Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 26

ΑΝΝΑ

Από εκείνο το απόγευμα που έφυγε από το σπίτι επειδή είχε «έξοδο» ο κύριος, δεν τον έχω δει και πολύ. Όποτε έρχεται σπίτι κάθεται με την Λίζα και αυτό για λίγο. Που και που τον πιάνω να με κοιτάει... Αυτές τις τρεις μέρες έχουμε μιλήσει πολύ με την Ελπίδα και τα έχουμε βρει πραγματικά. Μου είπε τα πάντα σχετικά με το τηλεφώνημα της Ιωάννας που την αναστάτωσε και έγινε η παρεξήγηση. Το κατάλαβε ότι έκανε λάθος και όλη την ώρα μου ζητάει συγνώμη. Η Ιωάννα τελικά δεν ήταν αυτό που έδειχνε, πρέπει να έχει πολλά κόμπλεξ για να περιπλέξει τόσο την κατάσταση. Η Ελπίδα ήθελε να της βγάλει το μαλλί τρίχα τρίχα μετά το μπέρδεμα που δημιούργησε. Δεν την άφησα γιατί έβλεπα πως με τον Στρατή δεν ήταν όπως παλιά, αν ήταν γραφτό να χωρίσουν ας το έκαναν μόνοι τους. Της ανέφερε διάφορα αθώα περιστατικά που στο μυαλό της από την ζήλεια της τα έκανε πονηρά. Τέλος πάντων, σήμερα είναι Παρασκευή και υποσχέθηκα στην φιλενάδα μου ότι θα πάμε να ψωνίσει κάποια ρούχα που ήθελε. Δεν έχω καθόλου όρεξη αλλά για χατίρι της θα βρω!

Όταν πήγαμε στο σπίτι της κυρίας Ελισάβετ για να αφήσουμε τη Λίζα, εκείνη επέμενε να κάτσουμε να πιούμε ένα καφεδάκι όλες μαζί. Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε και έτσι η εξόρμηση στα μαγαζιά άργησε λίγο. Εδώ και δύο ώρες έχουμε μπει παντού και δε μπορεί να βρει τίποτα.

«Πάλι δε βρήκα τίποτα που να μου αρέσει...»

«Ρε Ελπιδάκι μήπως δεν έχεις όρεξη σήμερα για ψώνια? Σχεδόν όλα σου πήγαιναν θαυμάσια!» της λέω και το εννοώ,

«Δεν βρήκα αυτό που έχω στο μυαλό μου...» ξεφυσάει

«Τι θες να κάνουμε? Πήγαμε παντού!!» με κοιτάει με τα τεράστια καστανά της μάτια σα κουτάβι, «Κατάλαβα, θες να πάμε και στην ξινή.» κουνάει το κεφάλι της καταφατικά και της χαμογελάω «Άντε να δούμε τι άλλο θα κάνω...» μουρμουρίζω όσο εκείνη με τραβολογάει μερικά μαγαζιά πιο κάτω. Μπαίνουμε στο μαγαζί της και η πωλήτρια μας καλωσορίζει πολύ ευγενικά. Η Καίτη μόλις μας βλέπει, μας πλησιάζει,

«Ελπίδα μου πόσο καιρό έχω να σε δω?» την φιλάει σταυρωτά «είσαι μια κούκλα όπως πάντα!» εμένα ούτε να με φτύσει, δε με ξέρει καλά όμως!

«Γεια σου Καίτη!» της λέω, με κοιτάει σα να μη με είχε δει,

«Α! Γεια σου και σε εσένα, δε σε είδα...» ναι δε με είδε, φταίνε αυτά τα διακόσια γραμμάρια που έχασα...