BİR PARÇA AŞK

53.BÖLÜM

53.BÖLÜM

"Sizinle yaşamak isteyeceğimi mi sandınız? Gelmemin tek amacı hakkım olanları sizden almak. Aydan neye sahipse hepsini elinden alacağım ve buna Alkın'da dahil."

Yerinden hızla fırlayan Turan direk olarak ablamın üzerine yürüdü. Duyduklarına anlam veremeyen annem ise donuk bakışlarla olanları anlamaya çalışıyordu. Ablamın önünde tüm öfkesiyle duran arkadaşım elini havaya kaldırdığında dehşete düşmüştüm. Turan ona vuracak mıydı?

"Hayır Turan dur lütfen."

Sesimin çıktığı kadar bağırmıştım düşündüğüm şeyi yapmaması için. Eli hala havada olan Turan bakışlarını bana çevirdi. İçinde bulunduğum durumu gördüğünde hemen elini indirip yanıma geldi. Endişelenmişti.

"Sorun yok Aydan sana söyledikleri yüzünden bir anlık öfkeye kapıldım. Ama sen nasıl bu kadar sakin kalabiliyorsun. Duydun söylediklerini."

Evet Allah kahretsin duymuştum. Bunları canımdan çok sevdiğim ablam söylemişti. Yıllardır ben onu özlerken o hep bana karşı nefret ve intikam duygusu biriktirmiş içinde. Ne yapmam gerektiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Arkamı dönüp buradan gitmek herşeyi arkamda bırakmak istiyordum. Peki bu şu an içinde bulunduğum durumda mümkün müydü? Kafamdaki düşünceleri bir kenara bırakarak Turan'a döndüm.

"Sakin kalmaktan başka ne yapabilirim ki? Aycan ablamın içindeki öfkeyi ben yok edemem. Ben onu ne kadar seviyorsam o da benden o kadar nefret etmiş. Sorun değil. İstediği herşeyi yapabilir. Ablamla savaşacak değilim."

Gerçekten böyle düşünüyordum. Kendi ablamla aramdaki ilişkinin saçma bir savaşa dönüşmesini istemiyordum. Birkaç adımda ablamın yanındaydım. Uzanarak elini tuttum. Şakınlık içinde ellerimize baktı. Çok güçlü olmasa da elini çekmek istedi ama ben buna izin vermedim. Daha da sıkı tuttum elini. Gözlerimi gözlerine sabitleyerek,

"İstediğin herşeyi yapabilirsin abla bu seni sevmemi asla engellemeyecek. Sen babamdan kalan tek emanetsin."

Herkes söylediklerimin yarattığı şaşkınlıkla birbirine bakıyordu. Neden böyle yumuşak davrandığımı merak ettiklerine emindim. Ama ne yapabilirdim ben nefret ve kin dolu bir insan değildim. Hele ki aileme karşı. Zaten düşündüğümde ablamın bizden herhangi bir şey almasının imkanı yoktu. Ne mal ne de Alkın. Ve devam ettim,

"Artık gitmen gerektiğini düşünüyorum abla. Her ne kadar seni sevsem de bu düşüncelerde olduğun sürece yakınımızda olmana izin veremem. Kalacak bir yerin yoksa Turan sana ayarlasın. Şimdi lütfen bu evi terket."

Konuşmam boyunca hiç kimse tepki vermemiş sözümü kesmemişti. Sözlerimi tamamladıktan sonra aynı sakin tavırla ablamın tuttuğum elini yavaşça bıraktım.

"Sen Aycan ablama yardımcı olursun Turan değil mi?" dedikten sonra cevabı beklemeden yukarı odama çıktım.

Kapıyı kapatıp odada yalnız kalınca kendimi yatağımın üzerine yığılmış halde buldum. Aşağıda güçlü görünmeye çalışmak beni yormuş, yaşadığım stresten dolayı bacaklarım vücudumu taşıyamaz olmuştu. Onların düşündüğü kadar kırılgan olmadığımı göstermekti amacım. Ben derin derin nefes alırken evin kapısı büyük bir gürültüyle kapandı. Yerimden kalkarak pencere kenarına gittim. Tüle hiç dokunmadan arkasından ablamın gidişine baktım. Ama o sanki beni görmüş gibi kafasını odamın camına çevirdi. Birkaç saniye baktıktan sonra Turan'ın arabasına bindiler ve gözden kayboldular. Yatağıma uzanarak sabah kalktığımda bunların hiç yaşanmamış olmasını dileyerek zor da olsa uyudum.