Het was laat en donker. De mensheid sliep al in Miami, dacht Rachida grinnikend. Dagen, zoals nu, kon ze niet slapen. Ze dacht aan haar ouders. Aan haar liefdevolle ouders. Het gevoel werd echter daarna overmand door teleurstelling die werd gevormd tot machteloos. Ja. Ze was machteloos.
Ze stond op het balkon. Dina was aan het slapen, Zakaria blijkbaar ook, dacht ze. Hier hield ze van. De wind die je tegemoet kwam. Jij, die de wind je geheimen toefluistert en hoopt dat de wind het niet door fluistert. Je hoopt dat de wind het begrijpt en het geheim houdt.
Rachida leunt met haar ellebogen op het balkonreling. Het voelde koud aan. Net als de wind. Ze voelde zich klein op zulke momenten. Ze wilde iemand die van haar hield. Iemand die zou zeggen dat alles goed gaat komen. Ze onderdrukte een snik en dacht aan haar ouders.
Flashback:
"Wat de natuur weliswaar niet kan doet met de mens." Rachida keek opzij en keek in de ogen van haar vader. De ogen van haar vader waren gericht op de halve maan.
"Zie je die halve maan?" vroeg hij aan zijn kleine dochter. Het kind knikte en keek haar vader afwachtend aan.
"Wat heeft de maan nodig om een volle maan te zijn?" vroeg hij alweer. Het kind zweeg even. "Nog een halve maan? Dan wordt het toch heel, papa?" Haar vader lachte zacht. "Inderdaad, mijn dochter. Dan wordt het heel. Oftewel vol. Wij mensen zijn net als de maan, soms,"
Het kind keek hem geschrokken aan. "Niet waar! De maan geeft licht! Wij zijn niet half soms. Maar de maan wel, papa." Haar vader lachte om haar logica en knikte. "Maar toch kan je de mensen wel vergelijken met een halve maan. Zoals jij al zei, heeft het nog een halve maan nodig. Zo lijkt het. Dan wordt het een volle maan, toch?"
Het kind knikte en leek het te snappen. "Wij mensen, hebben altijd iemand anders nodig. Iemand die ons ook heel zal maken. Wanneer je met diegene bent, voel je je heel. Je voelt je goed." Haar vader keek haar glimlachend aan. "Net als jouw moeder. Zij maakt mij heel." Het kind keek hem aan en knikte. "Om heel te zijn, hebben we iemand nodig. Iemand die van ons zal houden. Toch, papa?"
Glimlachend dacht ze aan dat moment. Haar vader had lachen geknikt en haar in de lucht geworpen. Ze verbaasde zich soms hoe snel dingen konden veranderen. Het tijd, gebeurtenissen, maar ook gevoelens. Onbewust heeft deze drie dingen invloed op elkaar. Rachida begon het te ervaren. Te begrijpen. Te voelen.
Ze zuchtte diep. Ze begreep haarzelf niet. Ze kon Zakaria niet uitstaan. Maar op bepaalde momenten voelde ze haar hart een verraderlijke sprong doen. Nee, ze hield niet van hem. Ze voelde zich aangetrokken tot hem. Misschien was dat het?
Dat verklaart het, dacht ze in haarzelf. Ze wist dat het niet zo was, maar ze liet het niet tot zich doordringen. Ze voelde iets warms over haar schouders. Ze hief geschrokken haar hoofd op en keek Zakaria in de ogen. "Zo heb je het niet koud."
"Bedankt," fluisterde ze zachtjes. Hij knikte slechts. "Kan je niet slapen?" vroegen ze tegelijk. Beiden begonnen ze te lachen. "Nee, ik heb geen slaap," zei Rachida met een kleine glimlachje. "Ik ook niet." "Waarom?" vroeg ze aan hem. Het was misschien een domme vraag, maar ze wilde iets om over te praten.
"Teveel aan mijn hoofd. Jij?" vroeg hij terug. "Ik ook. Ik heb ook teveel aan mijn hoofd." Ze waren even stil en keken voor zich uit. Zakaria keek daarna opzij. Rachida voelde zijn blik, maar negeerde het. Hij kon haar nu helemaal onderzoeken. Haar bruinblond haar. Groene ogen die leken te stralen.
Een haarlokje kwam uit het elastiek. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en streek het bruinblond haarlokje achter haar oor. Met blozende wangen keek ze hem aan. "Bedankt," fluisterde ze zachtjes. Hij glimlachte.
Met zijn grote hand omvatte hij haar gezichtje. "Het spijt me. Wat ik vorige keer zei was niet gepast." Zijn stem klonk zacht maar ook weer schor. Beiden kregen ze het warm door elkaar aanwezigheid. Rachida knikte. "Het is al goed." "Nee, dat is het niet. Het spijt me daarvoor, blondje."
Zijn stem klonk warm en teder. Zijn blik in de ogen was ook intens. Zakaria streek met zijn duim over haar volle zachte lippen. "Ik ben het nog steeds niet vergeten," fluisterde hij. "De kus. Ik ben de kus nog steeds niet vergeten." Met grote ogen keek ze hem aan. "Ik ook niet," gaf ze zachtjes toe.
Hij boog zachtjes naar voren en zijn neus kwam tegen de hare. "Ik wil maar jouw lippen blijven proeven. Het gaat maar niet uit mijn gedachte," fluisterde hij. Ze wist niet wat ze terug moest antwoorden. Hij ging verder. "Ik wil je weer kussen, blondje. Als je niks zegt, zal ik het nog doen ook."
Ze was verbaasd en geschrokken. Wilde hij mij weer kussen? Zakaria gromde en trok haar nog dichterbij tegen zich aan. Hij kuste haar langzaam. Het begon aarzelend. Ze keek in zijn ogen en daarna sloot ze het. Ze wilde hem weg duwen. Hem haten. Tegen hem schreeuwen. Maar dat deed ze niet.
Ze opende haar mond, zonder te zuchten dit keer. Ook hij sloot zijn ogen. Ze kusten elkaar met hartstochtelijkheid en intensheid. Zijn handen omvatten haar gezicht. Ze duwde het zijkant van haar hoofd tegen zijn handpalm.
Ze lieten beiden los en keken elkaar in de ogen aan. Geen een van hen zei wat. Nadat ze waren uitgehijgd begon hij te praten. "Nee, blondje. Ik heb geen spijt. Ik wil dit al langer doen. Ik moest het doen," zei hij zachtjes en streek langs haar lippen.
"Zakaria, we kunnen geen eens een goed met elkaar om. We haten elkaar, toch?" vroeg ze zachtjes en onzeker. Hij lachte zachtjes. "De haat zit dus toch niet zo diep." Ze keek hem aan en gaf het met haar ogen toe. Ze gaf toe dat haar haat dus toch niet zo diep zat.
Ze was verward. Dat zag hij ook en glimlachte loom. Ook hij was verward. Hij kon haar niet uit haar hoofd krijgen. Zijn verlangen konden het niet meer volhouden. Na aan stille tijd begonnen ze te praten. "Hoe gaat dit verder dan?" vroeg ze zachtjes. "Ik ga het niet hierbij laten, dat weet ik wel."
Hij keek haar met geloken ogen aan. "Dit is ook verwarrend voor mij. Maar ik zal het niet hierbij laten." Rachida knikte. Ook zij wilde het niet hierbij laten. "Ga maar slapen," fluisterde hij. Ze knikte. Ze wilde omdraaien maar hij trok haar naar achteren. Hij gaf een kleine kusje op haar voorhoofd en glimlachte. "Slaap lekker, blondje."
