Met opgetrokken wenkbrauw keek Zakaria Tahir naar zijn assistente. "Hele reis? Waar is dat nu weer goed voor?" vroeg hij geïrriteerd. Hij hoorde net, dat een journaliste mee zou reizen met hem. Voor interviews.
Dina Tahir, zijn assistente, keek hem met een halve glimlach aan. "Zakaria, het is niet erg. Is juist beter. Ze zal goede dingen over je schrijven en dan word jij beroemder. Dit is toch wat je wilt?"
Zakaria keek zijn assistente en nichtje aan. Ze was ook zijn nichtje. Ze droomde altijd, om met een modeontwerper te werken. Te assisteren. Hij had ook een assistente nodig, en de rest is vanzelfsprekend.
Zijn nichtje was 23 en hijzelf was 27 jaar. "Wanneer komt ze? We gaan over twee uurtjes vertrekken. Als ze niet op tijd komt, mag ze hier blijven. Des te beter voor mij," zei hij geïrriteerd.
Dina rolde met haar ogen. Zijn gedrag irriteerde haar soms. Het was haar neef. Ze hield zielsveel van hem, maar hij kon soms heel arrogant zijn. Er werd geklopt en beiden draaide ze om. De deur ging open.
Meneer de Vries en een vrouw met dat langer dan de Vries was stond naast hem. Ze haalde een hand door haar haren. Boven was het bruin en het werd steeds lichter, merkte Zakaria op. Haar ogen keken hen nieuwsgierig aan.
"Tahir! Oude vriend! Hoe gaat het met je?" verbrak de Vries de stilte enthousiast. Hij deed een stap naar voren en kwam voor Zakaria te staan. Zakaria die, torenhoog leek naast hem, groette hem terug.
De mannen raakten aan de praat en Rachida merkte Dina op. De dames glimlachten naar elkaar. Ze staken hun handen uit. "Rachida. Aangenaam." "Dina. Insgelijks." Ze keken elkaar glimlachend aan.
Tahir stak zijn hand uit naar Rachida. Ze nam het aan en keek recht in zijn groenbruine ogen. Net als haar zus, dacht ze denkend aan Rayhan. Alleen die van Zakaria waren meer groen dan bruin.
"Rachida." "Zakaria." Hij kneep lichtjes in haar hand. Ze kneep terug en dit zag hij als een uitdaging aan. Hij kneep harder in haar hand. Het liefst zou ze krimpen van de pijn, maar ze bleef hem strak aankijken.
Ze drukte haar nagels in zijn hand waardoor hij gelijk losliet. Boos keek hij haar aan. "Ik dacht even dat ik mijn hand had verloren aan jou. Het leek alsof ze aan elkaar waren gelijmd" zei ze met een uitdagende glimlach.
Zakaria keek met open mond naar Rachida. "Is dit mijn nieuwe loopmeisje?" vroeg hij arrogant. De ogen van Rachida spoten vuur. "Loopmeisje? Als jij een journaliste vergelijkt met een loopmeisje, dan moet je wel heel achterlijk zijn."
Zakaria stond een mond vol tanden. Dit was hem niet vaak gebeurd. Dat mensen hem tegenspraken en dit durfde te zeggen. "Heb jij altijd een grote mond?" vroeg hij. Rachida glimlachte.
"Ik heb geen grote mond. Jij bent het niet gewend om op je plaats te worden gezet. en al helemaal niet door een vrouw. Dat is het probleem." Zakaria keek haar stomverbaasd aan en keek de Vries aan.
"Is het niet tijd om te vertrekken? Anders komen jullie nog te laat," kwam de Vries tussen. Zakaria keek Rachida nog een keer aan en daarna naar de Vries. "Jammer dat we niet met de jet konden gaan. Anders zouden we morgen vertrekken."
De jet had een oorzaak en ze moesten dus met het vliegtuig. Die vertrok een dag eerder. "Zullen we dan maar gaan?" vroeg Rachida. De rest knikte en pakten hun spullen. Rachida zuchtte. Ze zat drie maanden vast. Vast aan hem.
