84.Bölüm
Ben tüm bunları düşünürken telefonumun mesaj sesi beni kendime getirdi.
"Korkma yalnız değilsin."
O an ki şaşkınlıkla telefonumu karşıdaki koltuğun üzerine fırlatarak etrafıma bakmaya başladım. Birisi beni gözetliyordu sanki. O kadar korkmuştum ki ne yapmam gerektiğini düşünemiyordum. Kimdi bu? Burada olduğumu kim biliyordu? Alkın'ın dediği kişiler olabilir miydi? Hayır hayır onlar olsa yalnız değilsin demezlerdi. O zaman kocam yerimi bulmuş olabilir miydi? Ne yapmalıydım? Mehmet amcayı aramak istedim ama onu da korkutmaya hakkım yoktu. Zaten her şeyle ilgileniyordu.
Sakinliğimi korumaya çalışarak derin bir nefes aldım. "Kendine gel Aydan sana zarar vermek istese şu andan daha uygun bir zaman olabilir miydi? Demek ki bu kişi bana kötülük yapmak istemiyor." Evet evet mantıklı olan bu düşüncemdi. Kalktım ve bir bardak su içtim. Çarpıntım geçmek bilmiyordu. Hemşirenin gelmesini bekliyordum. Duruma göre hastaneye gidecektim. Koltuğa biraz uzanarak sakinleşmeye çalışırken hemşirenin kapıyı açması beni çok mutlu etmişti.
Heyecanla yerimden kalkarak yanına gittim. Bir şey olduğunu anlamış olacak ki endişe ile yüzüme bakarak;
"Aydan hanım sorun ne?" diye sordu.
Ona bir çırpıda her şeyi anlattım.
"Hemen polisi aramalıyız. Hırsız olmalı."
Korktuğu yüzünden ve sesinden çok belli olarak söylemişti bunları. Elleri titreyerek panikle telefonu kavradı. Polisin numarasını çevireceği sırada hemen uzanarak elinden aldım ve,
"Hayır aramaya gerek yok. Bir daha tekrar edeceğini sanmam. Hem çalınan bir şey de yok. Bu kadar stres yeter de artar bile benim için. Tekrar olursa ararız."
Yüzüme anlamamış gözlerle bakıyordu. Şu an hakkımda ne düşündüğünü az çok tahmin ediyordum. Ama bu çok da umurumda değildi açıkçası. İtiraz edecek oldu. Yalandan sancı çekiyormuş gibi yaparak konudan uzaklaşmamızı sağladım. Ben hırsızlık için girilmediğini biliyordum ama bunu ona anlatmak çok uzun ve gereksiz olurdu.
Artık havalar soğumuştu. Kendime daha fazla dikkat etmeliydim. Günler ilerledikçe kilo almam gerekirken zayıflamaya halsizleşmeye başlamıştım. Doktorumun uyguladığı tedaviler hemşiremin özenli bakımı Mehmet amcanın sürekli benimle ilgilenmesi bile kendimi toparlamama yardımcı olmuyordu. Her anım dua etmekle geçiyordu bebeğimi sağlıkla kucağıma alabilmek için. Doktorumun en korktuğu ise hastalığımın nüksetmesi idi.
Yürüyüşlere başlamıştım. Hamilelikte yardımcı olacağı bilgisi de bunu yapmamda ki en önemli etkenlerden biriydi. Doktoruma söylemediğim dayanması zor ağrılar yaşamaya başlamıştım. Bazen kramplar giriyordu vücudumun bazı kısımlarına. Bunları engellemek ya da en azından azaltmak adınaydı yaptığım yürüyüşler. Bunu kendime saklamamın sebebi herhangi riskli bir durumun oluşmadı halinde bebeği almak zorunda kalabileceklerini söylemesiydi doktorun. Buna izin veremezdim. Dayanabildiğim ya da sonuna kadar gitmeliydim. Bebeğimi kaybedemezdim. Ailemden uzak, kocamdan ayrıyken olmazdı.
Günler yürüyüş yaparak resim çizerek ve yemek yemeye çalışarak geçiyordu.
Her gün olduğu gibi yine Mehmet amca aramıştı, ama bu defa sesi biraz garipti,
"Sorun ne amca?"
"Sana söylemek istemiyordum ama bilmen gerektiğini düşündüm kızım," susmuştu. Bir sorun var gibiydi. Konuşması adına onu beklemeden ben sordum,
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR PARÇA AŞK
Romance"Sana tek bir şey söyleyeceğim," dedi lafımı bölerek. Ne diyeceğini merakla beklemeye başladım. "Eğer Turan ile buluşmaya gidersen, bu ilişki tamamen biter." Şok içinde ona bakakaldım. Neden bu kadar abarttığını bilmiyordum. Neden altı üstü en yakın...
