Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 8

Στεφανος

Της ετοιμάζω στα γρήγορα τον καφέ της. Όσο πιο γρήγορα τον πιει τόσο πιο γρήγορα θα φύγει. Με τρελαίνει ότι μας διέκοψε, λίγο ακόμα και θα είχα γευτεί αυτά τα υπέροχα χείλη που ένα μήνα τώρα λαχταράω. Τίποτα άλλο, μόνο ένα φιλί, έτσι για να ηρεμήσω και να μου φύγει λίγο η εμμονή που έχω αποκτήσει τον τελευταίο καιρό μαζί της. Δεν πρόκειται να κάνω τίποτα παρά πάνω, στο κάτω κάτω είναι υπάλληλος μου, κούκλα βέβαια αλλά αυτό έπρεπε να το σκεφτώ πριν την προσλάβω. Όχι πως δε το σκέφτηκα, είδα ότι είναι όμορφη, με υπέροχο θηλυκό σώμα γεμάτο καμπύλες στα σωστά σημεία. Η ξαδέλφη μου μερικές φορές μπορεί να γίνει πολύ επίμονη. Μου είπε ότι μια φίλη της έχει κάποια θέματα και χρειαζόταν επειγόντως να εξαφανιστεί και να βρει μια καλή δουλειά. Ο μισθός βέβαια είναι πολύ παρά πάνω από αυτά που έδινα στις άλλες αλλά δε με ενδιαφέρει. Η μικρή είναι ευτυχισμένη και μέσα μόλις σε ένα μήνα λέει αρκετές λεξούλες στα αγγλικά.

«Που είσαι βρε μωρό μου?» η φωνή της με επαναφέρει στο παρόν, βάζω σε δυο φλιτζάνια γαλλικό καφέ και τα πηγαίνω στην τραπεζαρία. «Καλύτερα να πάμε στο γραφείο σου, να μη μας ενοχλούν... και να μου δείξεις και κάποια σχέδια σου!»

«Καλά λοιπόν, πάμε.» με το που μπαίνουμε μέσα κλείνει την πόρτα πίσω της,

«Για να έχουμε ησυχία!» μου λέει

«Δεν είναι κανείς στο σπίτι εκτός από εμάς και την Άννα. Δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει κανείς.» κάθομαι στο γραφείο μου και εκείνη στην μια από τις δύο πολυθρόνες απέναντι μου. Φοράει ένα πολύ κοντό φόρεμα, σταυρώνει τα πόδια της με αποτέλεσμα να κοντύνει ακόμα πιο πολύ, τόσο που σχεδόν φαίνεται το εσώρουχο της. Με την επόμενη κίνηση της ξεπροβάλει το κόκκινο δαντελένιο κιλοτάκι της και το βλέμμα μου κολλάει εκεί για λίγο. Την κοιτάω και μου χαμογελάει. Καταλαβαίνω ότι δε το έβαλε τυχαία, ήθελε να το δω! Παλιότερα που βγήκαμε κάποιες φορές με τρέλαινε με αυτά που φορούσε, τώρα όμως δε μου κάνει καμία αίσθηση. Αν την πηδούσα θα το έκανα απλά και μόνο γιατί έκανε τον κόπο να έρθει μέχρι εδώ πάνω. Εννοείται ότι δε θα το κάνω. Καμία δε μπορεί να έρχεται στο σπίτι μου με το έτσι θέλω. Ελπίζω να φύγει σύντομα. Πρέπει να μιλήσω και με την Άννα... για προηγουμένως. Ξεροβήχω και σοβαρεύω απότομα, αρκετά παίξαμε.

«Λοιπόν, σε ακούω! Τι προέκταση σκέφτεσαι?»

«Ας μιλήσουμε πρώτα λίγο για μας...» σηκώνεται και με πλησιάζει «μου έλειψες» πάει να με αγκαλιάσει και της πιάνω τα χέρια, σηκώνομαι όρθιος και την σπρώχνω διακριτικά προς τα πίσω.