Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 10

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Έχω σηκωθεί από τα άγρια χαράματα, όχι ότι κοιμήθηκα και καθόλου. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν την Άννα και αυτά που μου είπε. Πρέπει να με έχει για πολύ μαλάκα. Τι διάολο νόμιζε? Θα ήταν εκείνη στην κουζίνα και εγώ στο διπλανό δωμάτιο θα έβγαζα τα μάτια μου? Ετοιμάζω τον καφέ μου και κάθομαι στην πολυθρόνα. Κανονικά θα πήγαινα στο γραφείο αλλά θέλω να δω αν θα μου ζητήσει συγνώμη για αυτά που μου είπε χθες. Μιλάω με τον Στρατή στο τηλέφωνο και κανονίζουμε να έρθει την Πέμπτη κτηνίατρος για το πουλαράκι και για το κουτάβι. Την ακούω που κατεβαίνει και κάνω τον αδιάφορο. Φτιάχνει καφέ, οι κινήσεις της είναι έντονες και νευρικές. Δεν με ρωτάει αν θέλω κάτι όπως συνήθιζε, ούτε καν με κοιτάει. Σε άλλη περίπτωση σίγουρα θα καθόταν στον καναπέ. Αν θέλει να ήμαστε έτσι, κανένα πρόβλημα.

«Καλημέρα.» της λέω, με κοιτάει,

«Καλημέρα.» ωραία, αφού το θέλει, έτσι θα γίνει.

«Σε καμία ώρα θα πάω να πάρω την Λίζα, δε θα σου το έλεγα αλλά θα πάμε σε παιδότοπο και σε θέλει και εσένα μαζί.»

«Ωραία. Θα είμαι έτοιμη.» ψυχρή σα πάγος

«Έτσι θα είσαι από εδώ και πέρα?»

«Τι εννοείς?» τρώει ένα κομμάτι κέικ αδιάφορη,

«Έτσι...»

«Είσαι το αφεντικό μου, κακώς αποκτήσαμε τόση οικειότητα. Νομίζω ότι κάποια απόσταση θα ήταν καλή και για τους δύο μας.» συγκρατώ το θυμό μου και το παίζω ήρεμος.

«Εντάξει λοιπόν... όπως θέλεις.» παίρνω το παλτό μου και ανοίγω την εξώπορτα, δεν μπορώ να μείνω άλλο μαζί της με τα νεύρα που έχω, δε θέλω να ξεσπάσω γιατί ξέρω ότι θα το μετανιώσω. Αντί να μου ζητήσει συγνώμη για αυτά που είπε θέλει απόσταση. Καλά λοιπόν, θα την έχει! Κλείνω την πόρτα με δύναμη και κατευθύνομαι προς το οινοποιείο. Ο Νικήτας είναι εργασιομανής, Κυριακάτικα σίγουρα θα είναι εκεί.

Ο αδερφός μου κάθεται στο γραφείο πίσω από μια στοίβα χαρτιά. Τον παρακολουθώ καθώς τον πλησιάζω και μου θυμίζει πάρα πολύ τον παππού μας. Ο πατέρας μας, έφυγε νωρίς, έτσι σαν ανδρικό πρότυπο είχαμε τον παππού. Εκείνος μας έμαθε τα πάντα για τα αμπέλια και πώς να φτιάχνουμε το καλύτερο κρασί. Ο Νικήτας ήταν εκείνος που έγινε οινολόγος και έκανε το οινοποιείο μας και τα κρασιά μας γνωστά εντός και εκτός Ελλάδος. Κάθομαι στην καρέκλα και μονάχα τότε με βλέπει έτσι απορροφημένος που είναι.

«Τι έγινε και έχεις τέτοια μούτρα?» πάντα με καταλάβαινε όταν είχα τις μαύρες μου, παίρνω από το γραφείο του ένα στυλό και αρχίζω να τον παίζω στα χέρια μου

«Δεν έχω τίποτα... εσύ? Τι χαρτιά είναι αυτά?»

«Κάποιες παραγγελίες που μπερδεύτηκαν πάλι και πρέπει να τις τσεκάρω. Δεν ξέρω τι θα κάνω με αυτή την κοπέλα, άλλα της λες και άλλα καταλαβαίνει.» μαζεύει χαρτιά από τη μία μεριά και τα βάζει στην άλλη,

«Ναι το έχουν αυτό οι γυναίκες, άλλα τους λες και άλλα καταλαβαίνουν. Το χειρότερο όμως είναι να μη τους λες τίποτα και να βγάζουν μόνες τους συμπεράσματα χωρίς καν να σε ρωτήσουν. Και μετά το παίζουν και αδικημένες!» έχει σταματήσει τη δουλειά του και με κοιτάει καλά καλά,

«Πως θα σε βοηθήσω αν δε μου πεις τι έγινε? Καταλαβαίνω ότι έχει να κάνει με γυναίκα, με την Άννα?» ξεφυσάω

«Νομίζει ότι γυρνάω από εδώ και από εκεί και πηδάω όποια γυναίκα βρεθεί στο δρόμο μου.»

«Καλά δεν είναι η μόνη που το πιστεύει, στο παρελθόν στο έχουν πει κι'άλλες! Που είναι το πρόβλημα?» γελάει

«Το πρόβλημα είναι ότι δε θέλω να το πιστεύει αυτό και δεν το κάνω κι'όλας.»

«Για να το πιστεύει κάτι θα έγινε.» με κοιτάει επίμονα «Αφού θα μου πεις, γιατί να στα βγάλω με το τσιγκέλι?»

«Την πρώτη μέρα που ήρθε εδώ με έπιασε στον στάβλο με την Βίκη...»

«Μάλιστα...» σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του και περιμένει να συνεχίσω

«Εχτές ήρθε στο σπίτι η Καίτη...»

«Ωχ! Και?»

«Και τίποτα! Ήμασταν στο γραφείο και μιλούσαμε για δουλειές και αυτή υπέθεσε ότι κάναμε άλλα πράγματα... πονηρά.»

«Και εκείνη τι τη νοιάζει τι κάνεις εσύ? Ελεύθερος άντρας είσαι!»

«Ναι... άκου πως έχει, λίγο πριν έρθει η Καίτη έγινε μια ψηλό φάση μεταξύ μας... πήγα να τη φιλήσω, δεν το έκανα όμως.»

«Πολύ καλά έκανες και δε το έκανες! Ευτυχώς έχεις λίγο μυαλό στο κεφάλι σου. Αν το μάθει η Ελπίδα θα γίνει χαμός! Ποιος την ακούει!»

«Δε κατάλαβες, δεν είχα σκοπό να σταματήσω, απλά μας διέκοψε το κουδούνι.»

«Και η Καίτη.»

«Ναι.»

«Αδελφέ μου τα έχεις κάνει χάλια!» καλή διαπίστωση. Μιλήσαμε λίγο ακόμα για το πόσο χάλια τα έχω κάνει και μετά έφυγα, πήγα να την αντιμετωπίσω, ευτυχώς μαζί με τη Λίζα!

Προβληματισμένος ο Στέφανος, δεν του αρέσει που η Άννα σκέφτεται τα χειρότερα γι'αυτόν...

by margaritapoly