Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 13

ΑΝΝΑ

Την επόμενη μέρα όσες φορές τον συναντάω είμαστε μαζί με την μικρή. Τον πιάνω να με κοιτάει και η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. Εννοείται ότι δε μου αναφέρει τίποτα για το... αξεσουάρ πάνω στο γραφείο του. Την Τετάρτη κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, από το πρωί πηγαινοέρχεται στον στάβλο, στους ξενώνες, παντού! Μαγειρεύω μπιφτέκια στο φούρνο, επιθυμία της Λίζας και ο Στρατής μας κάνει την τιμή, έτσι μας είπε, να φάει μαζί μας. Καθόμαστε στο τραπέζι και η Λίζα κάνει επίδειξη τις καινούριες λέξεις που έμαθε στα αγγλικά. Ο Στέφανος σαν περήφανος μπαμπάς την συγχαίρει και μου χαμογελάει. Όταν τελειώνουμε το γεύμα μας, η μικρή πάει να παίξει με τον Φιντέλ και εγώ μαζεύω τα πιάτα. Όση ώρα τακτοποιώ την κουζίνα οι δύο άντρες συζητούν ψιθυριστά αλλά έντονα. Λίγη ώρα μετά μας χαιρετάνε και φεύγουν.

 Όλο το απόγευμα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, ξέρω ότι είναι με την Καίτη στο σπίτι της και κοντεύω να τρελαθώ. Πρέπει να βγω έξω να πάρω λίγο αέρα. Βάζω τα καινούρια μου ζεστά ρούχα, ντύνω και τη Λίζα και πάμε μια μεγάλη βόλτα με το σκύλο. Στο δρόμο συναντάμε τον Πέτρο και έρχεται μαζί μας. Πάμε προς την κάτω πλευρά του βουνού και μου δείχνει που είναι η θάλασσα. Πολύ κοντά, περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια, αν το καλοκαίρι είμαι ακόμα εδώ θα μπορώ να κάνω κάθε μέρα μπάνιο. Η Λίζα μου λέει ότι έχουνε βάρκα αλλά τη βάζουνε στο νερό την Άνοιξη. Προχωράμε και φτάνουμε σε ένα μακρύ αλλά ρηχό ρυάκι, ο Φιντέλ βουτάει μέσα και πλατσουρίζει χωρίς να τον ενοχλεί το κρύο. Έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει, στην επιστροφή ο Πέτρος γίνεται πιο ομιλητικός.

«Τελικά πως σου φαίνεται το νησί μας?»

«Προς το παρών μου αρέσει πολύ. Δεν έχω δει και πολλά πράγματα... εξάλλου ένα μήνα και κάτι είμαι μονάχα εδώ!»

«Όποτε θες μπορώ να σε ξεναγήσω, να πάμε κάπου να φάμε ίσως..» έχει τα χέρια στις τσέπες, φαίνεται λίγο αμήχανος

«Δεν ξέρω, θα μπορούσαμε μάλλον... θα το κανονίσουμε κάποια στιγμή, να φτιάξει και λίγο ο καιρός.»

«Αλήθεια με το αφεντικό πως τα πας?»

«Μια χαρά, έτσι νομίζω.» μια χαρά και δύο τρομάρες αλλά τέλος πάντων.

«Ωραία, χαίρομαι γιατί είναι δύσκολος άνθρωπος.» προχωράμε ακόμα λίγο «η Αθήνα σου λείπει?» με πιάνει απροετοίμαστη

«Δε μου λείπει η Αθήνα, μου λείπουν κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι...»

«Έχεις κάποιον εκεί? Κάποια σχέση?» τι του λες τώρα?