BİR PARÇA AŞK

33.BÖLÜM

33.BÖLÜM

Bunu düşünmem bile artık Alkın'la sevgili olduğumuzu kabul ettiğimi gösteriyordu. Bu düşünce beni tahmin ettiğim gibi rahatsız etmemiş aksine hiç beklemediğim kadar heyecanlandırmıştı. Gerçekten artık sevgiliydik. Bu zamana kadar Turan'dan başka bir erkekten bu kadar ilgi görmemiştim. Turan'ın ilgisi de ben her ne kadar kardeşçe olduğunu düşünsem de öyle olmadığını öğrenmiştim. Yani bu durumda kıyaslama yapabilirdim. Tüm bunları düşünürken annemin hala bana cevap bekleyen gözlerle baktığını gördüm:

''Kahvaltı ettiğimiz yerde en son Alkın'la konuşmuştum hatırlarsan?'' dediğimde annem hatırladığını belirmek adına başını hafifçe aşağı yukarı salladı.

''Bana orada hiç beklemediğim birşey söyledi Alkın.''

Bunları anneme anlatma işini Alkın'a bırakmak istemiyordum.Her zaman annemle konuşabilme rahatlığına sahiptim. Her zaman bana güvendiğini, yanımda olduğunu bilmem di beni rahatlatan.

''Ne söyledi kızım?''

Derin bir nefes aldıktan sonra hala benim bile inanamadığım Alkın'la artık sevgiliyiz cümlesini bir çırpıda söyleyiverdim:

''Biz artık sevgiliymişiz.''

Annem beklediğimin aksine tamamen tepkisiz bir yüzle bana baktı. Ne söyleyeceğini çok merak etmeme rağmen onun konuşmasını beklemek daha doğru geliyordu şu an bana. Çok uzun olmayan bir süre yüzüme baktıktan sonra,

''Bu zaten benim tahmin ettiğim bir şeydi. Bu kadar zaman neden her yerde karşına çıksın ki? Ayrıca kahvaltı yaparken yanımıza gelmesi bu düşüncemi tamamen haklı çıkarmıştı. Yani kızım bu benim beklediğim bir şeydi.''

Şaşkınlıkla annemi dinliyordum. Dayanamayarak sordum:

''Yani anne senin fikrin nedir bu konuda? Alkın eve döndükten sonra gelip seninle konuşacağını ve onayını isteyeceğini söyledi bana. Ona ne cevap vermeliyim?''

''Senin cevap vermen için herhangi bir açık kapı bırakmamış. Yani senden bir cevap istemiyor aslında. Sanırım o senin kararsızlığını farkedip ikiniz adına karar vermiş. Sende itiraz etmediğine göre bu durumu kabul etmişsin.''

Annemin haklı olduğunu bildiğim için olsa gerek kafamı sıkıntıyla yola doğru çevirdim. Oradaydı. Arabasını mola yerinin yol tarafına park etmiş içinde oturuyor ve bizi izliyordu. Ona doğru baktığımı görünce gülümsedi. Hiçbir karşılık vermeden başımı önüme eğdim. O sırada annem devam etti konuşmasına:

''Buradaki soru benim ne düşündüğüm değil, senin ne hissettiğin. Bunu isteyip istemediğin.''

Başım hala yerdeydi. Annemin söylediklerinin doğru olduğunu biliyordum. Ve bunu hiç düşünmediğimi farkettim. Tamam onu görünce kalbim hızlı hızlı atıyor yanaklarım kızarıyor ve onu görmek beni mutlu ediyordu ama...

Ama... Tekrar başımı kaldırarak Alkın'ın olduğu tarafa baktım. Hala arabasının içinde oturuyor ve gözlerini benden ayırmıyordu. Az önceki halinin aksine şu an gülümsemiyor endişeyle bakıyordu bana. Bu defa farkında olmadan ben ona gülümsedim. Rahatlamasını sorun olmadığını düşünmesini istiyordum. Peki bunu neden istiyordum? Neden üzüldüğünü görmek beni de üzüyordu? Sanırım annemin sorduğu sorunun cevabını şu an netleştirmiştim.

Bakışlarımı Alkın'dan anneme çevirerek ,

''İstiyorum anne,'' dedim.

Annem ne demek istediğimi anlamıştı. Gülümseyen gözleri bana baktı ve: