Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 58

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Την ακούω να μπαίνει στο δωμάτιο, είμαι σίγουρος ότι είναι εκείνη, το άρωμα της θα το αναγνώριζα παντού. Μένω ακίνητος, την ακούω να γδύνεται, ακουμπάει στο κρεβάτι, την αισθάνομαι δίπλα μου, με αγκαλιάζει και αμέσως ανταποκρίνομαι, όλο το βράδυ την έβλεπα στον ύπνο μου, γυρνάω προς το μέρος της και την αγκαλιάζω σφιχτά, τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά, την φιλάω στο λαιμό και αναστενάζει, την θέλω, ανεβαίνω από πάνω της και ανοίγω τα μάτια μου, μου χαμογελάει και κάνω το ίδιο... «Άργησες...» της λέω φιλώντας την «Είμαι εδώ για σένα.. αν είσαι ήσυχος!» μου λέει και τρελαίνομαι, την έχω γυμνή από κάτω μου και πρέπει να κάνω ησυχία, την φέρνω από πάνω μου και για την επόμενη μία ώρα προσπαθώ να είμαι ήσυχος!

Βγαίνω από το μπάνιο και την βλέπω έτοιμη,

«Θα πάω να σηκώσω τη Λίζα, χτες δεν την είδα σχεδόν καθόλου όλη μέρα.» μου λέει

«Εντάξει μωρό μου, θα σε δω κάτω.» με φιλάει και φεύγει από το δωμάτιο. Μετά από λίγο κατεβαίνω, βλέπω την μητέρα μου να ετοιμάζει πρωινό στην κουζίνα και τον Νικ να κάθεται στο σαλόνι και να απασχολείτε με το ταμπλετ του. Φτιάχνω ένα καφέ και κάθομαι στην τραπεζαρία, πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου, μου πιάνει την κουβέντα και αρχίζουμε να μιλάμε για κοινούς γνωστούς, δεκαπέντε λεπτά αργότερα μιλάμε σα δυο καλοί φίλοι... όπως ήμασταν κάποτε. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι αλλά, έκανε ένα μεγάλο λάθος, την ώρα που μου έλεγε για έναν φίλο μας, που τον έπιασε η γυναίκα του με την υπηρέτρια θυμήθηκε να με ρωτήσει κάτι...

«Για πες ρε Στέφανε το μωρό που ήρθε το πρωί, αυτή που είδα να συμμαζεύει είναι με κανέναν?» προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω για πια λέει « Έχει ένα κώλο κόλαση..» τον πιάνω από τον γιακά του πόλο του και τον σηκώνω όρθιο, του μιλάω αργά και καθαρά, αυτά που θα του πω, θέλω να τα καταλάβει και να τα βάλει καλά μέσα στο κεφάλι του.

«Άκου τα λόγια μου καλά, αν τολμήσεις να την κοιτάξεις παραπάνω από το επιτρεπτό, αν τολμήσεις να την προσβάλεις, αν τολμήσεις να της μιλήσεις με υπονοούμενα ή τολμήσεις να την αγγίξεις θα φύγεις από την Ελλάδα ξαπλωτός!» κουνάει το κεφάλι του καταφατικά και τον αφήνω. «Ελπίζω να έγινα κατανοητός!» η μητέρα μου μας κοιτάει αλλά δε λέει τίποτα, συμφωνεί μαζί μου. Ακούω βήματα από πάνω και σε δευτερόλεπτα βλέπω τα κορίτσια μου να κατεβαίνουν. Με πλησιάζουν, σηκώνω την Λίζα αγκαλιά και πιάνω από τη μέση την Άννα δίνοντας της ένα βαθύ φιλί στο στόμα. Μου φάνηκε ότι κοίταξε άγρια τον Νικ, μπορεί να έκανα λάθος... Καλημερίζει τη μητέρα μου με ένα φιλί στο μάγουλο και τη βοηθάει στο σερβίρισμα.