Dobrana Para?

109

-Wiesz co czuję?- pyta opryskliwie.- Złość, która jest kierowana w twoją stronę. Oskarżyłeś mnie o coś, co nie było zamierzone. Jednak ty stwierdziłeś, że jestem taka sama, jak inne dziewczyny. Zraniło mnie to, ale mimo wszystko chciałam, żebyś został i przeprosił mnie, a ty postanowiłeś pójść.
-Wiem, ale potem wróciłem do ciebie i chciałem naprawić to co zepsułem, ale ty stwierdziłaś, że nie dopuszczanie do siebie będzie najlepszą karą dla mnie.
-Odejdź- oznajmia nagle.
-Nigdzie nie idę- stwierdzam stanowczo.
-Cofnij się do tył, jeśli chcesz jeszcze rozmawiać. Babcia jest w domu i może usłyszeć, jak się kłócimy, a tego nie chcę. Nie mam zamiaru mieć kolejnych problemów.
-A skąd mam pewność, że to nie jest jakiś podstęp, który ma na celu zamknięciu mi drzwi przed nosem i zakończeniu rozmowy?- unoszę prawą brew. Widzę, że kąciki ust dziewczyny unoszą się delikatnie do góry, na co ja również się uśmiecham.
-Nie ufasz mi?- pyta podejrzliwie. Oczywiście, że jej ufam, więc cofam się o dwa kroki, a dziewczyna robi dwa w przód. Zamyka drzwi i staje na przeciwko mnie. Jest ubrana zwyczajnie. W czarne wąskie spodnie i biały T-shirt. Lewy nadgarstek ma owinięty jeszcze w gips.
-Boli cię jeszcze?- pytam, nie odrywając wzroku od jej ręki.
-Nie, już nie- odpowiada.- Masz coś jeszcze do powiedzenia? Jestem zajęta.
-Tak, mam- odpowiadam, spoglądając na nią i wpatruje się w jej brązowe duże oczy.- Przepraszam- mówię szczerze.- Przepraszam za wszystko. Ja naprawdę nie chciałem cię zranić. Robiąc to, zadałem sobie największy cios. Naprawdę źle czuję się z tym, że mnie nienawidzisz...- Spuszczam głowę.
-Nie nienawidzę cię. Nawet cię lubię.
-Nawet?- pytam z uśmiechem i ponownie skupiam wzrok na dziewczynie.
-Może trochę bardzo. Ale nadal tylko lubię.
-W porządku. To lepsze niż obojętność. Tak więc, jeszcze raz przepraszam.
-W porządku. Mam nadzieję, że więcej to się nie powtórzy i dla nas oboju będzie to nauczka na przyszłość.
-Już tego błędu nie popełnię. Nie chcę już nikogo ranić, chociaż wiem, że uzależniony jestem od tego.
-Trzeba najwyraźniej iść na odwyk.- Wzrusza ramionami.
-Jeśli wszystko mi wybaczysz, to ty będziesz moim odwykiem. Więc...- przerywam na chwilę i biorę głęboki wdech.- Zgoda?- wystawiam w jej stronę dłoń, która po chwili zostaje ściśnięta przez Victorię. Przez moje ciało przechodzi dziwny dreszcz, którego nigdy nie odczuwałem.
-Zgoda- odpowiada spokojnie.
-Przyjaciele?
-Przyjaciele- oznajmia, zatwierdzając nowy pakt, który wkrótce mam zamiar złamać.
***
Minęły dwa miesiące od kiedy moje życie w pewnym stopniu ułożyło się. Znów poczułem radość z życia. Stałem się ponownie tym samym kolesiem, który był otwarty. Zacząłem ponownie spotkać się ze znajomymi. A robię to chętnie, bo do naszego grona dołączyły dwie osoby. Vicky i Mike. Jest inaczej. Jest lepiej. Wszystko zaczyna się układać. Postanowiłem również skupić się na nauce, bo trzeba jakoś zdać maturę, ale również zacząłem swoje małe śledztwo, dotyczące biologicznych rodziców.