Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 4

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 Βάζω το ένα πόδι πάνω στο άλλο και τεντώνομαι προς τα πίσω. Την κοιτάω με μισόκλειστα μάτια και την βλέπω να με παρατηρεί. Για αρκετή ώρα απλά κοιταζόμαστε, σαν αναμέτρηση που δε ξέρουμε ποιος από τους δύο θα αντιδράσει πρώτος. Σηκώνεται όρθια, την βλέπω απέναντι μου με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος να με κοιτάει έντονα. Φοράει μαύρες μπότες, ένα στενό τζιν ξεβαμμένο και ένα κόκκινο πουλόβερ. Έχει μέτριο ύψος, σε καμία περίπτωση δε τη λες κοντή, πλούσιο μπούστο, το οποίο αυτή τη στιγμή ανεβοκατεβαίνει, τα χείλη της είναι ρόδινα και ειδικά το κάτω αρκετά σαρκώδη, τα μάτια της γκρίζα σχιστά σαν γάτας! Μου γυρνάει την πλάτη και προχωράει προς τη σκάλα.

«Για πού το έβαλες?» Παρατηρώ για λίγο τα οπίσθια της και αρχίζω να ζεσταίνομαι.

«Πάω να μαζέψω τα πράγματα μου! Μάλλον δε θα χρειαστείτε τις υπηρεσίες μου!» τι έγινε τώρα και δε κατάλαβα?

«Και πως το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα?»

«Από τον τρόπο που φέρεστε!» δε θα τα πάμε καλά,

«Λοιπόν, δεσποινίς... Άννα είπαμε?»

«Μάλιστα Άννα!»

« Η Λίζα σε συμπάθησε...» δε μπορώ να καταλάβω τον λόγω, « και θέλει να σε κρατήσουμε κοντά μας οπωσδήποτε...» βλέπω το πόδι της να κουνιέται από αμηχανία, « ενδιαφέρεσαι για τη θέση?»

«Εννοείτε!!» πλησιάζει και κάθεται στον καναπέ «Σας ακούω!»

«Η μικρή κανονικά έχει το πρωί παιδικό σταθμό αλλά επειδή αρρώστησε αρκετές φορές από την αρχή της σχολικής χρονιάς δεν την πηγαίνουμε πια. Θέλω να της διαβάζεις και να την βοηθήσεις να μάθει τα γράμματα και τους αριθμούς. Στο πρόγραμμα της θέλω να βάλεις τα αγγλικά, στην αρχή λίγα και μετά όλο και πιο πολύ. Μέχρι το καλοκαίρι θα ήθελα να έχει μάθει αρκετά ώστε να μπορεί να συνεννοηθεί.» Όση ώρα της μιλάω με κοιτάει έντονα με τα γκρίζα μάτια της και αυτό με ενοχλεί κάπως, με κάνει και νιώθω περίεργα, « Παιχνίδια και διασκέδαση τα αφήνω πάνω σου, θα με ενημερώνεις βέβαια αν είναι να πάτε κάπου μακριά. Σχεδόν κάθε Παρασκευή απόγευμα η Λίζα πηγαίνει στη μητέρα μου, επιστρέφει Κυριακή βράδυ ή Δευτέρα πρωί. Από την ώρα που φεύγει ξεκινάει το ρεπό σου!» συνεχίζει να με κοιτάει, σηκώνομαι και βάζω λίγο νερό απλά για να κάνω κάτι, « θα μένεις στο δωμάτιο που κοιμάσαι τώρα και αργότερα όταν ετοιμαστούν οι ξενώνες θα μείνεις σε έναν από αυτούς. Όταν θα θες να κατέβεις στην πόλη θα σε πηγαίνει κάποιος από εμάς...»