• Nu een deel omdat ik waarschijnlijk morgen geen deel ga plaatsen.. •
"Nee bedankt," zei Rachida sarcastisch. "Wat jammer," zei hij ook sarcastisch. Ze negeerde hem en liep vermoeiend de treden op. "Rachida wacht." Rachida stopt met lopen en draait zich naar hem om.
"De liften doen het weer," zei hij grijnzend. Ze zuchtte opgelucht uit. "Waarom grijns je dan?" vroeg ze. "Omdat het al een tijdje deed. Ik had 'per ongeluk' op alle knoppen gedrukt in de lift," zei hij ondeugend.
Ze vernauwde haar ogen. "Pardon? Je hebt wat?" Haar ogen spuwden vuur terwijl hij grinnikte om haar. "Zakaria," begon ze kalm. "Ja?'" Ze keek op naar hem. "Ik zal je terug pakken!"
Ze draaide om en deed de deuren open. Ze wist niet waar de lift precies was, maar ze zou het vinden, dacht ze het laatste stukje koppig. Hij had het expres gedaan. En alsof het niet erg was, was zij op hem gevallen.
Ze zuchtte vermoeiend uit. Zakaria Tahir zou haar gek maken. Ze zou haar irriteren met zijn onvolwassen gedrag. Ze zuchtte weer. Ze wist nu al dat dit allesbehalve leuk zou zijn.
Niet wetend dat het lot de tegendeel zou bewijzen..
"Je weet de weg niet eens," zei Zakaria met een geamuseerd stem. Zijn manier van uiting irriteerde haar mateloos. Het gedrag dat hij toonde, vond ze onvolwassen. "Jawel. Ik weet de weg," loog ze.
Ze liep koppig vooruit. Zakaria trok aan haar arm. Ze uitte een kreet door zijn plotselinge handeling. Hij sloot de deur en opende het licht. "Toen we in Toronto waren had ik iets gezegd, wat ik niet hoor te zeggen."
Hij friemelde even aan zijn stropdas en pakte een doosje uit zijn jaszak. Met grote ogen keek ze hem aan. "Het maakt niet uit," zei ze glimlachend. Hij glimlachte terug en maakte de doos open. Het was een rode doosje.
Hij pakte een ketting uit. Het was niet maar zomaar een ketting. Het was de ketting die ze vorige keer hadden gezien. "Ik hoop dat je het mooi vindt," zei hij. Hij ging achter haar staan en deed het om haar nek.
Ze was nog steeds in shock. Hij ging weer voor haar staan. "Bedankt. Maar ik kan het niet aan nemen," zei ze zachtjes. "Ik wist het. Dina had het al gezegd. Maar ik moest het toch van haar doen."
Even voelde ze een verraderlijke steek door haar maag gaan. Een steek dat net nog niet haar hart raakte. Ze had gedacht dat hij het voor haar had gekocht. Door zichzelf en niet door zijn nichtje.
"Bedankt. Ik kan het echt niet aannemen." Zakaria schudde met zijn hoofd en liep de kamer uit zonder wat te zeggen. Gechoqueerd bleef ze achter. Het was een duur cadeau. Waarom kocht hij het toch voor haar?
Ze liep snel de kamer uit en rende snel naar Zakaria. "Wacht even," zei Rachida hijgend. Hij zei niks en liep door. Verbaasd keek ze hem aan. De man was net een puzzel. Een mysterie was hij. Ja, een mysterie, dacht ze..
"Hier zijn jullie!" riep Dina uit. Ze waren met de lift naar boven gekomen. Ze hadden elkaar niks meer gezegd. Gewoonweg omdat ze niks hadden om te zeggen, had ze gedacht. "Hoe gaan we het redden voor morgen?" zei Dina.
De modellen liepen de kamer in. Allemaal hadden ze iets anders aan. Rachida keek met grote ogen naar de kleren. De kleren zagen er prachtig uit. Precies mijn smaak, dacht ze dromend.
Eén van de modellen kwam naar Dina toe. "Sorry ik kan niet meer verder. Ik voel me niet goed," zei de model met een bleek gezicht. Dina keek haar bezorgd aan en liep met de model naar de bank.
"Wat is er aan de hand met je?" vroeg Dina. Hun gesprekken verliep in het Engels. Dina stond op en liep naar Zakaria. De model liep weer terug naar de kleedkamers.
"We hebben een model nodig." "Hoe gaan we die dan vinden? Er zijn geen modellen meer over. Iedereen heeft een modeshow in dit bedrijf," zei Dina. Zakaria keek Rachida even aan. Dina begreep het hint. "Rachida, wil jij ons helpen? Wil jij de kleren showen?"
