Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 33

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που έφυγε και νιώθω σα να ήταν χτες...

Όλα κυλάνε με πολύ αργούς ρυθμούς. Ο καιρός έχει αρχίσει να ζεσταίνει επικίνδυνα και οι δουλείες έχουν πολλαπλασιαστεί. Ευτυχώς ο Άλκης, ο φίλος της Ελπίδας μας βοήθησε πολύ με το θέμα της εφορίας και τώρα δεν έχουμε προβλήματα με το οινοποιείο. Έκατσε μια εβδομάδα και οργάνωσε χαρτούρα ενός χρόνου. Στο τέλος δε δέχτηκε να πληρωθεί, το μόνο που μας άφησε να κάνουμε γι'αυτόν ήταν να του κρατήσουμε έναν ξενώνα για να έρθει το καλοκαίρι διακοπές. Κάθε μέρα σκεφτόμουνα να πάω να βρω την Άννα αλλά η Ελπίδα μου είπε να μη τολμήσω και μιας και είναι τόσα χρόνια φίλες, με βαριά καρδιά, την άκουσα. Ο τρόπος που σκέφτηκα για να της δείξω κάποιο μέρος από τα αισθήματα μου χωρίς να την πιέζω, ήταν να της στέλνω κάθε μέρα και ένα μήνυμα. Όταν έμαθα ότι μιλάει σχεδόν καθημερινά με την μητέρα μου και την Λίζα ένιωσα μια ελπίδα να γεννιέται μέσα μου. Έπρεπε να κάνω υπομονή και να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να την ξανά κερδίσω.

Όταν τελείωνα τη δουλειά ασχολιόμουν με τη βάρκα που εδώ και μέρες την είχαμε ρίξει πάλι στη θάλασσα. Πηγαίναμε για ψάρεμα με τον Νικήτα συνήθως και κάποιες φορές ερχόταν και ο Στρατής μαζί μας. Άλλες φορές πάλι έπαιρνα τον Κεραυνό και κάναμε ατελείωτες βόλτες αναπολώντας τις στιγμές που κάναμε ιππασία με την Άννα. Σε μια εξόρμηση μας στην θάλασσα ο Στρατής είχε μια πολύ έξυπνη ιδέα.

«Ρε Νικήτα τι θα γίνει θα πιάσουμε τίποτα? Εδώ που μας έφερες ούτε χάνος δε τσιμπάει..» ο Στρατής από μικρός ήταν ο ποιο ανυπόμονος. Όταν πετούσε το καλάμι του μέσα στο νερό ήθελε αμέσως να πιάσει ψάρι.

«Δεν αρχίζουμε καλά μου φαίνεται! Ρε μικρέ τώρα ήρθαμε, δεν προλάβαμε ούτε μπασμό να ρίξουμε.» τους ακούω να μαλώνουν για αρκετή ώρα, τα ίδια κάνανε και όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Εμένα δε με ένοιαζε, εγώ δε πήγαινα για τα ψάρια, πήγαινα για την θάλασσα, τον ήλιο και την αλμύρα.

«Εσύ ρε Στέφανε δε του λες τίποτα? Όλο σε αυτή τη ξέρα μας φέρνει, πες του να μας πάει κάπου αλλού.» κοιτάω πρώτα τον ένα και μετά τον άλλο,

«Έχω σοβαρότερα προβλήματα απ'το αν θα πιάσω ψάρια.»

«Έχει δίκιο ρε μικρέ, ας τον στον καημό του!»

«Αν είχες λίγο μυαλό μέσα στο κεφάλι σου θα την είχες εδώ τώρα!»

«Ωραία, δεν είχα! Το παραδέχομαι! Τώρα τι κάνω? Είπα στην Ελπίδα να πάω να τη βρω και μου το απαγόρεψε, είπε ότι θα τα έκανα χειρότερα τα πράγματα. Δε θέλει ούτε να με βλέπει!»