Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 43

ΑΝΝΑ

Όταν πια ο Φιντέλ είχε ταϊστεί και είχε κουραστεί από το πολύ παιχνίδι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο σπίτι. Η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα, ήμουν πολύ ευχαριστημένη με την απόδοση της Λίζας, είχε μάθει αρκετές φράσεις που εύκολα θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει όταν ερχόταν η μαμά της. Τα μαθήματα ήταν εντατικά και πολλές φορές μέσα στη μέρα την ρωτούσα κάτι στα αγγλικά και μου απαντούσε. Η κυρία Ελισάβετ ήταν πολύ ευγενική μαζί μου και πάντα με ρωτούσε αν χρειάζομαι κάτι. Ήταν μια γυναίκα που δεν καθόταν σχεδόν ποτέ, όποτε την έβλεπα κάτι έφτιαχνε. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά της και ακόμα περισσότερο τη Λίζα, το ίδιο βέβαια ίσχυε και για εκείνους.

Όταν γύρισε ο Στέφανος, μου φάνηκε ότι είχε ένα ύποπτο χαμόγελο στα χείλη αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Η μικρή τον έπεισε να δούμε μια ταινία κινουμένων σχεδίων στο dvd και έτσι ετοιμάσαμε ποπκορν και στρωθήκαμε στους καναπέδες. Η ταινία είχε πολύ πλάκα, αυτά τα κίτρινα πλασματάκια όλο τρέλες κάνανε, στο τέλος της ταινίας η Λίζα κοιμόταν ήδη και η κυρία Ελισάβετ ήταν έτοιμη... Ο Στέφανος πήγε την κόρη του πάνω και η μαμά του τον ακολούθησε. Έμεινα μόνη μου στο σαλόνι και προσπαθούσα να συμμαζέψω και να τακτοποιήσω κάπως το χαμό από τα μαξιλάρια και το ποπκορν. Η ώρα περνούσε και ο Στέφανος δε κατέβαινε, ήμουν νευρική και δεν ήξερα τι να κάνω. Πηγαινοερχόμουν άσκοπα, αφού τα είχα μαζέψει όλα και δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω. Όταν επιτέλους τον είδα να κατεβαίνει, το ύφος του ήταν λίγο περίεργο.

«Ακόμα εδώ είσαι? Νόμιζα ότι θα είχες πάει για ύπνο.» είναι απότομος ή μου φαίνεται?

«Να.. συμμάζευα..» τι να του πω τώρα?

«Άστα αυτά για αύριο, είναι αργά.»

«Δεν ήταν τίποτα, τα έχω τακτοποιήσει ήδη!» να του πω ότι τον περίμενα? Μετά το περιστατικό που έγινε το μεσημέρι δε θα έπρεπε να μου φέρεται έτσι.

«Καλά, όπως νομίζεις... εγώ πάω για ύπνο γιατί είμαι πτώμα...» με διώχνει? Τον βλέπω να ανεβαίνει τη σκάλα και έχω πάθει σοκ. Όταν φτάνει στο τελευταίο σκαλί γυρίζει και μου λέει: « Άννα...»

«Ναι!» λέω όλο λαχτάρα!

«Μη ξεχάσεις να κλειδώσεις την πόρτα όπως θα φεύγεις!» Έχω μείνει άφωνη. Φεύγω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σιγά σιγά, αν δεν κοιμόντουσαν πάνω, από τα νεύρα μου, μπορεί και να την είχα ξεκολλήσει.