Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 21

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Για άλλη μια φορά το πρωινό στο τραπέζι είναι υπερβολικό, ο Στρατής και εγώ πίνουμε μόνο καφέ ενώ η μητέρα μου προσπαθεί να δώσει στη Λίζα λίγο απ'όλα. Βλέπω την Άννα να κατεβαίνει και καταλαβαίνω αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάθεται μαζί μας και κάνει ότι τσιμπάει ,η Λίζα προσπαθεί με τα κόλπα της να την κάνει να γελάσει και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει. Όταν η προσοχή φεύγει από πάνω της την βλέπω πάλι να βυθίζεται και θέλω να την βγάλω έξω.

«Άννα μπορείς να έρθεις λίγο στο γραφείο μου που θέλω να σου μιλήσω?» ο Στρατής με κοιτάει με περιέργεια,

«Ναι... θέλεις να έρθω τώρα?» σηκώνομαι όρθιος

«Δε θα πάρει πολύ ώρα.» με ακολουθεί στο γραφείο και κλείνω την πόρτα, της πιάνω τα χέρια, από την στάση της καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω.

« Τι έχεις? Φταίω εγώ?»

«Τι? Όχι εσύ ειδικά δε φταις σε τίποτα, εγώ δεν είμαι πολύ καλά, αλλά θα γίνω!» ανασηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και με φιλάει, δεν αφήνω την ευκαιρία να πάει χαμένη και την αγκαλιάζω σφιχτά. Το ένα μου χέρι είναι πάνω στο γοφό της και το άλλο στο σβέρκο της, οι γλώσσες μας χαϊδεύονται και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σταματήσω. Εκείνη όμως μπορεί, βάζει το χέρι της πάνω στο στήθος μου και με σπρώχνει.

« Είμαστε στο γραφείο σου και κάποιος μπορεί να μπει...» ακούμε ένα μικρό χτύπο και βλέπουμε τη Λίζα να μπαίνει μέσα.

«Μπαμπά σήμερα θα πάμε στην παραλία να μαζέψουμε κοχύλια με την Άννα και τη γιαγιά θες να έρθεις?» δε νομίζω

«Δε μπορώ καρδούλα μου έχω δουλειά, αύριο όμως θα σας πάω μια βόλτα στον παιδότοπο!» φεύγει χοροπηδώντας λέγοντας «θα πω και στον Στρατή με την Ιωάννα να έρθουν μαζί»

«Ωχ!» την ακούω και γυρίζω προς το μέρος της,

«Τι ωχ ήταν αυτό? Άννα λέγε, έχει γίνει κάτι?»

«Όχι... Πρέπει να φύγω.» την βλέπω να απομακρύνεται και κάτι δε μου πάει καθόλου καλά.

Όλη την μέρα είχα δουλειά και δε μπόρεσα να την δω καθόλου. Εκείνη η κουβέντα που έπρεπε να κάνουμε ακόμα εκκρεμεί, δεν ξέρω τι είχε το πρωί, ελπίζω μόνο να της έχει περάσει. Πηγαινοέρχομαι μέσα στο γραφείο μου χωρίς να μπορώ να λειτουργήσω, ξεκινάω να δουλέψω και σκέφτομαι εκείνη, λες και είμαι κανένας ερωτοχτυπημένος έφηβος. Έχουν πάει στην παραλία, θα έπρεπε να έχουν γυρίσει τέτοια ώρα. Την παίρνω τηλέφωνο και δε το σηκώνει, ξανά δοκιμάζω, στο τέταρτο χτύπημα το σηκώνει και την ακούω λαχανιασμένη.