Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 56

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Από το πρωί νιώθω μια νευρικότητα, το μεσημέρι φτάνει η Άλισον και θα έπρεπε να πάω να την παραλάβω. Πριν τρεις μέρες που μιλήσαμε δε μου είπε τίποτα για τον Νικ και υπέθεσα ότι τελικά δε θα έρθει. Η Άννα με έβλεπε αυτές τις μέρες ότι δεν ήμουν και στην καλύτερη μου φάση αλλά δεν παραπονιόταν. Η Λίζα ενώ ήξερε ότι σήμερα θα ερχόταν η μητέρα της ήταν τελείως αδιάφορη, σα να μην την αφορούσε καθόλου όλο αυτό, έκανε ότι και τις προηγούμενες μέρες, ζωγραφική, παιχνίδια και βόλτες με το Φιντέλ, που είχε γίνει ολόκληρος σκύλος πια! Από την μία το έβρισκα λογικό, είχε να τη δει ένα χρόνο και τότε ήταν μόνο τριών χρονών, πόσο να τη θυμάται.

Όσο πλησίαζε η ώρα τόσο δεν ήθελα να τη δω, θα το καθυστερούσα όσο μπορούσα, πήρα τηλέφωνο τον Νικήτα και τον παρακάλεσα να πάει εκείνος στο αεροδρόμιο. Ο αδερφός μου επειδή ήξερε ότι όλο αυτό μπορεί και να μη τελείωνε καλά δέχτηκε και τώρα έπινα τον καφέ μου περιμένοντας τους. Πήρα τηλέφωνο την Άννα, είχαν πάει για καφέ με την Ελπίδα, μάλλον για να μας αφήσουν μόνους, δεν μου το είπε ευθέως αλλά το κατάλαβα, ήταν πάντα πολύ διακριτική, το κακό είναι ότι δεν είχε καταλάβει ότι την ήθελα δίπλα μου.

Συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου στην βεράντα περιμένοντας την γυναίκα που κάποτε νόμιζα ότι ήμουν τρελά ερωτευμένος, πόσο γελασμένος ήμουν! Ευτυχώς γνώρισα τον έρωτα και την πραγματική αγάπη στο πρόσωπο της Άννας και κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Ακούω να πλησιάζει ένα αμάξι και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Μένω ακίνητος, σταματάει και βγαίνει ο Νικήτας, η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει και βλέπω να εμφανίζονται πρώτα τα καλλίγραμμα πόδια της και μετά εκείνη. Στέκεται όρθια κοιτώντας το μέρος γύρω της, δεν με έχει αντιλήφθη ακόμα και μπορώ να την παρατηρήσω. Ψηλή και πολύ αδύνατη όπως πάντα, μακριά ξανθά μαλλιά ολόισια, ωραίο χαμόγελο και πίσω από τα τεράστια γυαλιά ηλίου δύο γαλάζια μάτια. Φοράει μια μακριά ολόσωμη φόρμα που η αλήθεια είναι ότι της πάει πολύ. 

Κοιτάει προς το μέρος μου και χαμογελάει, αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια για να τη συναντήσω, πλησιάζει και πέφτει στην αγκαλιά μου, για λίγα δευτερόλεπτα σαστίζω, συνέρχομαι και τυλίγω και εγώ τα χέρια μου γύρω της. Την καλωσορίζω και ανταλλάσουμε κάποιες τυπικότητες, έπειτα την προσκαλώ να περάσει μέσα στο σπίτι και την ακολουθώ, ο Νικήτας έρχεται από πίσω μας, νομίζω ότι μου έκανε κάποιο νόημα αλλά δεν είμαι σίγουρος. Πριν μπούμε στο σπίτι ακούω να πλησιάζει και δεύτερο αμάξι, κοντοστέκομαι, είναι ένα ενοικιαζόμενο τζιπ, ίσως κάποιος τουρίστας να χάθηκε ή να ήρθε να ρωτήσει για τους ξενώνες... κατεβαίνω πάλι τα σκαλοπάτια και παγώνω όταν αντικρίζω τον Νικ να στέκεται έξω από το αμάξι και να με κοιτάει με ένα ψεύτικο ολόλευκο χαμόγελο.