13.BÖLÜM
"Hayırdır neyi kutluyoruz?"
"Aydan'ın hiçbirşeyi kalmamasını ve yarın taburcu olmasını," diyerek heyecanla cevapladı Nida.
Bakışları birkaç saniyeliğine boş bir hal adıktan sonra yüzüne hoş bir gülümseme yayıldı. Duygu değişimleri an be an yüzünden okunmuştu.
"Hadi canım!" dedi yanımıza doğru gelirken.
Kafamı onaylar anlamda sallayarak ona baktım.
"Çıkıyorum hastahaneden."
"Çok sevindim."
Bunu biliyordum, gerçekten sevindiğine şüphem yoktu.
"Çocuklar hadi, çıkalım artık," dedi annem bizim konuşmamızı bölerek ve devam etti:
"Eve gidip eşyaları bırakalım ve Aydan'ın hastaneden çıkışını güzel bir yemekle kutlayalım."
Annemin bu teklifi hiç kimsenin itiraz edemeyeceği kadar güzeldi. Turan'ın koluna girdim ve Nida'da onun diğer tarafına geçtiğinde hastanenin çıkış kapısına doğru neşeyle yürümeye başladık. Annem ve teyzem birbirlerine bakarak gülümsemişler ve hastahaneden çıkıyor olmanın verdiği rahatlıkla kol kola girmiş bir halde bizi takip etmeye başlamışlardı.
Kapıdan çıktığımızda Turan en sevimli ve neşeli haliyle arabanın kapısını açarak bana seslendi:
"Ay parçam bugün benim yanımda oturacak."
Bu geri çeviremeyeceğim bir hareketti. Hemen oturmak için hareketlendim ama bu hamlem yolun karşısında duran çocuğa bakışlarım takıldığında yarım kaldı. Olduğum yerde hareketsiz durarak tekrar baktım. Evet karşımdaki yine Alkın'dı. Onu görmek ne olduğunu adlandıramadığım karışık duygular oluşturuyordu bende. O da benim ona baktığımı görünce yanıma gelmek için bir adım attı. Ama benim kafamı olumsuz anlamda iki yana sallamamla durdu.
Gerçekten buraya benim için gelmiş olabilir miydi? Eğer ortada böyle bir durum varsa beni uzun zamandır seyrediyor olmalıydı ki hastalığımı dahi biliyordu. Bu çok garipti. Neden beni takip ediyordu ki?
Ne olduğunu anlamak için önce bana sonra da baktığım yöne kafasını çeviren arkadaşım ani bir hareketle kolumdan tutarak sert bir sesle bana tepkisini belli etti.
"Bu çocuk ne arıyor burada?"
Ben Turan'ın bana bakışlarını görüyor, sorduğu soruyu duyuyor ama cevabını bilmediğim için ifadesiz bir şekilde ona bakıyordum. Sanırım bu onu sinirlendirmiş olacak ki kolumu biraz daha sıkarak beni kendine çekti. Canımı o kadar yakmıştı ki yüzümü buruşturarak kendimi geri çektim. Ama kolumu kurtarmam mümkün olmadı. Durumun farkına varan kuzenim hemen bize müdahale ederek kolumu Turan'ın elinden çekti.
"Ne yaptığını sanıyorsun Turan?" dedi bu hareketini anlamlandıramadığını belli ederek.
"Aydan hastahaneden yeni çıktı farkında mısın? Bu tavırların ne?"
Son cümlesi ağzından öyle bir çıkmıştı ki hepimiz bakışlarımızı ona doğru çevirmiştik. Büyük bir adım atarak Turan'ın kulağına doğru eğildi ve aynı öfkeli az öncekine göre kısık ama yine de benim duyabileceğim bir sesle konuştu:
"Bu bir abinin korumacı tavrı mı? Yoksa..."
Cümlesini tamamlamadan teyzemlere dönerek bir sorun olmadığını belirtmek için seslendi,
"Aydan'ın bir arkadaşını gördük," dedi ve devam etti:
"Turan'da neden geldiğini sordu, sanırım bir anlığına abilik hisleri fazla geldi," dedi yüzündeki yapmacık olduğu uzaktan bile belli olacak gülümsemeyle.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR PARÇA AŞK
Romance"Sana tek bir şey söyleyeceğim," dedi lafımı bölerek. Ne diyeceğini merakla beklemeye başladım. "Eğer Turan ile buluşmaya gidersen, bu ilişki tamamen biter." Şok içinde ona bakakaldım. Neden bu kadar abarttığını bilmiyordum. Neden altı üstü en yakın...
