Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

Part 36

ΑΝΝΑ

Με αρπάζει από τα μπράτσα και με ακινητοποιεί, νιώθω το στόμα του πάνω στο δικό μου να με ρουφάει, λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να του αντισταθεί και το κάνω... με δαγκώνει λίγο και ανοίγω, η γλώσσα του εισβάλει μέσα μου, βρίσκει τη δικιά μου, με κολλάει ακόμα πιο πολύ πάνω του, προσπαθώ να αντισταθώ, κάνει έρωτα στη γλώσσα μου και χάνομαι, είναι τόσο ωραία... ξαφνικά με αφήνει... τι? Μου λέει ότι έχει κάποιες δουλειές να κάνει, φεύγω και νιώθω... παράξενα, είμαι μουδιασμένη και ξαναμμένη, δεν είμαστε καθόλου καλά! Στέκομαι με την πλάτη στην πόρτα και σκέφτομαι, είπα ότι δεν τον θέλω, δεν πρέπει να τον θέλω! Είναι λάθος! Ποιον κοροϊδεύω? Ξαφνικά παρατηρώ αρκετά ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε.

Ο Στρατής χαζογελάει και ο Νικήτας του ρίχνει μία αγκωνιά. Σηκώνονται,

«Λοιπόν εμείς να φεύγουμε γιατί έχουμε να πάμε και στο οινοποιείο, έτσι Στρατή?»

«Ναι... ναι, θα πάω την Ιωάννα στο σπίτι της και θα έρθω.» Αρχίζουν να κινούνται προς την εξώπορτα, πρώτη η Ιωάννα, μετά ο Νικήτας και τέλος ο Στρατής. Σταματάει ακριβώς δίπλα μου και μου μιλάει συνωμοτικά.

«Θα ήταν καλύτερα να φτιάξεις λίγο... τα μαλλιά σου..» ωχ! Θεέ μου! Τα μαγουλά μου πετάνε φωτιές απ'την ντροπή μου, με τα χέρια μου τα πιάνω και νιώθω ότι είναι... στη θέση τους? Τον κοιτάω και κρυφογελάει, μου κλείνει το μάτι και ακολουθεί τους υπόλοιπους. Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε, πάω και κάθομαι στον καναπέ δίπλα στη Λίζα που ζωγραφίζει. Η κυρία Ελισάβετ τακτοποιεί την κουζίνα και εγώ παίζω στο μυαλό μου το φιλί μας. Επαναλαμβάνω μέσα μου πολλές φορές την φράση "Δεν πρέπει να τον θέλω!" κάποια στιγμή μάλλον το είπα δυνατά και η Λίζα άρχισε τις ερωτήσεις.

«Ποιον δε πρέπει να θέλεις?» τι? Το είπα δυνατά?

«Γενικά μιλάω... δεν πρέπει να θέλουμε... τα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας!» το έσωσα,

«Γιατί? Αν είναι ωραίο παιχνίδι πως γίνεται να μη το θέλω?»

«Γιατί αυτό το παιχνίδι το έχει αγοράσει κάποιο άλλο παιδάκι.»

«Ναι, αλλά μπορεί αυτό το παιδάκι να το έχει βαρεθεί και να μη το θέλει άλλο και να μου το χαρίσει!!» ε! ναι, αυτό αλλάζει τα πράγματα.

«Τότε εντάξει! Τότε μπορείς να το θέλεις!» Η ώρα περνάει και εμείς καθόμαστε ακόμα στο σαλόνι και πίνουμε καφέ με την κυρία Ελισάβετ, βλέποντας την Λίζα να ζωγραφίζει. Το παιδί αυτό έχει μεγάλο ταλέντο, τα σχέδια του είναι πολύ ώριμα για την ηλικία του, όπως και η συμπεριφορά του ορισμένες φορές. Η πόρτα του γραφείου του ανοίγει, τον βλέπω να βγαίνει, τα βλέμματα μας σμίγουν και κολλάνε εκεί για κάποια δευτερόλεπτα.