BİR PARÇA AŞK

72.BÖLÜM

Şarkı :  Fikret Dedeoğlu.  Haklısın

Dinleyin güzel.

72.BÖLÜM

Arkadaşımdan cevap beklerken arkamızdan gelen sesle bütün vücudum kaskatı kesildi,

"Neden sana yardım etmesi gerekiyor aşkım? Sorun ne?"

Kaskatı kesilmiştim.Turan'la göz göze geldiğimiz an benim yerime konuşmaya başlayan kişi oldu,

"Sen bizi mi dinliyordun?"

Sesinin tonu hesap sorar gibiydi. Fakat bu Alkın'ı geri adım attırmadı.

"Sorun ne aşkım hala cevap vermedin?"

"Ne sorun olabilir Alkın?"

Ani çıkışımın devamını getirebilir miydim bilmiyordum fakat acil tarafından şüphelerini ortadan kaldıracak bir şeyler bulmalıydım. Turan'la birbirimize baktıktan sonra kaşlarımı yalandan da olsa çattım ve aklıma gelen ilk yalanı söyledim.

"Her şeyi mahvettin. Sana hediye almak için Turan'dan yardım istedim ama sen gelerek her şeyi ortaya çıkardın. Böylece sürprizimde mahvoldu."

Bunu söylerken bir yandan da her ne kadar beceremiyor olsam da gözlerimi yere çevirerek üzülmüş gibi yapmaya çalıştım. Şu an ikisinden de ses çıkmıyordu. Susmuşlardı. Kalp atışlarım o kadar hızlıydı ki kulaklarımda duyabiliyordum. Daha fazla uzamaması için "ben masaya gidiyorum Turan" diyerek cevap bile beklemeden kendimi haklı çıkarmak adına arkama bakmadan yanlarından uzaklaştım.

Masaya geldiğimde yüzüm alev alev yanıyor Alkın'dan gizli bir şey yapmanın ve yalan söylemenin verdiği utançla ellerim terliyordu. Beni çok iyi tanıyan annem bir sorun olduğunu anlamıştı. Kaşlarımı kaldırarak anneme bana soru sormaması için işaret vermiştim. Bu arada arkadaşım ve kocam masaya gelmişlerdi. Arkadaşımla göz göze geldiğimde bir sorun olmadığını belli etmek için hafifçe kaşlarını kaldırdı. Bu aramızda her zaman yaptığımız bir şey olduğundan anlamakta zorluk çekmedim.

Yemeğimiz boyunca kimse konuşmadı. Gereğinden fazla soğuk bir hava oluşmuştu ortamda. Alkın yemeği bittiğinde izin isteyerek işe gitmesi gerektiğini söyledi. Ona cevap vermek yerine sadece gülümsemekle yetindim. Kendimi bu durumdan haklı olarak sıyırmak için biraz geride kalmam gerektiğini biliyordum. Kızgın olduğumu düşünen kocam eğilerek başıma ufak bir öpücük kondurdu ve işe gitmek üzere yanımızdan ayrıldı.

Onun gitmesiyle uzun süredir tuttuğum nefesimi bıraktım. Bütün vücudum kasılmış olmanın etkisiyle uyuşmuştu. Titreyen ellerimi masaya dayayarak kuvvet almaya çalışıyordum. Ne olduğunu anlamaya çalışan annem kendime gelmemi bekledikten sonra,

"Neyin var kızım? Neden bu haldesin?" diye sordu.

Turan konuşmama fırsat vermeden anneme kısa bir açıklama yaptı.

"Önemli bir şey yok. Dün Aycan'la görüştük. Alkın'ın kızacağını düşündüğümüz için ona söylemedik. Az önce lavabonun önünde de bunu konuşurken Alkın bizi duydu ve Aydan kocasından bir şey sakladığı için huzursuz oldu. Olay bundan ibaret."

Annemin çattığı kaşları alnında yaşından dolayı oluşan kırışıklıklara biraz daha eklemişti. Korku ve kızgınlık hakim olmuştu bakışlarına.

"Neden Aycan'la görüştün? Bunun açıklamasını yap bana."

Sesi yüzündeki öfkeyi dışarı yansıtmıştı. Ne desem kabul etmeyeceğini biliyordum. Yine de açıklamayı denemeliydim.