Monsif keek afwachtend naar de tv. Hij zag hoe Zakaria naar de vrouw genaamd Nicole keek. Monsif kende de blik van Zakaria. Zijn grimas bewees, dat Zakaria in het nauw was gedreven. Monsif glimlachte en leunde achteruit. Hij hield ervan om zijn arrogante zwager in het nauw te zien.
Ook wist Monsif dat er niemand in het leven van Zakaria was. Hij kende zijn zwager. Te goed. Althans, dat dacht Monsif ben Dawed. "Nicole," begon Zakaria weer. "Ik heb iets te snel beantwoord. Nee er is niemand in mijn leven." Monsif zag de teleurgestelde blik van Nicole. "Jammer, maar zodra er iemand in je leven is..."
Zogenaamd streng ging Nicole heen en weer met haar vinger. Zakaria lachte en Monsif deed de tv uit. Hij wilde zijn zwager niet zien. Niet op tv en al helemaal niet in het echt. Hij zuchtte toen hij uit het raam keek. Hij moest morgen naar zijn verloofde. Hij had er geen zin in. Ja, hij hield van zijn verloofde.
Maar zijn liefde was anders dan de gemiddelde liefde. Zijn liefde was iets wat hij voelde voor geld en macht. Dina was een object. Zijn object. Ze was rijk, mooi en naïef. Ze is de nichtje van Zakaria Tahir. Een belangrijke reden, om haar te zijne te maken. Maar ook wist Monsif dat Zakaria niet makkelijk was.
Zakaria mocht hem niet. En Monsif mocht Zakaria niet. Monsif stond op en liep naar zijn bureau. Hij moest slim spelen en oppassen. Hij wist dat als hij een verkeerde stap zou zetten zijn fatale fout kon zijn. Zowel als zijn privé leven en zijn financiële leven, kon in gevaar komen door Zakaria Tahir.
Dina was een mooie meisje. Een lieve. Iemand waar het hart goed zat. Maar voor Monsif was ze niks meer dan zijn object. Hij vroeg zich soms af, of hij gelukkig zou zijn nadat ze met haar zou trouwen aangezien hij alleen van haar houdt om haar geld en om haar uiterlijk. Hij schudde zijn gedachten weg.
De deur ging open en zijn assistente kwam naar binnen. Monsif keek haar grijnzend aan. Soraya El Mourabit, was een ondeugende, slimme en aantrekkelijke vrouw. Wat haar slim maakte was haar sluwheid. Ze was één en al vals. Haar uiterlijk versierde haar ook. Haar onschuldige ogen bedroog schijn.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze met een zwoele stem. Monsif grinnikte toen ze op zijn schoot ging zitten. "Ik dacht aan jou," loog hij deels. Hij dacht aan Dina en aan Soraya. Dina was nooit op zijn schoot komen zitten. Ze was te verlegen. Iets wat hem soms had geïrriteerd maar ook soms bewees hoe respectvol hij moest omgaan met Dina.
Ze gleed met haar lange nagels langs zijn gladde gang. Monsif hield zijn adem in. Soraya voelde zich volmaakt wanneer ze met hem was. "Hoe gaan we het volhouden in Miami? Jouw verloofde mag me niet," zei ze met een kwetsbare stem. Mensen die haar door en door kenden, zouden weten dat het allesbehalve kwetsbaar was.
Soraya hield van stoeien. Niet letterlijk. Ze hield van uitdagen. En sluw te spelen. Volgens haar hield uitdagen ook in; sluw spelen. "We gaan niks anders dan normaal doen," fluisterde hij terug. "We gaan doen net als altijd. Jij bent een verlegen assistente en ik haar lieve verloofde."
"En als ze er achter komt waar jij bezig mee bent?" vroeg ze. "Dan doen we wat we te doen horen. We gaan haar dumpen," zei hij genadeloos. Zijn woorden klonken hard waardoor ze beiden huiverden. De deur vloog open. Geschrokken stond Soraya op en streek snel over haar lange rok.
Een boze Illias stond in de deur. "Aha, Illias El Getabi," zei Monsif grijzend. "Heb je veel moeten reizen?" vroeg Monsif uitdagend. De waarheid was nee. Monsif was zelf al in Miami. Alleen in een andere hotel. Andere plek. Zijn verloofde dacht dat hij al onderweg was, aangezien Miami ver is van Nederland.
"Wat ga je doen met Dina?" vroeg Illias terwijl hij met een afkeurende blik Soraya aankeek. Soraya keek met een rood hoofd weg. "Niks. Ik heb mijn verloofde gemist," zei Monsif weer. Illias schudde ongelovig zijn hoofd. "Je bent harteloos Monsif ben Dawed. Ik ga je plan aan Zakaria vertellen."
Monsif sprong uit zijn stoel en stond pal voor Illias. Ze waren beiden op ooghoogte. "Als je zo iets doet, vernietig ik jou."'Illias lachte. "Wat erg. Ik ben nu echt bang voor jou," zei hij sarcastisch. Illias keek Monsif moordend aan. "Als je me één vinger aan Dina komt, vernietig ik jou," beloofde hij. Illias El Getabi was zeker van zijn zaak.
Monsif kromp niet. Hij bleef koppig staan. Soraya maakte zich geluidloos uit de voeten. "Het is mijn verloofde. Bemoei er niet mee," siste Monsif. Illias werd kwader en pakte Monsif van zijn kraag. "Ze is jouw object niks meer niks minder! Ik zweer het je Monsif, als je haar pijn doet dan vermoord ik je!"
Met een ruk gooide Illias Monsif tegen de deur. Zijn gezicht kwam tegen de deur en het bloed kwam al snel uit de neus van Monsif. Monsif keek Illias aan en veegde met de rug van zijn hand het bloed weg. Illias stond daar zelfverzekerd. Monsif dacht voorzichtig na over zijn volgende woorden.
"Zakaria zal je niet geloven en Dina al helemaal niet. Jij hebt je beste vriend bedrogen," zei Monsif. Hij stond op en veegde weer het bloed vandaan zijn neus. "Maar niet als ik ze alles uitleg." Illias keek Monsif uitdagend aan na zijn woorden. Monsif begon te lachen. "Geloof je het zelf?" vroeg hij sarcastisch.
"Hij denkt dat je hem hebt verraden. En Dina is van mij, afblijven," snauwde Monsif Illias aan. Woedend liep Illias naar Monsif en weer pakte hij Monsif van zijn kraag. "Ik maak je af, Monsif Ben Dawed. Dit beloof ik je." Hij pakte Monsif steviger van zijn kraag. "Zodra je aan Dina komt, kom ik aan jou. Ik weet hoe ik je moet aanpakken."
Illias liet Monsif los en liep weg. Boos bleef Monsif achter. Hij wist dat Illias menens was. Hij wist ook dat Illias geen spelletje of partij voor hem was. Hij keek om zich heen en zag Soraya nergens staan. "Trut," schold hij Soraya zachtjes uit en liep naar zijn bureau. Hij moest aan een nieuwe plan komen.
------
Iliasss 😍
