Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 63

ΑΝΝΑ

Όλο το απόγευμα τον περίμενα και σκεφτόμουνα πως θα του έλεγα αυτά που άκουσα. Η ώρα περνούσε αλλά δεν ανησυχούσα, ο Φίλλιπος με είχε ενημερώσει ότι τρώγανε και πίνανε σε μία ταβέρνα. Όταν έφτασαν στο σπίτι μου έστειλε μήνυμα για να με ενημερώσει ότι ο Στέφανος έρχεται εδώ. Περίμενα λίγα λεπτά, ήθελα να του δώσω λίγο χρόνο, πίστευα ότι σύντομα θα ανέβαινε πάνω για να τα βρούμε. Η πόρτα του δωματίου μας έμενε κλειστή, δεν άντεξα άλλο, η υπομονή μου είχε εξαντληθεί, βγήκα στο διάδρομο και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Ακούω την Άλισον να μιλάει, του λέει ότι θέλει να θυμηθούνε τα παλιά, ότι τα βρίσκανε ωραία στο κρεβάτι, έχω κατέβει μερικά σκαλοπάτια και την βλέπω να του ορμάει και να τον φιλάει, την σπρώχνει? Εκείνος με βλέπει, θέλει να μου εξηγήσει αλλά δε τον αφήνω, τρέχω έξω και μπαίνω στο αυτοκίνητο, προσπαθεί να με σταματήσει αλλά δε τα καταφέρνει. Πηγαίνω στο σπίτι του Νικήτα, δεν έχω που αλλού να πάω. Μου ανοίγει την πόρτα η κυρία Ελισάβετ και ξεσπάω σε κλάματα, μπαίνω μέσα και η μητέρα μου τρέχει κοντά μου. Με ρωτάει τι συμβαίνει και αρχίζω να μιλάω, θέλω να τα βγάλω όλα από μέσα μου. Ευτυχώς ο Νικήτας λείπει. Όταν τελειώνω η κυρία Ελισάβετ είναι πολύ στενοχωρημένη,

«Αχ! Κορίτσι μου, νόμιζα ότι είχα μεγαλώσει έξυπνα παιδιά.. αν ήταν μικρός θα τον έπιανα με μία βρεμένη σανίδα και θα του έλεγα εγώ!» μου δίνει το κλειδί του σπιτιού της και μου λέει να πάω εκεί, θα είμαι μόνη μου και δε θα με ενοχλήσει κανείς.

Το επόμενο πρωί, παίρνω τηλέφωνο την Ελπίδα και της λέω τι έχει γίνει. Εκείνη επιμένει να του πω για αυτά που άκουσα και με ενημερώνει ότι θα περάσει σε λίγο να με δει. Κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι όλα αυτά που έχουν γίνει, τα δάκρυα μου τρέχουν, βαθιά μέσα μου ξέρω ότι με αγαπάει. Το είδα ότι αυτή τον φίλησε, εκείνος την απώθησε... το είδα! Δεν την θέλει. Νομίζω ότι είμαι θυμωμένη μαζί του πιο πολύ γιατί δε με πίστευε όταν του έλεγα ότι κάτι τρέχει με αυτήν. Ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα, επιμένει. Δεν πρόκειται να ανοίξω σε κανέναν. Τα χτυπήματα σταματάνε και σε δευτερόλεπτα ανοίγει η πόρτα και τον βλέπω να μπαίνει μέσα. Δε θέλω, αλλά του λέω να φύγει, είμαι ακόμα θυμωμένη... έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει, νιώθω τόσο όμορφα... αλλά...

«Σε φίλησε..» του λέω,

«Προσπάθησε, την έδιωξα.» μου απαντάει

«Σε αγαπάω...» του λέω και αμέσως με φιλάει και με αγγίζει, πόσο μου έλειψε... ξαφνικά σταματάει και δείχνει να πονάει, βλέπω πίσω του να στέκεται η Ελπίδα μαγκωμένη, του ζητάει συγνώμη, του λέει ότι τον πέρασε για τον Νικ. Ωχ! Ρε Ελπίδα, σκέφτομαι. Ο Στέφανος ζητάει εξηγήσεις και δυστυχώς εγώ είμαι εκείνη που πρέπει να τις δώσει. Διώχνω την Ελπίδα και αρχίζω να του λέω τα πάντα, στο τέλος του βάζω να ακούσει την συνομιλία μεταξύ Άλισον και Νικ. Πηγαινοέρχεται για αρκετή ώρα και στο τέλος κάθεται δίπλα μου, με ρωτάει αν τον εμπιστεύομαι και του απαντάω