BİR PARÇA AŞK

82.BÖLÜM

82.BÖLÜM

Artık yeni bir hayata Alkın olmadan Turan olmadan sadece ben ve bebeğim adım atıyorduk.

Ben ve bebeğim...

Amcasının benimle konuşmak için adamlarını gönderdiği gün kimseye söylemeden doktora gitmiş hamile olduğumu öğrenmiştim. Hayatımın en güzel haberini aldığım gün kocamdan ayrılmak zorunda kaldığım gün olmuştu. Tüm bu üzücü olayları unutup her şeye yeniden başlamak için bugün ilk adımı atıyordum. 'Umarım bundan pişman olmam' diye geçirdim aklımdan.

Babamın en yakın arkadaşı Mehmet amca bana yardımcı olmuştu. Belli aralıklarla bana para gönderecek, arada yer değiştirmemi sağlayacaktı. Neden kaçıyorum diye sormadan da edemiyordum kendime, burada ailemle kalsam ne olacaktı? Bu soruyu sorduktan sonra cevabı yine kendim veriyordum. Alkın'ın en son Turan'la konuşurken söyledikleriydi bunun nedeni. "Onun hayatı tehlikede olduğu için takip ettiriyorum," demişti. Bu gerçekse çocuğum da tehlike de olacak demekti. Henüz kim ve ne yüzünden tehlike de olduğumu bilmesem de işimi şansa bırakamazdım. Tek temennim bir gün hayatımda tehlike olmadığını öğrenip kocam ve çocuğumla bir arada olmaktı.

Dolan gözlerimi sert bir hareketle sildikten sonra arabaya bindim. Son kez arkama baktım ve derin bir nefes alarak aracı çalıştırdım. Bir süre gittikten sonra bir mola yerine arabamı park ettim. Burada Mehmet amca beni başka bir araçla bekliyordu. Kapımı açıp aşağıya indiğimde kendisi bana doğru yürümeye başlamıştı bile. Yanıma geldiğinde kendimi tutamayarak boynuna sarıldım ve birkaç damla yaşı serbest bıraktım. Ona her şeyi anlatmış ve yardım istemiştim. Her zaman yaptığı gibi babammış gibi bana sahip çıkmış her şey yoluna girene kadar yanımda olmaya söz vermişti.

"Teşekkür ederim yanımda olduğun için."

Bunları sadece onun duyabileceği bir sesle yüzüm omuzların da iken söylemiştim. Babacan bir hareketle eliyle sırtımı yavaşça sevdi.

"Sen bana babanın emanetisin. Benim kızımsın. Nasıl yanında olmam. Eminim bir yanlış anlama var. Her ne kadar bu gidişini onaylamasam da kararlarını sorgulamayacağım. Her şey düzelene kadar neye ihtiyacın olursa ben buradayım bunu sakın aklından çıkarma. Bana söyleyemeyeceğin hiçbir şey olamaz kızım."

Geri çekilerek o temiz ve insanın içini rahatlatan gülümsemenin sahibi yüze bakarak başımı salladım. Evin anahtarları ile bir miktar para vererek beni yolcu etti. Şu an için yerimi bilen tek kişiydi Mehmet amca. Alkın kendisini henüz tanımadığı için aklına gelmezdi. Ama Turan ve annem kesinlikle tahmin edebilirlerdi. Onu da kendisi halledeceğini söyledi. Şu an için önceliğim bebeğimdi. Veda ederek arabaya bindim ve uzun bir süre yaşamayı planladığım eve doğru yola çıktım. Hiç mola vermeden yeni evime gelmiştim. Bacaklarım o kadar uyuşmuştu ki indiğimde beni taşımakta zorlanıyorlardı. Eşyalarımı bile almadan hemen eve girdim ve kendimi direk yatağa bıraktım. Uyandığımda sanki günlerdir uyuyor gibiydim ve hala yatakta kalmak istiyordum. Doktorun söylediğine göre bazı hamileliklerde aşırı uyku hali olabiliyormuş. Kendimi tutamayarak güldüm. Ben anne mi olacaktım? Bun hala inanamıyordu. Bunlar aklımdan geçerken farkında olmadan kendimi ağlarken buldum. Biraz ağladıktan sonra kendi kendime konuşmaya başladım. " Al işte Aydan daha hamileliğinin ilk ayında duygu değişimlerin de başladı. Bakalım nasıl başa çıkacaksın yalnız başına bununla."

Daha fazla düşünmemeye karar vererek yataktan çıkarak mutfağa gittim. Ben gelmeden önce her şey hazırlanmış evin bütün eksikleri giderilmişti. Hızlıca bir şeyler hazırlayarak kendimden beklediğimin çok üzerinde bir iştahla hepsini silip süpürdüm. Yaptığım her şey hamile olduğumu bana hatırlatıyordu. Arabadan eşyalarımı alarak yavaş yavaş yerleştirdim. Sıcak bir çay yaparak üzerime bir şal aldım ve balkona çıkarak hem etrafı seyrettim hem başıma gelenleri düşünerek içtim. Bundan sonra hayatım çok zor olacaktı. İlk defa yalnız bir yaşantım olacaktı. Bedenimi saran ürperti bana hemen içeri girmemi yoksa hasta olacağımı söyleyince tüm olumsuzluklardan sıyrılarak yatağıma uzandım.