BİR PARÇA AŞK

66.BÖLÜM

66.BÖLÜM

Dışarıda ise Alkın'ın arkadaşları bizi bekliyordu. Sade ama şık bir şekilde süslenmiş gelin arabasına doğru yürüdükten sonra kapımı açan Alkın'a gülümseyerek bir ömür onun eşi olmak için imza atmaya doğru yola çıktık.

Arabada giderken ikimizde heyecandan ne konuşacağımızı bilemiyorduk. Bu gece artık bir ömür yaşayacağım benim diyeceğim evime gidecek annemden ve Turan'dan ayrılacaktım. Heyecanım artık korku ve hüzünle karışmıştı. Başımı yanımda oturan bu yakışıklı adama çevirdiğimde endişelerim azalıyor kalbim ritmini yine şaşırıyordu.

"Şu an ne hissediyorsun?"

Sormuştum çünkü onunda ne hissettiğini ya da daha doğrusu benimle aynı şeyleri hissedip hissetmediğini bilmek istiyordum. Birkaç saniye konuşmadı gözleri yoldaydı. Derin bir nefes alarak cevapladı sorumu,

"Karmakarışık aşkım. İnan bana ne hissettiğimi bende bilmiyorum."

"Bilmiyor musun?"

"Tabii ki bir şeyler hissediyorum. Ama anlamlandıramıyorum. Heyecan, korku, endişe..."

Konuşmasını keserek dikkatimi çeken soruyu sordum.

"Endişe?"

"Evet güzelim endişe. Seni hak ettiğin kadar mutlu edebilir miyim? Ya da bu kadar acele ettiğimiz için bir gün pişman olur musun? Heyecan, bundan sonraki hayatımın her anında yanımda olacak olmanın yarattığı his. Ve en kötüsü korku, bir gün seni kaybeder miyim korkusu."

Şaşırmıştım. Onun bu kadar duyguyu bu kadar yoğun yaşadığını anlayamamıştım. Her zaman onun güçlü görüntüsü bana güven vermişti. Oysa ki o benden daha fazla endişe taşıyormuş içinde.

"Seni seviyorum aşkım," dedim.

Rahatlamasını endişelerinden arınmasını istiyordum.

"Ölene kadar unutma."

O aşık olduğum gülümsemesiyle karşılık verdi.

"Ölene kadar."

Biz bunları konuşurken nikah salonuna gelmiştik. Araba durup inmem için kapım açıldığında artık heyecanım tavan yapmış dizlerim titremeye başlamıştım. Koşarak bulunduğum tarafa gelen Alkın elimi tutarak inmem için bana yardımcı olduktan sonra koluna girmem adına hamlede bulundu. Bunu kesinlikle reddedemezdim. Dizlerimin titremesi yürümemi zorlaştırıyor Alkın'ın bu desteğine fazlasıyla ihtiyaç duyuyordum. Beraber nikahımızın kıyılacağı salona Alkın'ın kolunda yürürken annem teyzem kuzenim Turan ve Alkın'ın arkadaşları arkamızdan gelerek bize eşlik ediyorlardı.

Henüz nikahın kıyılmasına on beş dakika vardı. Bizi beklememiz için bir odaya aldılar. Kendimi çok sersemlemiş hissediyordum. Bir an önce bitmesini istiyor, heyecandan buz kesen ellerimi sıkıntıyla ovuşturuyordum.

Nihayet görevlilerin yardımıyla salona girdik ve yerlerimizi aldık. Kocaman salonda Toplam on beş kişiydik. Yine de bu mutluluğumuza engel değildi. Şahitler ve memurda bizimle birlikte yerini aldığında işte o an artık Alkın'la olan hayatımın ilk adımı diye geçirdim içimden.

Memurun sorduğu klasik soruların ardından cevaplarımızı vermiştik. Heyecandan kulaklarım uğulduyor söylenenleri çok az duyuyordum. En son şahitlerde şahitlik ettiklerini söyleyince imzalamamız için önümüze konan nikah defteri son nokta olmuştu. Ve artık elime tutuşturulan bu cüzdan şu andan itibaren yeni hayatımın başladığını gösteriyordu.