Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 64

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Χτες, όταν έφυγα από την Άννα, χρειάστηκε να πάω στο μπαράκι για να πιω ένα ποτό και να ηρεμήσω. Έκατσα στο μπαρ, κοντά στο Στρατή και απολάμβανα το ποτό μου όταν είδα να με πλησιάζει ο καλός μου φίλος ο Νικ. Χρειάστηκε όλη μου την αυτοσυγκράτηση για να μη του ορμήσω εκεί μέσα, μπροστά σε όλους. Κάθισε δίπλα μου χωρίς να μου μιλήσει και παράγγειλε το ποτό του. Ο αδερφός μου με κοιτούσε, καταλάβαινε τι ένιωθα, σκέφτηκα ότι ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να αρχίσει η παράσταση από τώρα. Έκανα νόημα να μου βάλει άλλο ένα ποτό και του είπα να κεράσει τον Νικ. Στην αρχή με κοίταξε ερωτηματικά, όσο περνούσε η ώρα χαλαρώσαμε και οι δύο, μιλούσαμε σα να μην έχει συμβεί τίποτα, μέσα μου έβραζα, τα σημάδια στο πρόσωπο του ήταν ακόμα εμφανή αλλά αυτό δεν άλλαζε κάτι.

Πάνω στην κουβέντα, με ρώτησε γιατί είμαι εδώ μόνος και του είπα ότι χώρισα με την Άννα, για την ακρίβεια ότι με χώρισε! Παρακολουθούσα τις εκφράσεις του προσώπου του, κάποιος άλλος μπορεί να μη καταλάβαινε τίποτα, εγώ όμως που τον ήξερα καλά, έβλεπα ότι μέσα του χαιρόταν, σχεδόν έβλεπα τα γρανάζια του μυαλού του να γυρίζουν και να σχεδιάζουν το επόμενο βήμα στο φαινομενικά τέλειο σχέδιο του. Τον επόμενο γύρο, τον κέρασε εκείνος, κάποιες τουρίστριες πλησίασαν και μου πρότεινε να διαλέξω πρώτος, όπως κάναμε παλιά, ήξερα ότι με τσέκαρε και έτσι δε δίστασα. Διάλεξα την ξανθιά, αμέσως την τράβηξα στην τουαλέτα, ήταν Τσέχα και πολύ γλυκιά, της εξήγησα ότι έχω κοπέλα και δε θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί της. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι και εκείνη είχε κάποιον στην πατρίδα της και ένιωθε άσχημα. Κάτσαμε λίγη ώρα εκεί μέσα και συμφωνήσαμε να μη πούμε τίποτα. Επιστρέψαμε στο μπαρ και οι δύο χαμογελαστοί, τα κορίτσια έφυγαν και μείναμε πάλι μόνοι. Στο τελευταίο ποτό, του είπα ότι από αύριο μπορούσε να έρθει να μείνει στον ξενώνα με την Άλισον. Τους εχθρούς μας πάντα τους θέλουμε κοντά.

Επέστρεψα αργά στο σπίτι, η μητέρα μου καθόταν στην βεράντα και η Άλισον μέσα στον καναπέ.

«Μαμά γιατί είσαι ακόμα εδώ? Είναι αργά, πήγαινε να ξαπλώσεις..»

«Δε μπορούσα να φύγω και να αφήσω την μικρή μόνη της.» κοιτάει προς τα μέσα «Τι έγινε Στέφανε? Όλα καλά?»

«Όχι! Χώρισα με την Άννα οριστικά!» έχω δυναμώσει τη φωνή μου για να είμαι σίγουρος ότι θα ακουστώ, η μητέρα μου με κοιτάει λυπημένη «Από αύριο η Άννα θα είναι απλά η νταντά του παιδιού και θα μένει στο παλιό της δωμάτιο.»