Haar wangen werden roder en ze stond op. Zakaria stond ook grijnzend op. Ze vervloekte zichzelf. De man was verdomd knap. Zijn verleidingen werkte ook op haar. De mensen in de bedrijf keken haar grijnzend aan.
"Kijk wat je gedaan hebt! Nu zal iedereen denken dat ik iets met je heb!" Zakaria lachte slechts en leunde tegen de glazenmuur. "Ik denk het niet, blondje." "Waarom noem je mij blondje, Zak?" Hij rolde met zijn ogen toen ze 'Zak' zei.
"Salma heeft het aan Dina verteld. Zij zijn al lange vriendinnen, oftewel, kennissen. Salma is de nichtje van Monsif. Ik vond het wel een interessante feitje."
Ze lachte sarcastisch. "Zo interessant is het niet, Zak." "Ik weet meer dan dat je denkt," zei hij zachtjes. Ze keek hem geschrokken aan. "Wat weet je dan?" vroeg ze zachtjes. Hij boog naar haar oor.
"Waarom je mee bent gekomen op tournee. Niet voor geld dat weet ik. Maar om je pijn te negeren en te vergeten." De glazendeuren gingen open. "Is everybody okay?" vroeg een oude man. Rachida en Zakaria knikten. Ze verzekerden dat er niks aan de hand was.
Zonder nog wat te zeggen liep Zakaria weg. Hij trok Rachida met zich mee. Wat wist hij dan? Dacht ze in haarzelf. Ze was geschrokken door hem. Door het feit dat hij iets wist over haar. Meer dan dat ze dacht..
"Hier is het," zei hij. Zijn stem klonk weer kil. Zijn ogen toonden dat ook uit. Hij gaf haar een paar mappen en sloot de deur achter zich dicht, toen ze uit de kamer waren. "Ik ben je loopmeisje niet," zei ze sissend.
Hij zei niets en liep door. De mensen die daar werkten, keken haar vol met medelijden aan. Boos liep ze achter Zakaria aan. Ze moesten dit keer van de trap. Ze keek met een zucht naar de eerste paar treden.
Ze keek voor zich uit terwijl ze begon te zingen. Zachtjes, zodat hij het niet hoorde. "Het is hoe je loopt," begon ze zachtjes te zingen. Ze begon langzaam te bewegen en liep half dansend achter Zakaria aan.
Mensen die haar zo zouden zien, zouden haar voor gek verklaren. "Het is hoe je lacht,' ging ze zachtjes bewegen. Zakaria begon hard te lachen. Geschrokken keek ze hem aan. "Waarom lach je?" vroeg ze met rode wangen.
"Je was zo leuk aan het zingen. Ga verder, blondje," Ze werd nog roder en keek over de mappen heen. Ze liepen stilzwijgend verder. Ze begon onbewust verder te zingen. "Het is de manier waarop je kijkt."
"Zwoele nachten als ik droom dat je uren met me vrijd," zei Zakaria met een ondeugende grijns. Rachida werd rood en liep snel verder. Het was haar schuld. Ze moest niet zingen in zijn buurt.
"Het is best wel een oud liedje," zei Zakaria tegen haar. Ze rolde met haar ogen. "Het zal wel. Hier dit zijn jouw mappen," zei ze geïrriteerd. Hij nam de mappen grijnzend over en ze liepen verder naar boven.
Ze waren op de derde verdieping en ze was nu al doodop. "Ik kan niet meer," zei ze half hijgend. Zakaria knikte slechts. Ze hijgde verder toen hij haar iets vroeg: "Ga op mijn rug. Dan draag ik je wel naar boven, blondje."
