Dobrana Para?

Część 11

Dziewczyna minęła już plażę. Ani razu się nie zatrzymała. Ja też żadnego porywczego ruchu nie zrobiłem. Po prostu biegnę wolno za nią. Nagle słychać dźwięk dzwoniącego telefonu, który dochodzi z moich dresów.
Kurwa, kurwa, kurwa.
Przeklinam siebie w duchu. Boję się, że odwróci się w moją stronę, ale z drugiej strony...
Jednak Tajemnicza nawet się nie zatrzymuje. Biegnie przed siebie.
W biegu wyciągam telefon i go odblokowuje.
-Kretynie, jeśli mógłby, teraz miałbyś obitą mordę- oznajmiam.
-Musisz mi pomóc- oznajmia Nathan.
-Co się dzieje do cholery?! Śledzę pewną laskę, a ty w takim momencie dzwonisz.
-Nie baw się w żadnego detektywa, tylko szybko przychodź do mnie. Brooklyn wymiotuje, tak że już cały kibel jest obrzygany, a ja nie wiem, co robić. Dławi się włosami i ledwo trzyma się na nogach.
-Idioto!- szepczę- to chwyć za te włosy. Boże...- wzdycham ciężko, zatrzymując się.- Zaraz będę.
-Weź jakieś leki. Matka mnie zabije. Ty razem ze mną pójdziesz do grobu. Pomóż.
-Co jej się stało w ogóle?- pytam już spokojniej.- Dlaczego wymiotuje?
-Podobno zjadła coś nieświeżego. Jezu, przychodź, bo ona mi tu zaraz zdechnie- oznajmia i po chwili się rozłącza.
Chowam telefon do kieszeni i spoglądam przed siebie. Dziewczyna za którą biegłem, zniknęła.
-Cholera- mówię pod nosem zły.
***
-Jestem!- krzyczę, wchodząc do domu przyjaciela bez pukania. Wstąpiłem do domu i wziąłem jakieś zioła oraz leki przeciwbólowe. Mamy nie było już w salonie, więc chyba poszła spać.
-W łazience!- odkrzykuje Nathan, a ja szybko wbiegam po schodach, które znajdują się po lewej stronie. Zauważam w progu Nat'a.
-Co jest..?- pytam, wchodząc, ale zatrzymuję się w pół kroku. Przy muszli klozetowej siedzi Brooklyn, ze spuszczoną głową.- Boże...- rzucam rzeczy trzymane w ręku na ziemie i podchodzę do niej, a następnie chwytam za jej włosy.- Nathan, idioto, czemu nie związałeś włosów?- naskakuję na niego.
-No przez chwilę trzymałem, gdy rzygała...
-Przynieś jakąś gumkę- oznajmiam, przykucając obok niej.- Dasz radę wstać?- zawracam się do niebieskookiej brunetki.
-Umieram- mówi cicho i chwyta się za czoło.
-Jeszcze czas- odpowiadam.
-Masz- wypowiada chłopak, a ja podnoszę na niego wzrok. Podaje mi gumkę, a ja odbieram. Biorę w dłonie jej włosy i związuje w kucyka.
-Zrób herbatę, tylko jej nie słodź- każę mu, a on posłusznie przytakuje głową i wychodzi.- Co się stało?
-Nigdy więcej sushi i wina... Boli mnie wszystko...
-Dasz radę wstać? Przepłukać usta?
-Już to robiłam. Dlaczego mnie to spotyka? Od godziny tu już jestem- mówi ledwie słyszalnie.
-Wezmę cię na ręce, dobrze?- wypowiadam troskliwie, a ona przytakuje delikatnie głową. Odsuwa się lekko i zarzuca na moją szyję ramiona. Biorę ją jedną dłonią pod kolanami, a drugą umieszczam na plecach.
-Dziękuję Sam. Nat, to idiota.
-Już dobrze- śmieję się.
Kieruję się do jej pokoju. Następnie kładę ją na łóżku.
-Ściągnę ci ubranie, okay?- mówi, biorąc za materiał bluzki, którą chwilę później przekładam bardzo delikatnie przez ramiona i szyję.