"Rachida," zei Rayhan gelijk toen Rachida opnam. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze rustig aan haar zusje. Ze wist het. Ze had het gelezen en was woedend op Zakaria. Al dacht ze weer dat er iets aan de hand moet zijn. Ze had goed nieuws voor haar zusje. Maar ook slecht nieuws. "Het gaat goed," onderdrukte Rachida een snik. "Met jou?"
"Ik heb goed nieuws voor je. Ik heb gepraat met yemma en baba. Ik heb die man de waarheid laten zeggen. Ayman en ik hebben hem bedreigd," zei Rayhan trots. "Ze willen met je praten Rachida. Ze hebben spijt. Hier is yemma," zei Rayhan zachtjes. "Rachida?" zei haar moeder kwetsbaar.
Het volgende moment begonnen de beiden vrouwen hard te snikken. "Het spijt mij mijn dochter. We hadden naar jou moeten luisteren," zei haar moeder. Rachida wilde niks liever dan dat het goed zou komen. "Rachida. Je vader heeft ook spijt." zei haar moeder. Rachida glimlachte en drukte haar telefoon dichter tegen haar oor.
"Mama, waar is pa? Ik wil met hem praten." "Je vader is ziek. Hij is in het ziekenhuis," voegde haar moeder zachtjes aan toe. Rachida staarde even emotieloos uit het raam. Ze kon niks zeggen. Het leek even of alles instortte. "Wat heeft hij?" vroeg Rachida. "Hij heeft hartaanval gekregen. Hij is nu in het ziekenhuis. We wachten af," huilde haar moeder.
"Ik ga naar Nederland komen," zei Rachida beslist en stond op. "En je werk dan?" vroeg haar moeder. "Ik heb hier niks meer te zoeken. Ik ga de eerste beste vlucht nemen. Ik ga ophangen, ik moet alles inpakken." Ze nam afscheid en hing snel op. "Wat ga je doen?" vroeg Dina geschrokken.
Rachida keek op van haar koffers. "Mijn vader ligt in het ziekenhuis. Ik moet gaan," zei ze. Dina plaatste haar hand voor haar mond. "Ik ga je missen! Waag het niet om contact te verbreken zodra je in Nederland bent!" zei Dina met tranen in de ogen. Rachida glimlachte. "Ik beloof het. Pas je goed op jezelf?"
Dina knikte en ze omhelsden elkaar. Ze keken elkaar even zwijgend aan. Ze wisten wat Rachida te doen stond. Ze liep vastberaden naar het kantoor van Zakaria. Er waren 2 dagen verstreken, en ze hadden geen woord verwisseld. Zakaria keek op naar Rachida en was even verbaasd. Daarna lachte hij vreugdeloos.
"Ik zou ook mijn biezens pakken." Ze keek hem even vreemd aan. "Weet je het?" vroeg ze. Hij knikte en stond op. hij leunde tegen zijn bureau. "Ik weet het. Heb ik niet verwacht van je." Rachida keek hem raar aan. "Waar in Godsnaam heb jij het over?" Zakaria draaide om en gooide de krant naar Rachida.
Rachida keek hem even neutraal aan en bukte om de krant te pakken. "Lees de voorkant eens," zei hij met een kille stem. Zijn houding was afstandelijk. "Het grote geheim van Zakaria Tahir: Bang om achter te gelaten worden." Rachida keek er geschrokken naar. Ze las de regels en haar adem stokte bij de laatste zin. "Bron: Rachida Marrabou"
"Dit klopt niet!" riep ze boos uit. "Ik heb dit niet naar hun verstuurd! Ik zou zo iets nooit doen. Dat weet je Tahir!" Zakaria keek haar neerbuigend aan. "Wie heeft het dan gezegd? Kaboutertjes?" Hij klapte met zijn handen. "Knap van je. Je hebt me terug gepakt. En nu ga je weg." Zakaria schudde met zijn hoofd.
"Jij was de laatste persoon die zo iets zou doen. Ik heb Ghizlane verdomme niet eens gekust! Jij hebt mij verraden, Rachida! Niet omgekeerd." Rachida werd bleek. "Heb je haar echt niet gekust? En die foto dan?" "Ze had mij gekust en een foto laten nemen! Als ik haar zou willen zou ik naar haar gaan!"
"Maar je bent bij mij gebleven," zei Rachida zachtjes. "Het spijt me dat ik je niet heb gelooft," zei ze schuldig. "Het is al te laat. Door mijn geheim te publiceren heb je bewezen wie je echt bent." Rachida schudde met haar hoofd. "Ik zal zo iets nooit doen! Ik houd van je." Ze keek hopend naar hem.
"Je houdt van mij?" vroeg hij. Ze knikte. Hij begon hart te lachen waardoor ze een steek in haar gekneusde hart voelde. "Als jij dit doet met de mensen waarvan je houdt ben ik benieuwd wat je doet met de mensen die je haat." Ze liet haar tranen vrij. "Ik heb het niet gedaan! Ik houd echt van je. Voel je helemaal niks voor mij?"
Zakaria schudde met zijn hoofd. "Alleen walging." Rachida zei niks en deinsde slechts achteruit. "Dit is dus het einde. Het spijt me dat ik je niet geloofde. Maar het spijt me niet dat ik van je heb gehouden. Want weet je, ik ben verstrikt in jou. in jouw hele persoonlijkheid. Maar helaas is het niet wederzijds. Ik heb iets geleerd: Liefde bestaat wel. Maar ook heb ik geleerd dat het pijnlijk en verschrikkelijk kan zijn. Ik wens je een fijne leven toe."
Ze verliet het kantoor met haar koffers. Zakaria keek verslagen toe en sloot pijnlijk zijn ogen. Dit was inderdaad het einde. Rachida liep met tranen in haar ogen naar haar vliegtuig. Ze draaide even om. Wat hoopte ze dat hij hier zou zijn. Net als in de films. Dat hij haar zou achtervolgen en de magische woorden zou zeggen. Maar schijn bedriegt, helaas.
