BİR PARÇA AŞK

4.BÖLÜM

4.BÖLÜM

Arada kısa molalar vererek yolumuza devam ediyorduk. Beğendiğim manzaralar olduğunda duruyor resimler çekiyordum. Bunlar daha sonra birer çizim haline dönüşecekti ellerimde.Bu yeteneğim için her zaman şükretmiştim. Anılarını kendi hislerini de katarak resmetmek bence kişiye verilmiş bir ayrıcalıktı.

Uzun süren bir yolculuktan sonra Marmaris'e gelmiştik. Burası benim için cennetten bir köşeydi. Işıl teyzemler İçmeler beldesinde oturuyorlardı. Manzaranın büyüleyici görüntüsünü seyrederek İçmeler'e varmıştık. Nida'ların evinin önüne geldiğimizde ikisini de kapıda bizi bekler bulmak beni şaşırtmamıştı. Hızla arabadan inerek Nida'ya doğru koştum ve birbirimize uzun uzun sarıldık.

"Hoşgeldin, seni çok özledim," diyerek benimde onun için hissettiklerime tercüman oldu.

"Hoşbuldum,bende seni çok özledim," diyerek bütün içtenliğimle tekrar sarıldım.

Ayrıldığımızda annelerimizin bizi seyrettiğini farkettik ve birbirimizin annesine doğru giderek aynı özlemi onlarla da paylaştık. Zavallı Turan sanki sadece şöförlük yapmak için çağrılmış gibi arkada kalmış bavulları indiriyordu. Nida ve teyzem onuda hoşgeldin diye karşıladıktan sonra bize içeri girmemizi söylediler.

Ev hiç değişmemişti. Babamı ve abimi kaybettikten sonra iki kere teyzemler bize gelmişti. Bizimse altı senedir ilk gelişimizdi. Ama ev hala hatırladığım gibiydi. Eniştem yurt dışında çalıştığı için onlar da bizim gibi kendi başlarınaydılar. İçeri girdiğimizde tam tahmin ettiğim gibi harika bir sofra ile karşılaşmıştık. Yol insanı acıktırıyor sözünün gerçekliği benim masa başındaki iştahımdan kesinlik kazanmıştı. Yemekten kalktığımızda gerçekten çok yorgun hissetmeye başlamıştım kendimi. Teyzemlerden izin isteyerek ilaçlarımı içtim ve ılık bir banyo yaparak yatmaya gittim.

Sabah dışarıdan gelen kuş sesleriyle uyanmak beni oldukça mutlu etmişti. Gözlerimi kapadım ve görmediğim ama sesini duyduğum kuşları hayal etmeye başladım.

"Daha ne kadar yatacaksın? Acıktık, kalk hadi, daha kahvaltıdan sonra etrafı dolaşmaya çıkacağız. Öğlen güneşine kalmayalım," diyerek kuzenim ve arkadaşım beni uyarana kadar. Söylenerekte olsa yataktan çıktım. Elimi yüzümü yıkadım,saçlarımı topuz yaparak eşomanlarımı üzerime geçirdim. Merdivenlerden gülümseyerek indim ve masa da beni bekleyen aileme,

"Günaydın, ne harika bir sabah değilmi?" dedim.

Nida "Hadi kuzen, çabucak yiyelim ve biraz yürüyelim seninle," dediğinde bu cümleden

"Hadi ama konuşacak çok konumuz var, acele et," sonucunu çıkaran sanırım tek ben değildim. Kahvaltımızı bitirdiğimizde üst kata çıkarak üzerimi değiştirdim. Açık renk bir elbise ve şapkam yaza hazırsın havası vermişti bana. Aşağı indiğimde beni bekleyen kuzenimle kol kola dışarı çıkarak ağaç gölgelerinde yürümeye başladık. Ne kadar konuşmadan yürüdük manzarayı seyretmekten farkına varamadığım bir durumdu. Yanıma döndüğümde Nida'nın da dalgın dalgın yürüdüğünü gördüm. Ama sanırım onun bir derdi vardı, ben ise manzaranın güzelliğine dalmıştım. Bu sessizliği bozmak adına ilk adımı ben atarak konuşmaya başladım

"Seni bu kadar düşündüren ne?"diye sordum.

Sorumla birlikte bana döndü ve yüzüne içten bir tebessümü yerleştirerek beni cevapladı.

"Hiçbir şey. Yazın ilk günleri ve yanımda sen varsın. Sadece bu anın tadını çıkarmak için sustum," dedi. Beni dışarıya çıkarmak için büyük bir ikna çabasına giren kuzenimin çıktığımız andan beri etkisi altına girdiği suskunluğun bir sebebi vardı. Ona anlatması için ısrarda bulunup onu bunaltabilirdim ama bunu yapmayacaktım. Onun kendi kendine bana açılmasını bekleyecektim. Bu yüzden kolunu biraz daha sıkı tuttum ve sessizlik içinde ilerlemeye devam ettik. Biraz ileride gördüğümüz çay bahçesine girip yola en yakın olan masaya oturduk. Ben yine insanları, hayvanları ve çizmeye değer her şeyi incelemeye başlamıştım. Ta ki cebimde duran telefonumun aşina olduğum melodisini duyana kadar. Ekrana baktığımda Turan'ın aradığını gördüm. Daha fazla meraklanmaması için parmağımı dokunmatik ekrana yerleştirerek aramayı cevapladım.