Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 30

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ακούω κάτι να σπάει, γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την Άννα να με κοιτάει παγωμένη, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι κοιτάει, τρέχει στη σκάλα και ανεβαίνει πάνω. Κοιτάω την γυναίκα που κάθεται στα πόδια μου και δεν αναγνωρίζω ποια είναι, κουνάω το κεφάλι μου για να συνέλθω, ξεθολώνω κάπως και βλέπω την Βίκυ, την σπρώχνω και σηκώνομαι όρθιος με δυσκολία. Είναι τελείως γυμνή! Τι σκατά έκανα?

«Τι διάολο θες εσύ εδώ πέρα?» κοιτάω προς τα κάτω και βλέπω ότι φοράω μόνο το μποξεράκι μου

«Εσύ με κάλεσες Στέφανε...» νιαουρίζει και μου σπάει τα νεύρα! Πόσο μαλάκας είμαι? Με πλησιάζει, « το ξέχασες?»

«Ντύσου και φύγε!»

«Μα...»

«ΤΩΡΑ ΕΙΠΑ!!» ντύνεται στα γρήγορα και φεύγει. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, πρέπει να πάω να της μιλήσω... τι να της πω? Τι είδε άραγε? Ανεβαίνω με δυσκολία την σκάλα και σταματάω έξω απ'το δωμάτιο της, ετοιμάζομαι να χτυπήσω αλλά το μετανιώνω. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί, σκέφτομαι ότι ένα ντουζ μπορεί και να βοηθήσει. Προχωράω λίγο ακόμα και φτάνω στην πόρτα μου, νιώθω όλο το σώμα μου μουδιασμένο, τι στο καλό ήπια? Πρώτη φορά νιώθω έτσι. Πριν μπω για ντουζ παίρνω δύο παυσίπονα και εύχομαι να κάνουν κάτι. Όση ώρα πέφτει το νερό πάνω μου σκέφτομαι τι θα της πω. Μέθυσα πολύ και δεν ήξερα τι έκανα, ευτυχώς δεν κάναμε τίποτα, κάναμε?

 Τελειώνω, τυλίγω μια πεσέτα στους γοφούς μου και ετοιμάζομαι να ντυθώ όταν ακούω γρήγορα βήματα στη σκάλα. Βγαίνω απ΄το δωμάτιο σχεδόν παραπατώντας, την ώρα που βρίσκομαι στην κορυφή της σκάλας την βλέπω με μια βαλίτσα στο χέρι, κλείνει την εξώπορτα και εγώ φωνάζω το όνομά της... Βρίσκω το κινητό μου και την παίρνω αμέσως τηλέφωνο, χτυπάει αλλά δε το σηκώνει, ξανά δοκιμάζω αρκετές φορές ώσπου το κλείνει. Της στέλνω μήνυμα να γυρίσει πίσω, της λέω ότι δεν είναι αυτό που νομίζει. Θα της εξηγήσω και θα καταλάβει. Περνάνε λίγα λεπτά και της στέλνω κι'άλλο. Ξανά δοκιμάζω μήπως το άνοιξε αλλά μάταια. Της στέλνω μήνυμα και την παρακαλάω να γυρίσει πίσω για να μιλήσουμε, τίποτα, καμία απάντηση. Οι ώρες περνάνε και εγώ κάθομαι ακόμα στον καναπέ με το κινητό στο χέρι μήπως και με πάρει τηλέφωνο. Το μυαλό μου έχει ξεθολώσει τελείως και βαδίζει σε άλλα μονοπάτια.

 Την σκέφτομαι στην αγκαλιά του και τρελαίνομαι. Της στέλνω μήνυμα ρωτώντας τη, τι την νοιάζει με ποια πηδιέμαι, και αυτή το ίδιο κάνει! Ελπίζω όχι. Δεν περνάει πολύ ώρα και της στέλνω άλλο ένα αναφέροντας της έμμεσα το φλογερό φιλί που αντάλλαξε με αυτόν. Το σκέφτομαι λίγο και αποφασίζω ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα πάνω της, στο κάτω κάτω είναι αρραβωνιασμένη γυναίκα! Αυτές είναι οι τελευταίες μου σκέψεις πριν της στείλω ένα ακόμα μήνυμα, δευτερόλεπτα αργότερα έχω βυθιστεί σε έναν ταραγμένο ύπνο.