Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 18

ΑΝΝΑ

Εκείνος φεύγει θυμωμένος και εγώ νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Δεν φτάνουν οι τόσες τύψεις που έχω τόσο καιρό θα πρέπει να προστεθούν κι'άλλες. Από τη στιγμή που έμαθα για το ατύχημα δε μπορώ να ησυχάσω, ευτυχώς Θεέ μου που δεν έπαθε κάτι χειρότερο, πως θα το άντεχα? Εκείνη η νύχτα ήταν η ωραιότερη και ταυτόχρονα η χειρότερη της ζωής μου και μάλιστα όχι μόνο μια φορά, πολλές! Με τον Στέφανο ήρθαμε τόσο κοντά, αν δε χτυπούσε η πόρτα...

 Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο ήμασταν φοβισμένοι. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να πήρε τη μηχανή για να έρθει να δει αν είμαι καλά, γιατί όταν μιλούσε με τον Στέφανο εγώ φώναζα σα τη χαζή. Την επόμενη μέρα αφού ο Στρατής είχε αποφύγει τον κίνδυνο η Ιωάννα με ξεμονάχιασε και μου είπε αυτό που φοβόμουν, έφυγε από το μπαρ για να έρθει να μας βρει. Με άκουσε που φώναζα στο τηλέφωνο και φοβήθηκε για το τι θα γινόταν. Δε νομίζω να το είπε πουθενά αλλού, αλλά όποτε με κοιτάει νιώθω ότι με κατηγορεί. Τις μέρες που έμεινε στο νοσοκομείο ο Στρατής ήμασταν όλοι γύρω του, ακόμα και η μικρή δε ξεκολλούσε, κόντεψαν να μας διώξουν αρκετές φορές γιατί μαζευόμασταν πολλοί και κάναμε φασαρία. Όταν τον μετέφεραν στο σπίτι προσπαθούσα όσο μπορούσα να βοηθάω έτσι ώστε να εξιλεωθώ. Η Ιωάννα με παρακολουθούσε συνεχώς, το ίδιο και ο Στέφανος, ένιωθα πολύ άσχημα, δε μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια, αν του το έλεγε η Ιωάννα, εκείνος θα με μισούσε και δε θα το άντεχα. Πολλές φορές προσπαθούσε να μείνουμε μόνοι αλλά πάντα έβρισκα τρόπο για να το αποφύγω. Δε ξέρω τι είχα πάθει. Δέκα μέρες περίπου μετά το ατύχημα, είχα αρχίσει να ηρεμώ κάπως. Τον ήθελα και σκεφτόμουν να μας δώσω μια ευκαιρία. Όλα άλλαξαν όταν με πήρε η Ελπίδα τηλέφωνο.

«Ελπίδα μου τι κάνεις? Πόσο μου έλειψες!!»

«Καλά είμαι.» από την απάντηση της κατάλαβα ότι κάτι δε πήγαινε καλά, «που είσαι?»

«Στο σπίτι με τον Στρατή και τη μικρή, παίζουμε επιτραπέζιο!»

«Μπορείς να πας κάπου να μιλήσουμε?» δεν μου άρεσε καθόλου έτσι όπως την άκουγα, πήγα στο δωμάτιο μου και πήρα μια μεγάλη ανάσα για να ακούσω τι θα μου έλεγε. «Σε ακούω...» είχα την εντύπωση ότι θα μου έλεγε κάτι για το Δημήτρη

«Έμαθα κάποια πράγματα που δε μου αρέσουν καθόλου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι τόσο επιπόλαια,» τι? « πως τολμάς να μπαίνεις ανάμεσα σε δύο αδέρφια, πως τολμάς να το κάνεις αυτό στην οικογένεια μου?» ξανά τι? « Δε σου έφτανε ο ένας? Ήθελες και δεύτερο? Μετά να φανταστώ ότι έχει σειρά ο Νικήτας?» όπα! Όπα!