Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 17

 Σε όλη τη διαδρομή είμαστε αμίλητοι, εγώ κοιτάω τοδρόμο μπροστά μου και εκείνη έξω από το παράθυρο.Όταν φτάνουμε στο νοσοκομείο εκεί είναι ο Παναγιώτης, ο ιδιοκτήτης του μπαρ και η Ιωάννα.

«Που τον έχουν?»

«Είναι μέσα με τους γιατρούς, δε μας λένε τίποτα, θα μιλήσουν μόνο στους συγγενείς.» Περνάνε μερικά λεπτά που μου φαίνονται ώρες, έρχεται και ο Νικήτας, δεν τον έχω ξανά δει τόσο χλωμό. Επιτέλους, μας πλησιάζει ένας γιατρός και μας ενημερώνει για την κατάσταση του Στρατή. Ήταν πολύ τυχερός, τη γλίτωσε με μερικά σπασμένα πλευρά και μια διάσειση. Έμεινε μία εβδομάδα στο νοσοκομείο και μετά εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου μαζί με την μητέρα μας που δεν έλεγε να το κουνήσει ρούπι από δίπλα του. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας ήταν μαζί του και η Ιωάννα. 

Την Άννα την έβλεπα στα πεταχτά και ποτέ δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι. Ένιωθα ότι με απέφευγε, κάτι δε πήγαινε καλά. Κάθε φορά που προσπαθούσα να μείνουμε μόνοι έβρισκε μια δικαιολογία και εξαφανιζόταν. Ήταν συνεχώς με τη μικρή και πολλά βράδια κοιμόταν στο δωμάτιο της. Όταν η μικρή ήταν απασχολημένη με κάτι άλλο ή την είχε η μητέρα μου εκείνη περνούσε το χρόνο της με τον Στρατή και την Ιωάννα.

 Είχε περάσει ένας μήνας από την ημέρα του ατυχήματος και τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα. Έπρεπε να της μιλήσω επειγόντως, κάθε μέρα που περνούσε την ένιωθα να απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ. Την παρακολουθούσα να κινείται μέσα στο χώρο μου και τρελαινόμουν που δε μπορούσα να την αγγίξω. Σήμερα το πρωί ήρθε στο σπίτι ο Νικήτας, καθόμασταν όλοι στο σαλόνι και η Άννα σηκώθηκε να του φτιάξει καφέ, δεν άντεξα και την ακολούθησα.

«Θέλω να μιλήσουμε...» ανοίγει το ντουλάπι και βγάζει τον καφέ και τη ζάχαρη

«Μιλάμε... τι ήθελες?» η φωνή της είναι απαλή και δεν δείχνει να επηρεάζεται από την παρουσία μου

«Θέλω να μιλήσουμε κάπου μόνοι μας...» δεν μου απαντάει, κοιτάζει γύρω της σα να ψάχνει κάτι, ανοίγω ένα συρτάρι και βγάζω ένα κουτάλι, της το δίνω, τα χέρια της τρέμουν «τι έχει γίνει γαμώτο!» το λέω έντονα αλλά χαμηλόφωνα για να μην ακουστώ.

«Τίποτα δεν έχει γίνει...» γυρίζει από την άλλη «και ούτε θα γίνει.» το λέει τόσο σιγά όμως το ακούω και δε μπορώ να μείνω ψύχραιμος. Είναι γυρισμένη, κολλάω δίπλα της και της μιλάω σχεδόν στο αυτί.