Buz Parçaları

BP- 8

(Multimedia: Kendi yapmış olduğum bir çalışma var. Ne kadar güzel oldu bilmiyorum.
Playist: Jaymes Young- What is Love.)

Nerede olduğumu idrak edemedim. Gözlerimi iki kere kapatıp açtıktan sonra göz kapaklarımı kapatmamak için direndim. Etraf ilk önce bulanıkken gittikçe kaybolmuş yerini florasan lambanın gözlerimi kamaştırmasına bırakmıştı. Kolumdaki iğne rahatsızlık veriyordu, iğnelerden oldum olası nefret etmişimdir. Serum şişesi yarıya inmişti. Aysel teyze ayaklanarak bana yaklaştı, bir şeyler söylese de ne dediğini anlayamadım. Sesi çok uzaktan geliyor gibiydi. Hala kendime gelememiş olmalıydım.

"İrem? İrem iyi misin kızım? Ah! O kadın itti seni, birde dışarıda ağlamış numarası yapıyor." Öfke, birden kan gibi bütün vücuduma yayılmıştı. Ondan gerçekten nefret ediyordum. O anda içeriye babam girdi, ilk önce bana daha sonra Aysel teyzeye baktı. Aysel teyzenin koluna girerek dışarı çıkardı. Sinirliydim ama hareket edemiyor, konuşamıyordum. Bedenim sanki uyuşmuş gibiydi. Babam tekrar odaya girdi ve kapıyı kapattı. Yanıma gelerek kolumu sıktı.

"Kızım duyabiliyor musun?" Gülmek isterdim ama vücudum fazlasıyla uyuşmuştu.

"Duyabiliyorum." Babam rahatlamış gibi görünüyordu. İyi olduğumu görünce bir tane sandalye çekti yanıma oturdu. Bu sefer elimi tuttu.

"Doktor o kadar kötü şeyler söyledi ki? Hepimiz senin için çok korktuk." Biraz duraksadı, bir şeyler söylemek istiyor gibiydi. "Şey kızım Şenay senin için endişelendi. Niye annenin üzerine yürüyorsun kızım? O sana ne yaptı?"

Öfke tekrar bedenime yayıldı. "Ne diyorsun baba? asıl o beni ittirdi ve düşmeme o neden oldu. Ayrıca o benim annem değil!" Bağırıyordum, daha önce babama bağırmamıştım. Babam elimi bırakarak ayağa kalktı. Kravatını gevşetti, odada bir ileri bir geri yürüdü.

"Yalan söyleme İrem. Neden yalan söylüyorsun?" Babama inanamayarak baktım, nasıl bana değilde ona inanıyordu? Gözlerim doldu, ağlamak istemiyordum ama çoktan yanaklarım ıslanmıştı.

"Bana değilde neden o?! Neden baba? Niye bana inanmıyorsun?" Yatakta kalkmaya çalıştım ama bedenim hala yorgundu. Babam kapıyı açarak dışarıda duran Şenay'ı odaya çekti. Şenay ağlamış numarası yapıyordu. Ona tiksintiyle baktım, yanıma gelerek elimi tuttu. "Canım çok korkuttun beni." Elimi sertçe çektim.

"O zaman neden beni ittirdin?" Dudaklarını dişleyerek ilk önce babama daha sonra bana baktı. Babam onaylamaz bir şekilde kafasını iki yana salladı. Kapı tekrar açılarak içeri doktor girdi. Babamı çağırarak odadan çıktı. Babam da doktorun arkasından çıktı ve kapıyı kapattı.

Şenay kapının kapatıldığını görünce hemen bana döndü. Dişlerinin arasından; "Sakın ağzını açıp konuşayım deme, baban gittiğinde evde sana cehennemi yaşatırım. Anlıyor musun? Şimdi sus ve babana beni kıskandığını söyle."

"Asla! Asla öyle bir şey yapmam! Yapmayacağım. Babam belki bana inanmaz, olsun. O inanasıya kadar da söylemeye devam ederim."

Şenay saçlarımdan tutarak çekmeye başladı. Saçlarımı eline dolamış çekiyordu. Acıyla bağırdım. Bir yandan saçlarımı çekiyor bir yandan da çenemi kapatmaya çalışıyordu. "Eğer öyle bir şey yaparsan seni gebertirim." Odamın kapısı tekrar açıldığında Şenay beni hızla bıraktı ve saçlarımı okşuyormuş gibi davrandı. "İremciğim olsun sen belki yanlış anlamışsındır, ben sana hiç kızgın değilim."