Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 61

ΑΝΝΑ

Όταν έμεινα μόνη στο δωμάτιο, αποφάσισα ότι όταν επέστρεφε θα έπρεπε να μιλήσουμε. Κατέβηκα κάτω και τους βρήκα γύρω από το τραπέζι, η μαμά μου, η κυρία Ελισάβετ, η Άλισον και η Λίζα. Τους χαιρέτησα όλους ξανά και έκατσα μαζί τους. Η μικρή με ρωτούσε τι θα κάνουμε σήμερα. Της είπα ότι θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα καλοκαιρινό παιδότοπο με πισίνα για να έκανε και μπάνιο, η Άλισον συμφώνησε αμέσως και το πρόγραμμα βγήκε! Δεν είχα καθόλου όρεξη να είμαι όλη μέρα με αυτή τη γυναίκα αλλά θα το έκανα για τη Λίζα. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Στέφανος επέστρεψε. Εκείνη τη στιγμή δε μιλούσε καμία μας και του έκανε εντύπωση. Μας ενημέρωσε ότι σε λίγο θα ερχόταν ο Φίλλιπος να πάρει πρωινό μαζί μας και μετά ρώτησε αν μπορώ να του φέρω τηγανίτες! Σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα και εκείνος με ακολούθησε, ήταν ακριβώς πίσω μου, με έπιασε από τη μέση και αμέσως ένιωσα όμορφα, με φιλούσε στο λαιμό και μου ψιθύριζε, ήθελε να ξέρει ότι είμαστε εντάξει, γυρίζω πως το μέρος του και αναρωτιέμαι φωναχτά,

«Είμαστε?» νομίζω ότι δεν είμαστε, νομίζω ότι κάτι γίνεται με την πρώην του και τα έχω πάρει άσχημα!

«Δεν είμαστε και θέλω να γίνουμε!» έτσι? Τόσο απλά? Όχι!

«Στο έχω ξανά πει, δεν έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε!» πρέπει να ξεκαθαρίσεις τι θέλεις κύριε Στέφανε! Παίρνω τις τηγανίτες και επιστρέφω στο τραπέζι. Δεν περνάει πολύ ώρα και έρχεται ο καλεσμένος μας, μας συστήνει όλους με τη σειρά, εμένα με αφήνει τελευταία. Ο Φίλλιπος ρωτάει αν είμαι η γυναίκα του, απαντάμε ταυτόχρονα, εκείνος λέει "ναι" και εγώ λέω "όχι". Εξηγώ ότι είμαι κάτι σα δασκάλα της μικρής, αυτό βέβαια το ήξερε ο Φίλλιπος αλλά ομολογώ ότι παίζει πολύ ωραία τον ξένο! Ο Στέφανος δείχνει σοκαρισμένος, δε με νοιάζει! Είμαι θυμωμένη και ενοχλημένη. Υπάρχει αμηχανία στο τραπέζι, ο Φίλλιπος μας επαναφέρει με τις ερωτήσεις του, όλοι μας, είμαστε πρόθυμοι να τον ενημερώσουμε για το που να πάει και τι να δει. Με το που φεύγει σηκωνόμαστε, πάω να βοηθήσω και δε με αφήνει, με πιάνει από το χέρι και μου ψιθυρίζει,

«Εσύ, θα έρθεις μαζί μου!» τραβάω το χέρι μου απότομα,

«Δε νομίζω!» επιμένει, θέλω να μιλήσουμε, απλά δε είμαι έτοιμη τώρα.

«Στο γραφείο μου τώρα, αλλιώς θα τα πούμε εδώ μπροστά σε όλους!» τον ακολουθώ, μπαίνουμε μέσα και κλείνει την πόρτα πίσω μου.

«Μπορείς να μου πεις τι στα κομμάτια έχεις πάθει?» έχει τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος και με κοιτάει άγρια,