Bang keek ze voor haar uit. "Ben je bang kleintje?" Ze keek hem boos aan. "Nee. Ik ben geen kleintje!" loog ze deels. "Jij bent gewoon te oud." Met een verontwaardigde blik keek hij haar aan. "Pardon?"
"Hoe oud ben je? 36 of 37?" vroeg ze om hem boos te maken. Hij keek haar geamuseerd aan, nadat hij haar plagende ondertoon had gehoord. "38. En jij schatje? 30?" Beledigd keek ze hem aan. "Pardon?"
Dit keer keek zij hem verontwaardigd aan. Zij was aan het plagen terwijl Zakaria zo serieus overkwam. "Je vindt het leuk hè om mij boos te maken? Je bent irritant," zei ze. Hij zei niks en keek strak voor zich uit.
Ze volgde zijn blik. "Zakaria wat is er?" Ze draaide haar hoofd langzaam om en zag hem niet. "Zakaria?" Ze begon bang te worden. "Dit is niet grappig dat je het weet! Zakaria waar ben je?" vroeg ze zachtjes.
Ze voelde gehijg in haar oor en gilde. Een hand verwarmde haar mond. "Doe rustig," fluisterde hij. Ze beet in zijn vinger. Hij gromde wat in haar oor. "Wat ben jij een bangerd," "Oh, Zakaria waar ben je" deed hij haar na. "Dat zei ik niet!"
Ze stompte hem tegen zijn bovenarm. Hij lachte naar haar. "Hoe komen we hier weg Zakaria?" "We moeten naar beneden lopen. Er is een trap die naar beneden leidt." Ze knikte en keek hem aan.
"Hoelang duurt dat ongeveer?" "Lang," zei hij kortaf. Samen liepen ze langs de bomen. In een berg waar van alles kan zijn. "Zijn er hier slangen, denk je?" Hij keek haar geïrriteerd aan. "Ja en beren."
Met grote stappen liep ze naar Zakaria. Ze stond naast hem. "Houd je van voetbal?" begon ze uit het niets. Zakaria knikte en trok aan haar arm. Een vliermuis vloog over hen heen. Ze slikte en trok haar arm weer terug.
"Ik moest niet mee op tour gaan! Ik moest thuis zitten naast Rayhan," siste Rachida tussen haar tanden. Zakaria keek haar vragend aan. "Zou dat dan leuk zijn?" Rachida knikte toen ze aan haar zus dacht.
'"Ik wil graag zijn bij mijn zus. Ik houd van haar," zei ze met tranen in haar ogen. Zakaria stopte met lopen en ging voor haar staan. "En je ouders dan?" Rachida keek hem met grote ogen. Ze slikte bang.
"Zakaria?" "Ja Rachida? Geef eerst antwoordt op mijn vraag." Ze schudde met haar hoofd. "Zakaria, er is een beer achter je," fluisterde ze bang. Zakaria's ogen sperden zich en hij ging stijfjes staan.
"Niet bewegen," zei ze zachtjes. "We gaan op drie rennen," fluisterde hij terug. "Maar dan pakt hij ons," zei Rachida zachtjes. Zakaria ging koppig tellen. "Nu!" Ze renden weg en de beer renden achter hen twee aan.
Niet wetend naar waar ze toe moeten, renden ze rechtdoor. Door het grote bos. Zakaria rende voor Rachida. Zakaria sprong over een stam die Rachida niet zag. Ze viel neer en gilde naar Zakaria.
De beer kwam grommend boven haar. Met grote ogen keek ze naar de beer. "Zakaria ga weg!" riep ze boos naar hem toe. Zakaria keek om zich heen en zag een dikke grote stok. Hij sloeg op de kop van de beer.
De beer brulde wat en snel trok hij Rachida onder de beer vandaan. Zonder wat te zeggen tilde hij haar op en rende weg. Ze verschool haar hoofd in zijn nek. Het leek alsof Tarzan Jane redde van de wilde dieren..
"Ben ik niet te zwaar?" vroeg ze terwijl hij zwaar hijgde. Hij schudde met zijn hoofd en keek naar achteren. Hij zag de beer niet meer en zette Rachida weer neer. Ze keek hem met grote ogen aan.
"Gaat het Zakaria?" Hij knikte met zijn hoofd. Ze vloog hem om zijn hals en huilde in zijn nek. Hij verstrakte eerst, en daarna omhelsde hij haar strak terug. "Je hebt me gered. Waarom?" vroeg ze huilend.
Hij zei niks en bleef haar omhelzen. "Kom we gaan weg." Ze trok aan zijn hand en zwijgend liepen ze verder. Haar tranen waren op haar gezicht geplakt. Het werd langzamerhand donker en ze werden moe.
"Hoe laat is het?" vroeg ze gapend. "Negen uur," zei hij zachtjes tegen haar. Ze zuchtte en keek naar haar schoenen. Ze schaamde zich. Ze had hem spontaan omhelst. Ook hij merkte dat en veranderde van onderwerp.
"Zullen we het redden?" vroeg ze voordat Zakaria over slapen kon beginnen. Ze klonk zo zacht en kwetsbaar, dacht hij. Hij zei niks. Hij keek voor zich uit. Het zou zeker nog lang duren. Ze zouden het niet redden.
"Bedankt van net," zei ze met rode wangen. Hij grijnsde. "Ik heb je gered, Jane." Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Bedankt Tarzan." Ze stopte haar handen in haar zak en pakte een kladblokje met een pen.
Ze had het altijd bij zich. "Zakaria, ik moet je een paar dingen vragen." Hij zuchtte geïrriteerd uit. "Moet het persé nu?" "Ja. We hebben toch niks te doen momenteel. Het is schemerig, en als we doorlopen, zullen dieren ons aanvallen."
Hij keek haar met een intense blik aan. snel keek ze de andere kant op. "Zakaria Tahir, de meeste fans vragen zich af, hoe je zich voelde toen je de Mister Beauty won vorig jaar. Wat is je antwoordt hier op?"
Droog keek hij haar aan. "Ik vond het een prettig gevoel en was blij dat ze op mij hadden gestemd," zei hij met een emotieloze blik. Ze knikte en schreef het op. "Waarom ben je een modeontwerper geworden?"
"Rachida." "Ja?" "Wat ik nu zeg moet je goed opschrijven oké?" vroeg hij. Ze knikte en pakte haar pen goed vast. "Schrijf: Ik vind," begon hij. "Waarom doe je zo sloom?" vroeg ze. "Schrijf nou maar."
Ze rolde met haar ogen. "Een idioot." Ze schreef het op en daarna keek ze hem boos aan. "Lees het is hardop, Jane." "Kan je niet serieus doen?" "Je irriteerde me, Jane," zei hij met een grijns.
"Jane? Eerst was het zonnestraaltje. Wat is het nou?" vroeg ze geïrriteerd. "Jane. Dat past leuker bij je, aangezien je een kluns bent." Ze wilde zeggen en dat ze geen kluns is en Jane ook niet, maar ze zweeg.
"Ik ga slapen. Jij ook," zei hij. "Pardon? Wie zegt dat ik ga slapen?" vroeg ze boos aan hem. "Ik zeg dat," zei hij met een grijns die groter was dan net. Grommend keek ze hem aan en ging op een boomstam zitten.
"Waar gaan we dan slapen Zakaria?" Hij ging op de grond liggen en trok haar van zijn voet. Ze viel op de grond en lag naast hem. "Hier." "Ik hoop dat er mieren in je oren komen," zei ze gemeen. Zakaria lachte. "Slaaplekker, Jane." "Jij ook, Tarzan."
---
Straks nog een deeltje !
