"Ghizlane," zei Zakaria sissend. Ditmaal voelde hij geen liefde. Geen respect. Er verscheen geen glimlach op zijn gezicht. Maar een blik vol walging. "Wat toevallig dat ik jou hier zie. Je bent niet veranderd," zei ze glimlachend. "Jij ook niet. Wat wil je van mij, Ghizlane?" vroeg hij kalm. Ghizlane haalde haar schouders op.
"Ik kwam kijken hoe het met mijn verloofde gaat." "Ex-verloofde," corrigeerde hij haar. "Ex-verloofde. Beiden weten we dat je niet daarvoor bent gekomen." Ghizlane negeerde zijn woorden en keek naar Illias. "Wat doet hij hier?" vroeg ze. Illias deed een stap naar voren en keek haar met een schuine blik aan.
"Hij heeft jou verraden, Zakaria. Maar toch ga jij met hem om." Zakaria kneep zijn ogen fijn. Illias glimlachte liefjes. "Draai de rollen niet om, kreng," siste hij. "Jij hebt hem verraden. Het is tijd voor open kaart, vind je niet? Of ben je nog steeds zo achterlijk als vroeger; doen alsof je iedereen kan voorliegen.." Ghizlane werd boos.
"Ik lieg niemand voor! En ik ben niet achterlijk. Maar ik ben hier niet gekomen voor ruzie," glimlachte ze. Ze hield haar adem even in. "Adam en ik zijn zaken komen doen." "Jij en zaken?" vroeg Zakaria sarcastisch. "Heb je geen andere liefje kunnen vinden zodat die jouw zaakjes oplost?" vroeg Zakaria cynisch.
Illias begon te lachen nadat hij haar blik zag. "Zakaria, volgens mij is iemand op haar teentjes getrapt." "Zakaria," zei Rachida en keek de kamer onderzoekend rond. Ze liep langs Ghizlane heen en stopte naast Zakaria. "We hebben bezoek, blondje," zei hij. "Aha. Ghizlane neem ik aan." Ghizlane keek de vrouw uitdagend aan.
"Je nieuwe vlam?" vroeg Ghizlane en wendde haar blik van Rachida. Zakaria beantwoorde haar vraag door zijn om de middel van Rachida te slaan. Ghizlane begreep zijn boodschap maar liet zich niet uit het veld slaan. "Binnenkort heeft hij weer een nieuwe vlam, liefje," zei Ghizlane uitdagend.
"Wat wil je hiermee bereiken?" vroeg Rachida. Dat hij iemand anders leuk zou vinden, die gedachte maakte Rachida gek. Ze probeerde het echter niet te laten zien. "Ik ben gekomen om iets af te maken. Namelijk onze verloving en bruiloft." Illias begon te lachen. "Wat ben jij toch geinig. Dat je denkt dat jullie nog gaan trouwen."
"Bemoei hier niet mee." siste Adam. Illias stopte met lachen en keek Adam uitdagend aan. "Zei ik iets dat niet klopt? Nee. Houd je bezig met nuttige dingen in plaats van met dat kreng," zei Illias en keek Ghizlane afkeurend aan. "Je kan vertrekken, Ghizlane," zei Zakaria en keek zijn vriend knikkend aan.
"Ik houd van je! Ik kan jou niet laten gaan," zei Ghizlane. Ze zuchtte gefrustreerd uit. "Ik kan het niet aanzien dat jij van iemand anders houdt! Je doet alsof. Ik weet dat je van mij houdt. Laten we opnieuw beginnen. Ik beloof je, ik zal je trouw blijven." Haar woorden lieten Zakaria koud.
"Ik heb honger," zei Zakaria en keek Rachida aan. "Zullen we gaan eten, blondje?" Rachida knikte. Illias voelde zich ook uitgenodigd. "Nou, nu kunnen jullie vertrekken. We hebben jullie boodschap begrepen." Illias duwde ze naar de deur. Adam duwde sissend zijn handen weg. "Je zal weer van mij houden, Zakaria. Met de tijd."
Ze verlieten de kamer. Illias keek ze hoofdschuddend na. "Wat was dat nou weer?" vroeg Rachida en maakte zich los uit zijn armen. Zakaria zweeg even. "Ik weet het niet. Ach, trek je niks aan van hen. Ze bluffen veel." Rachida knikte slechts en ze verlieten de kamer. Ze liepen naar beneden om te ontbijten.
"Ik haal de broodjes wel even," zei Rachida en stond op om de broden te halen. Toen ze wegliep keek Illias Zakaria aan. "Wat moeten we met haar?" vroeg hij zinsdoelend op Ghizlane. Zakaria haalde zijn schouders op. "Zolang ze haar grenzen kent dreigt ze geen gevaar." Illias knikte.
"Je hebt geen gevoelens voor haar, toch?" vroeg Illias. Zakaria keek geschrokken op. "Nee! Ze is een herinnering van vroeger. Ik voel niks meer voor haar." Hij zuchtte even. "Ik heb toentertijd, van de Ghizlane gehouden die ik dacht dat ze was. Een illusie dus. Niet van de echte Ghizlane."
IIllias grijnsde even ondeugend. "Je houdt nu van iemand die echt is. Niet van iemand die jij denkt dat ze is." Zakaria keek Illias met samengeknepen ogen aan. Illias grijnsde slechts. "Hier." Rachida deelde de broden uit. Ze legde een brood naast haar neer. "Voor wie is die?" vroeg Zakaria. "Dina. Ze is onderweg," zei ze.
Ze begonnen aan hun eten. Dina kwam aanlopen alsof ze een spook had gezien. "Zakaria," begon ze. "Ik weet het, Ghizlane is hier." Dina keek hem geschrokken aan. "Ja! Wat doet zij hier? heeft ze je lastig gevallen?" Dina nam plaats naast Rachida. "Bedankt," zei Dina en begon aan haar broodje.
Zakaria lachte om haar bezorgdheid. "Maak je geen zorgen om mij. Ze zal ons niet lastig vallen," zei Zakaria en woelde door de haren van Dina. Dina knikte slechts. Ze was niet helemaal overtuigd. Ze vertrouwde haar neef. "Adil heeft me gebeld. Het gaat goed daar in Miami. We moeten tegen de middag inchecken bij het bedrijf in Lima."
Zakaria knikte. Hij hield van Peru. Het was een mooie land. De Peruanen waren vrolijke mensen. Sociale mensen, waardoor je je thuis voelde. "Hoeveel bedrijven heb je?" vroeg Rachida aan Zakaria. "Vier. In Nederland, Miami, Casablanca en hierin Peru." Rachida knikte en nam een hap van haar broodje.
"Hoelaat moeten we bij het bedrijf zijn voor de vergadering?" vroeg Zakaria aan Dina. "Om 5 uur," zei ze. Hij keek naar zijn horloge. Het was nog 2 uur. Hij stopte de laatste stukje brood in zijn mond en stond op. Hij trok Rachida ook mee. "Wat doe je?" vroeg Rachida. "Je moet mij nog interviewen. We hebben tijd."
Rachida stond hoofdschuddend op en nam afscheid. "Ik dacht dat je niet van interviews hield," plaagde ze hem. "Ligt af van de interviewer." Rachida bloosde. "Wat een charmeur ben jij toch ook." Zakaria grijnsde. "En zoals ik al zei; het ligt aan de vragen," fluisterde hij in haar oor en maakte de deur open.
Rachida snoof arrogant. "Alle vragen zijn ongeveer dezelfde." Zakaria schudde met zijn hoofd. "Dan moet jij ervoor zorgen dat jouw vragen nooit eerder is gevraagd." Rachida zweeg even. "Wat voor vragen wil je horen dan?" "Verzin jij dat maar,"
zei hij glimlachend. "Ik mag vragen wat ik wil, toch?" Zakaria knikte.
Rachida ging zitten en pakte haar laptop van het bureau. Zakaria kwam naar binnen met een handdoek om zijn nek. Rachida keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik zweet. Is warm," zei hij. Rachida knikte glimlachend en maakte haar laptop open. Ze had informatie over hem opgezocht, en kwam er achter dat er roddels waren over hem.
Ze had geluk dat er niet werd geroddeld dat zij en Zakaria verloofd waren. Dat fout maak ik nooit meer, dacht ze. Doelend toen ze zei dat Zakaria haar verloofde was tegen Illias. Ze glimlachte bij die gedachten. "Oké, ik zal eerst met bekende vragen vragen en daarna een paar dat ik mijzelf ook afvraag."
Ze deed haar recorder aan. "Zakaria, Illias El Getabi heeft de modeshow gewonnen, en jij hebt dus verloren. voelde je teleurstelling?" "Nee. Ik gun het hem." Rachida knikte en nam ook aantekeningen. "Als je zou hebben gewonnen, wat zou je doen met het geld?" Zakaria zweeg even.
"Ik zou het naar mijn ouders sturen en het gebruiken voor goede doelen." Rachida knikte. "Ik moet ook een foto van je nemen, voor het artikel." Zakaria schudde zijn hoofd tot haar verbazing. "Op één voorwaarde," zei hij. "We gaan samen op foto. Dan pas." Rachida keek hem droog aan. "Ik moet één van jou hebben."
-----------------------------------------------------------------
Sorry voor mijn afwezigheid. Wattpad heeft storing bij mij. Ik sta nu ingelogd op mijn zus laptop.
Ik zal de laatste paar delen snel plaatsen voor maandag. Ik wil het verhaal af hebben voordat de meeste op vakantie gaan!
