Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 47

ANNA

Είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα και στο πρόσωπο μου υπάρχει χαραγμένο ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο. Ο άντρας που βρίσκεται δίπλα μου, πριν λίγη ώρα, μου χάρισε τρείς απίστευτους οργασμούς και μια ολόκληρη μέρα γεμάτη χαλαρωτικές εμπειρίες. Τον ήθελα από την στιγμή που τον γνώρισα, τον ήθελα όταν του έλεγα ότι τον μισώ και τον θέλω ακόμα πιο πολύ, τώρα που επιτέλους μπορούμε να είμαστε μαζί. Είμαι απόλυτα και αμετάκλητα ερωτευμένη μαζί του και μπορώ να το φωνάξω δυνατά να με ακούσει όλος ο κόσμος! Γυρίζω προς το μέρος του και τον βλέπω να με παρακολουθεί...

«Γεια...» λέω

«Γεια... πως είσαι?» τι να του πω τώρα?

«Χμ... δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτή τη στιγμή το πώς νιώθω...» πλησιάζει το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου,

«Αν δε μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις... μπορείς να μου το δείξεις με πράξεις...» κλείνω τα χιλιοστά που μας χωρίζουν και τα στοματά μας προσπαθούν να επιβληθούν το ένα στο άλλο. Η γλώσσα του χορεύει μαζί με τη δικιά μου, άλλη μία φορά, νιώθω το σώμα μου να ξυπνάει ξανά και να τον αποζητά. Το ένα του χέρι είναι μπλεγμένο γύρω από τη μέση μου και το άλλο χαϊδεύει το γοφό μου. Με μία απότομη κίνηση, χωρίς να ξεκολλήσει τα χείλη μας, μου τραβάει το πόδι και βρίσκομαι καβάλα πάνω του. «Μμμμ...» νιώθω την στύση του χοντρή και σκληρή από κάτω μου, «Πολύ ενδιαφέρον! Παρά την ηλικία σου βλέπω ότι αντέχεις και δεύτερο γύρο!» του λέω γελώντας, με φιλάει στο λαιμό και κατηφορίζει δίνοντας μου μικρές δαγκωματιές...

«Εγώ σίγουρα αντέχω και δεύτερο..» δαγκωνιά «και τρίτο..» δαγκωνιά «και τέταρτο γύρο...» με γυρίζει και βρίσκεται από πάνω μου, μπαίνει μέσα μου απότομα και μου κόβεται η ανάσα από την σφοδρότητα του, αρχίζει να κουνιέται μέσα έξω μιλώντας μου, «Εσύ... δεν ξέρω... αν... θα το... αντέξεις... μωρό μου!» δεν ξέρω για πόση ώρα ήμουν στο έλεος του, μπαινοέβγαινε μέσα μου ξανά και ξανά, ένιωθα να τελειώνω για ακόμα μια φορά και σχεδόν να χάνω τις αισθήσεις μου. «Εδώ είμαι μωρό μου...» συνέχιζε «θέλω να με νιώθεις και αύριο μέσα σου!» μια δύο ωθήσεις ακόμα και τον νιώθω να τελειώνει, θαμμένος βαθιά μέσα μου...

Περνάνε λίγα λεπτά και οι ανάσες μας ηρεμούν. Είναι στηριγμένος στο πλάι πάνω στον αγκώνα του και με χαζεύει, το ίδιο κάνω και εγώ, κανείς μας δε μιλάει...

«Σ' αγαπάω...» τι είπε? Η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. Δε το έχει ξανά πει αυτό. Εγώ? Τον αγαπώ? Μα τι λέω?