Viners to the end

H. 35

Adriana

Ik word wakker van een nachtmerrie. Oh, wat haat ik nachtmerries. Ik ga rechtop zitten, en ik pak mijn telefoon. Het is 3 uur 's nachts op een zondag. Ik laat me zuchtend in mijn bed vallen. Ik kan nu toch niet meer slapen, dus wat ga ik doen? Ik ga een wandeling maken!

Ik ga mijn bed uit en ik loop naar de tuin. Ik kijk naar boven naar de sterren. Ik houd van de sterren. Ik weet niet waarom, maar op één of andere manier kalmeren de sterren me. Ik glimlach en ik loop de tuin uit. Vlakbij ons huis is een klein bosje met een meer. De wandeling er naartoe is prettig en niet heel lang. De plek bij het meer is prachtig.

Na 20 minuten ben ik bij het meer aangekomen. Ik ga op een grote rots zitten en ik kijk naar het meer. De natuur is zo kalmerend, ik weet niet waarom. Ik schrik op van geritsel achter me. Ik draai me zo snel mogelijk om en ik tuur in de verte. Ik zie en zwarte schim, en ik wil gillen maar er komt niets uit. Ik draai me om en wil wegrennen, maar iemand pakt mij vast. Ik merk gelijk dat het Jack is.

"Wat doe jij hier?!" vraag ik nogal verbaasd.

"Uhh." hij krabt ongemakkelijk aan zijn nek.

"Ik was je niet aan het stalken, ik zweer het! Ik wilde er gewoon voor zorgen, dat je veilig was!" biecht hij op.

"Shit! Sorry! Heb ik je wakker gemaakt?" vraag ik beschaamd.

"Nee! Ik kon niet slapen." zegt hij en we gaan op de rots zitten.

"Waarom niet?" vraag ik nieuwsgierig.

"Ja misschien een beetje raar. Maar, ik had een nachtmerrie." zegt hij erg beschaamd.

Ik leg mijn hand op zijn knie, "Nee Jack, dat is niet raar. Ik had ook een nachtmerrie."

"Ja maar ik ben een jongen."

"Ja, dus." zeg ik lachend.

"Mag ik wat vragen?" vraagt hij.

"Ja, wat is er?"

"Waar ging je nachtmerrie over." vraagt hij.

"Uh. Het ging erover dat mijn familie werd bedreigd. Of ik moest dood, of mijn familie. Ik offerde mezelf op, maar mijn familie werd toch doodgeschoten." antwoord ik. Ik voel dat mijn ademhaling zwaarder wordt. Jack slaat een arm om me heen.

"Rustig maar Adri. Het komt goed. Het was maar een nachtmerrie." zegt hij geruststellend.

"Bedankt Jack." zeg ik, en ik kruip dichter tegen hem aan. Het is een tijdje stil, het is stil op een fijne manier.

"Hoe heb je die plek eigenlijk gevonden?" vraagt Jack, om de stilte te verbreken.

"Weet ik niet. Ik moest even weg van alles, en ik begon te lopen. Opeens was ik op deze plek, en toen werd het mijn plekje. Ik kom hier om na te denken en alles."

"Cool. Maar nu is het mijn plek." zegt Jack grijnzend.

"Hahaha, grappig ben je." zeg ik sarcastisch.

We praten nog een tijdje over van alles en nog wat. Hij verteld me over zijn vriendschap met Jack Johnson en de andere jongens. Ik vertel hem over Frankrijk. We zouden samen een keer naar Frankrijk gaan, tenminste dat beloofde hij.

Langzaam wordt het licht. De zon komt langzaam op, en het uitzicht is prachtig. Ik glimlach en ik zie Jack vanuit mijn ooghoek naar me staren.

"Wat is er?" vraag ik hem, zonder hem aan te kijken.

"Niets, je ziet er zo vredig uit." grinnikt hij.

Ik rol mijn ogen en ik pak zijn hand. "Kom, we moeten terug gaan."