Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 27

Ο Δημήτρης μας πλησιάζει και στέκεται μπροστά μας. Μας κοιτάζει και χαμογελάει με ένα σατανικό χαμόγελο.

«Δεν το περίμενα με τίποτα ότι με το που βγω από το καράβι θα έπεφτα πάνω σας!» κοιταζόμαστε με την Ελπίδα, μη ξέροντας πώς να αντιδράσουμε. Το μυαλό μου έχει σταματήσει. Εκείνη αν και μισομεθυσμένη σηκώνεται για να τον αντιμετωπίσει.

«Τι θες εδώ? Να σηκωθείς να φύγεις αμέσως!»

«Δε κατάλαβα Ελπιδάκι, από πού με διώχνεις?»

«Από εδώ μέσα, από το νησί, από παντού!» τα τελευταία λόγια τα λέει φωναχτά και το μισό μαγαζί μας κοιτάζει. Στο βάθος βλέπω ότι ο Πέτρος έχει σηκωθεί όρθιος.

«Ήρθα για να πάρω την Άννα μαζί μου!» την σπρώχνει και χάνει την ισορροπία της με αποτέλεσμα να πέσει στην καρέκλα της. «Κατάλαβες?» ο Πέτρος έχει φτάσει κοντά μας και ακουμπάει τα χέρια του στην καρέκλα της.

«Κορίτσια τι γίνεται? Σας ενοχλεί ο... κύριος?» όση ώρα περιμένει απάντηση, αγριοκοιτάζονται με το Δημήτρη. Κοιτάω γύρω μου και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μας. Βρίσκω δύναμη και σηκώνομαι όρθια πριν μιλήσω,

«Όχι Πέτρο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ένας παλιός φίλος είναι και θέλει να μιλήσουμε.» η Ελπίδα με κοιτάει σοκαρισμένη, «Δημήτρη αν θες να μιλήσουμε θα το κάνουμε έξω, όχι εδώ μέσα.» Παίρνω την τσάντα μου και αρχίζω να προχωράω προς την έξοδο, στα μισά σταματάω, «Πέτρο πήγαινε την στο σπίτι της σε παρακαλώ.» όταν το ακούει εκείνη, αρχίζει να φωνάζει και να βρίζει προς τη μεριά του Δημήτρη αλλά εκείνος δε καταλαβαίνει τίποτα, νομίζω το ευχαριστιέται κιόλας γιατί τον βλέπω να γελάει. 

Μόλις βγαίνω από το μαγαζί στρίβω δεξιά και κατευθύνομαι προς τα εκεί που είναι παρκαρισμένο το αμάξι, νομίζω ότι θα νιώθω πιο ασφαλής εκεί. Σταματάω, γυρίζω προς το μέρος του και τον κοιτάζω. Ως δια μαγείας, αισθάνομαι το κεφάλι μου πιο καθαρό, δεν ξέρω αν φταίει η αδρεναλίνη που κυλάει στο αίμα μου ή κάτι άλλο, πάντως νιώθω έτοιμη να τον αντιμετωπίσω.

«Σε ακούω. Πες ότι έχεις να πεις και γρήγορα, έχουμε και δουλειές!» κοιτάει γύρω μας,

«Δε θα με ρωτήσεις πως σε βρήκα μετά από τόσους μήνες?» δεν του απαντάω «Η φιλενάδα σου φταίει! Εκείνη την μέρα που σε άκουσα στο τηλέφωνο να μιλάς, πήγε να με βγάλει τρελό και κουφό. Φυσικά δε περίμενε ότι θα έπαιρνα τηλέφωνο στη δουλειά της και θα μου έλεγαν ότι είναι σε άδεια στο νησί της. Για καλή μας τύχη η Ελπίδα αγαπάει τόσο πολύ τον τόπο της και την οικογένεια της, που αυτά τα δύο χρόνια που ήμασταν μαζί την είχα ακούσει πολλές φορές να αναφέρεται σ'αυτό.» έχω αρχίσει να γίνομαι νευρική, θέλω να τελειώνει όλο αυτό και γρήγορα μάλιστα.