω λοιπόν «θα ήθελα να αγοράσω ένα δύο πραγματάκια...»

«Δε νομίζω ότι έχουν δουλειά εκεί σήμερα.» τώρα γυρίζει προς το μέρος μου και δεν νομίζω ότι τον έχω ξανά δει έτσι. Τον τελευταίο μήνα περίπου που γνωριζόμαστε, πάντα με κοιτούσε με καλοσύνη, τώρα με κοιτάει... με μίσος?

«Μπορώ να πάρω το αμάξι?» Περνάει από δίπλα μου και χωρίς να με κοιτάξει μου λέει: «Σε μισή ώρα να είσαι έτοιμη, θα σε πάω εγώ.» μετά απλά φεύγει. Μάλλον φταίει το χθεσινό μεθύσει, δεν εξηγείτε αλλιώς κάτι δεν καταλαβαίνω. Μισή ώρα μετά μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάμε. Δεν μου μιλάει καθόλου, τον παρατηρώ, τα χέρια του είναι σφιγμένα πάνω στο τιμόνι και η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει κάπως. Αποφασίζω να κάνω κάτι γι'αυτό.

«Θέλω να πάρω κάποια ζεστά ρούχα, που θα μου πρότεινες να πάω?»

«Έχω μια φίλη που έχει μαγαζί και θα βρεις ότι θέλεις.»

«Έχει τα πάντα?»

«Ναι.» συνεχίζει να μου μιλάει απότομα και κοφτά, θα τον κανονίσω

«Έχει και εσώρουχα? Χρειάζομαι μερικά!» τον ακούω να παίρνει μια κοφτή ανάσα

« Ναι! Έχει και εσώρουχα. Έχω ψωνίσει αρκετές φορές από εκεί για δώρα.» ε! βέβαια. Στην διαδρομή δε ξανά μιλάμε, όταν μπαίνουμε στο κατάστημα μια πιτσιρίκα μας πλησιάζει, μας χαιρετάει και ξεκινάει να με εξυπηρετήσει. Είμαι στο τμήμα με τα γυναικεία, ο Στέφανος είναι ακουμπισμένος στο ταμείο και μιλάει με μια άλλη κοπέλα, λίγο μεγαλύτερη, ξανθιά με μπούστο που μέσα από το ντεκολτέ βγάζει μάτι. Τους βλέπω να μιλάνε και να γελάνε, κάθε τόσο τον ακουμπάει στο μπράτσο, εκείνος ατάραχος. Η κοπέλα που μου δείχνει διάφορα ρούχα μου μιλάει αλλά τις περισσότερες κουβέντες που λέει δεν τις ακούω, έχω αλλού το μυαλό μου, στην συζήτηση που γίνεται λίγα μέτρα δίπλα μου.

«Στέφανε μου έλειψες...» νιαουρίζει,

«Δεν πειράζει.»