Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 14

Το πρωινό της Πέμπτης φαινόταν υπέροχο. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσε αυτός ο ήλιος, πάντως ήταν τέλειος! Με το που άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα πετάχτηκα από το κρεβάτι με πολύ κέφι. Ντύθηκα με πολύ προσοχή γιατί ήξερα ότι μετά την επίσκεψη του κτηνίατρου θα πηγαίναμε βόλτα με τον Στρατή και την Ιωάννα. Έβαλα ένα παντελόνι στο χρώμα του πάγου και από πάνω ένα καφέ πουλόβερ κολεγιακού τύπου με εκρού ρόμβους. Φόρεσα τις καφέ μπότες ιππασίας και το καφέ δερμάτινο τζάκετ. Ξύπνησα το Λιζάκι και ετοίμασα ένα τέλειο πρωινό. 

Ο Στέφανος κατέβηκε μετά από εμάς και έπαθα πλάκα όταν τον είδα. Φορούσε στρατιωτικό μπεζ παντελόνι και μακό μπλουζάκι. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και ελαφρώς βρεγμένα, πρέπει να είχε μόλις βγει από το ντουζ. Έκατσε μαζί μας και του έβαλα καφέ. Το βλέμμα του με έκαιγε όποτε τον έπιανα να με κοιτάει. Είχα τόσο καλή διάθεση που δεν ήθελα να τσακωθούμε πάλι. Η μικρή έκανε νάζια και δεν ήθελε να πιει το γάλα της, του ζήτησε να της φτιάξει κακάο με ζαχαρωτά και αυτός δε της χάλασε το χατίρι. Την ώρα που το ετοίμαζε χτύπησε το κινητό του που ήταν στο γραφείο του και με παρακάλεσε να το σηκώσω. Δεν είχα λόγο να μη το κάνω ή μήπως είχα?

«Παρακαλώ!» δεν ακούω τίποτα «Παρακαλώ!»

«Ποια διάολο είσαι και σηκώνεις το τηλέφωνο του Στέφανου?» τα είχα χάσει

«Ορίστε?»

«Άκου να σου πω κοριτσάκι, αυτό που έχεις στο μυαλό σου να το βγάλεις, μπορώ να σου κάνω μεγάλο κακό, δεν ξέρεις ποια είμαι εγώ!» δεν είμαστε καθόλου καλά. Τώρα τα έχω πάρει, πως τολμάει να με απειλεί?

«Δε πας καθόλου καλά μου φαίνεται!»

«Αυτή που δε θα είναι καλά θα είσαι εσύ σε λίγο!»

«Μάλλον χρειάζεσαι ένα ψυχίατρο, μη σου πω και δύο!» ο τόνος της φωνής μου έχει ανέβει και βλέπω τον Στέφανο δίπλα μου, με ρωτάει ποιος είναι.

«Είναι μία τρελή από τις πολλές γυναίκες σου και με απειλεί! Μάλλον δεν πήρε τα χάπια της!» του πετάω το τηλέφωνο και πάω στην κουζίνα. Την ώρα που τελειώνουμε το πρωινό μας, ακούμε το αμάξι του Στρατή και βγαίνουμε με τη Λίζα έξω, εκείνος είναι ακόμα κλεισμένος στο γραφείο του. Κρίμα, είχα τόσο καλή διάθεση. Το χειρότερο είναι ότι δεν ήταν η Καίτη, άρα ήταν κάποια άλλη. Σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω με την Ελπίδα. Μέχρι να μπούμε στο στάβλο μας φτάνει ο Στέφανος και ζητάει να μου μιλήσει. Του λέω ότι δε μπορώ τώρα. Ένα ασημί τζιπ σταματάει και κατεβαίνει ένας ψηλός καστανός τύπος με τζιν παντελόνι, αντιανεμικό μπουφάν και γυαλιά ηλίου καθρέπτες. Μας πλησιάζει και χαιρετιέται με τους άντρες της παρέας. Ο Στρατής αναλαμβάνει τις συστάσεις.

«Αργύρη να σου γνωρίσω την Άννα! Δουλεύει για τον Στέφανο, είναι η νταντά της μικρής!» βγάζει τα γυαλιά του και τα γαλάζια του μάτια με θαμπώνουν, μου χαμογελάει

«Καταγοητευμένος!» μου κάνει χειροφίλημα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Στέφανο να τον κοιτάει αγριεμένος.

«Άννα μου, όπως κατάλαβες αυτός ο τύπος είναι ο κτηνίατρος! Είναι επίσης και πολύ καλός μου φίλος.» συνεχίζει ο Στρατής

«Χάρηκα!»

«Πάμε να τελειώνουμε? Έχουμε και δουλειές!» από την φωνή του καταλαβαίνω ότι το αφεντικό μου είναι τσατισμένο αλλά δε με ενδιαφέρει καθόλου! Ο Αργύρης δε λέει να το κουνήσει ρούπι από κοντά μου παρά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Μας εξηγεί κάποια πράγματα για την φροντίδα του Φιντέλ και όποτε του δίνεται η ευκαιρία μας λέει κάποια αστεία περιστατικά με ζώα που έγιναν στο κτηνιατρείο του. Εγώ ενθουσιάζομαι υπερβολικά από τα λόγια του μόνο και μόνο επειδή βλέπω να ενοχλείτε ο Στέφανος! Όταν τελειώνουμε ο Στρατής παίρνει την μικρή στους ώμους του και κατευθυνόμαστε όλοι μαζί στα αυτοκίνητα. Ο Στέφανος περπατάει μπροστά μας και έτσι είμαι σίγουρη ότι μπορεί να ακούσει τη συζήτηση μας με τον Αργύρη.

«Θέλω να σε βγάλω έξω, πες μου πότε?»

«Δεν ξέρω θα το κανονίσουμε...»

«Πότε έχεις ρεπό?»

«Αύριο από της εννέα και μετά.» νομίζω

«Ωραία θα περάσω να σε πάρω στις εννέα, να είσαι έτοιμη!»

«Οκ.» φεύγει και καταλαβαίνω δύο πράγματα, πρώτον ο Στέφανος είναι έξαλλος και δεύτερον αύριο έχω ραντεβού. Περνάω από δίπλα του για να μπω στο αμάξι, με σταματάει και πλησιάζει το στόμα του στο αυτί μου.

«Δεν πρόκειται να βγεις μαζί του.» το λέει σαν κάτι τετελεσμένο, ποιος νομίζει ότι είναι?

«Κάνεις λάθος! Μόλις το κανόνισα! Κουμάντο στις τρελές τις φιλενάδες σου.» είχα σκοπό να έβρισκα μια δικαιολογία και να μην έβγαινα μαζί του, τώρα όμως όχι μόνο θα βγω, αλλά θα περάσω και τέλεια! Το ελπίζω.. 

Είπα να βάλω άλλο ένα απο την πλευρά της Άννας και να συνεχίσω μετά με τον Στέφανο!!

Επόμενο κεφάλαιο αργά το απόγευμα! Σας ευχαριστώ πολύ!