Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 20

Το επόμενο πρωί με ξυπνάει η Λίζα με χαρές και γαργαλητά. Συνήθως αυτό το κάνω εγώ, την αγκαλιάζω και κουκουλωνόμαστε κάτω από το πάπλωμα. Όταν δεν έχουμε κανονίσει κάτι, καθόμαστε τουλάχιστον μισή ώρα και παίζουμε μέχρι να αποφασίσουμε να κατεβούμε για πρωινό. Σήμερα βλέπω ότι η Λίζα είναι λίγο προβληματισμένη...

«Άννα θέλω μια χάρη!» αχα!

«Πες μου τι θέλεις και αν μπορώ θα το κάνω!»

«Θέλω μια τούρτα με πολύ πολύ σοκολάτα, σαντιγί και τρούφα!!» θέλει να πάμε να πάρουμε γλυκό?

«Θες να πάμε να πάρουμε τούρτα? Τόσο νωρίς?» κουνάει το κεφάλι της αρνητικά

«Όχι, θέλω να με βοηθήσεις να φτιάξουμε μια τούρτα για τον μπαμπά μου!»

«Μάλιστα... και γιατί να του φτιάξουμε τούρτα, δε γιορτάζει.» γιορτάζει?

«Αύριο έχει γενέθλια!!!» βάζει το δάχτυλο στο στόμα και μου λέει ότι είναι μυστικό «δε του αρέσουν τα γενέθλια του αλλά εμένα μου το είπε η γιαγιά, ήθελε να του κάνει εκείνη γλυκό αλλά εγώ της είπα ότι θα το ζητήσω από εσένα!!» της χαμογελάω, είναι μια γλύκα.

«Καλά έκανες!! Θα σου πω κάτι που δε ξέρεις, φτιάχνω τις καλύτερες τούρτες!!» σηκώνεται όρθια και χοροπηδάει στο κρεβάτι μου, παρεμπιπτόντως δεν έχω ιδέα από τούρτες αλλά η μανούλα μου είναι φοβερή σε αυτό, θα ζητήσω οδηγίες! Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να έχει γύρει στην κάσα της πόρτας και να μας παρακολουθεί. Φοράει μόνο το κάτω μέρος μιας πιτζάμας και τα μαλλιά του είναι ανακατωμένα. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει άτακτα και το στόμα μου στεγνώνει. Στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από το χθεσινό βράδυ και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Α! πα πα, ούτε έφηβη να ήμουν! Μας πλησιάζει και η μικρή κρύβεται κάτω από το πάπλωμα.

«Καλημέρα...» η χροιά της φωνής του με ανάβει απίστευτα, είναι που είναι, τώρα από τον ύπνο είναι ακόμα καλύτερη.

«Καλημέρα..» του λέω και εγώ, μου φαίνεται ότι η φωνή μου ακούστηκε διαφορετική, πιο γλυκιά, τι έχω πάθει?

«Μήπως είδες ένα κοριτσάκι περίπου τεσσάρων χρονών να περνάει από εδώ?» κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και ταυτόχρονα ακούω τη Λίζα να λέει

«Όχι! Όχι! Κανείς δε πέρασε, είναι πολύ πρωί για επισκέψεις!» πλησιάζει ακόμα λίγο και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού,