Het is haar schuld. Dat wist ze. "Wat ik niet voor mijn baan over heb," siste ze zachtjes. Ze zaten in het vliegtuig. Hij zat weer naast haar. Ze was weer bang, en dit merkte hij. Hij grijnsde ondeugend naar haar.
Ze keek naar zijn knappe gezicht. Als hij niet arrogant en irritant zou zijn, zou ze verliefd op hem kunnen zijn. Zijn knappe gezicht. Volle lippen. Zijn kwetsbare wimpers die rusten op zijn wangen wanneer hij zijn ogen sluit.
De zwarte lijn om zijn ogen. Zijn pikzwarte wenkbrauwen die zijn groenbruine ogen sieren. Zijn kuiltjes die tevoorschijn komen wanneer hij glimlacht. Een glimlach die gemeend is. Ze keek weg toen hij naar haar keek.
Haar wangen werden rood en ze keek uit het raam. "Dina is in slaap gevallen," fluisterde Zakaria. Het hoofd van Dina leunde op zijn bovenarm. "Ik ga ook slapen. Slaap lekker Zakaria," zei Rachida gapend.
Ze leunde met haar hoofd tegen het raam en sloot vermoeiend haar ogen. Ze was moe, en nu kon ze slapen. Althans proberen. Ze was nog steeds bang. Na een tijdje viel ze in slaap. Zakaria keek haar moe aan en trok haar naar zichzelf toe.
Ook hij sloot zijn ogen nadat ze leunde op zijn arm. Hij sloot zijn ogen en verdwaalde in zijn gedachten. Het vliegtuig vloog in de lucht. Wolken die zo prachtig waren. Iedereen wilt wel eens met zijn of haar handen door de wolken. Gewoonweg door nieuwsgierigheid.
"Wauw!" roept Rachida uit. Met grote ogen kijken ze naar een grote hotel. Behalve Zakaria. Die lijkt het gewend te zijn. "Het ziet er prachtig uit!" roept Dina. Zakaria en Rachida knikken instemmend mee.
Ze lopen naar binnen. Zakaria checkt in. "No. That's not right," sist hij naar de vrouw achter de balie. Rachida loopt naar hem toe. "Wat is er aan de hand?" "Ze hebben maar een kamer voor ons."
De ogen van Rachida worden groter. "Dat klopt niet," zegt ze met een frons tussen haar wenkbrauwen. Zakaria en de vrouw discussiëren terwijl Rachida en Dina rond kijken. Zakaria komt terug met een boze blik.
"We moeten een grote kamer delen. Er zijn vier bedden. Als we geluk hebben komt er niemand anders." Hij kijkt de dames stilzwijgend aan. "Oké," zeggen ze tegelijkertijd. Ze konden niet tegen stribbelen.
"Waar is het?" vroeg Dina met halfopen ogen. Ze hadden allemaal een jetlag en waren doodmoe. Ze hadden niet goed kunnen slapen. Rachida was met een rood hoofd wakker geworden nadat ze zag dat ze op hem leunde. Alweer.
Ze deden de deur open en liepen met kleine stappen naar binnen om onderzoekend rond te kijken. Het was inderdaad een grote kamer met vier grote bedden. Een woonkamer, keuken, badkamer en één slaapkamer.
Ze liepen naar de kasten en begonnen op te hangen. "Wat moeten we vandaag doen?" vroeg Dina terwijl ze gaapte. "We hebben vandaag niks. Morgen moeten we naar de bedrijf. We moeten ons voorbeiden op de modeshow."
Dina knikte. "Wanneer is de modeshow?" vroeg Rachida. "Volgende week." "Waarom blijven we dan zo lang?" vroeg ze weer. "We hebben veel te doen," zuchtte hij vermoeiend uit. Ze knikte en zweeg.
Zakaria ging liggen op het bed terwijl Rachida ging zitten. Ze kon niet liggen terwijl Zakaria er was. "Ik ga wat eten." zei ze en ze stond op. Dina glimlachte en deed de kussen op haar hoofd om te sluiten. Zakaria keek haar alleen intens aan.
