Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 69

ΑΝΝΑ

Είχαν περάσει τρεις μέρες από τότε που έφυγαν και προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε. Με την Λίζα είχαμε μπει ξανά σε πρόγραμμα και έδειχνε μια χαρά. Με τον Στέφανο, κοιμόμασταν μαζί και όλο το βράδυ με είχε αγκαλιά. Δεν του είχα πει ακόμα για το μωρό, ήθελα να βεβαιωθώ ότι όλα πήγαιναν καλά και μετά θα του το ανακοίνωνα. Ήμουν σίγουρη ότι θα χαιρόταν. Σήμερα είχα ραντεβού με το γιατρό για να μου βγάλει τα ράμματα και μετά θα πήγαινα στο γυναικολόγο. Ήθελα να πάω μόνη μου αλλά ο Στέφανος επέμενε να έρθει μαζί μου. Τις τελευταίες μέρες τον έβλεπα να κοιτάει στραβά τον Φίλλιπο και σκεφτόμουν ότι έπρεπε σύντομα να του πω ότι γνωριζόμασταν από παλιά.

Στη διαδρομή, μου έκανε καβγά για τον Φίλλιπο, δε του άρεσε που μου έβαλε αντηλιακό εκείνη την μέρα στην παραλία, θεωρούσε ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας. Θα μπορούσα να του το πω πως είναι ομοφυλόφιλος και να τελείωνε όλο αυτό, αλλά μου άρεσε που ζήλευε και ήθελα να τον ψήσω λίγο ακόμα. Όταν ζήλευα εγώ με έλεγε υπερβολική, που στο κάτω κάτω εγώ είχα και δίκιο! Μπήκαμε στο ιατρείο και ο γιατρός μας περίμενε, με κοιτούσε ερωτηματικά αλλά δεν είπε τίποτα, ο Στέφανος δεν έφυγε στιγμή από δίπλα μου και έτσι δε μπορούσα να του πω ότι δε θα πήγαινα στο επόμενο ραντεβού που είχα. Παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού και για μια ακόμα φορά δε μιλάει κανείς μας. Σκεφτόμουν το μωράκι που μεγάλωνε μέσα μου και με είχε πιάσει μια ανυπομονησία... ήθελα να ξέρω ότι είναι καλά!

«Στρίψε από εδώ σε παρακαλώ!» του λέω και στρίβει

«Που θες να πάμε μωρό μου?» "μωρό μου" και που να ήξερε ότι πάμε να γνωρίσουμε το μωρό μας!

«Θα δεις!» μπαίνω στο ιατρείο και δίνω το όνομα μου, δεν περιμένουμε πολύ ώρα και με φωνάζουν, ο Στέφανος νόμιζε ότι θα έκανα μια απλή εξέταση και όταν του λέω να έρθει μαζί μου μέσα με κοιτάει έκπληκτος.

«Σίγουρα? Μπορώ?» τον τραβάω από το χέρι, έξω από την πόρτα σταματάω και τον ρωτάω

«Μ'άγαπάς?»

«Περισσότερο και απ'τη ζωή μου...» με φιλάει γλυκά «Εσύ και η Λίζα είστε η ζωή μου!»

Είμαι ξαπλωμένη στην ειδική καρέκλα και ο Στέφανος στέκεται δίπλα μου, είναι υπερβολικά κόκκινος και δεν ξέρω αν είναι από την ντροπή του... ή από κάτι άλλο. Ο γιατρός σηκώνει τη μπλούζα μου και μου ζητάει να ξεκουμπώσω το παντελόνι μου, αλείφει πάνω της το ειδικό τζελ και αρχίζει να με εξετάζει, ο Στέφανος ακόμα δεν έχει καταλάβει τίποτα!